Cheerio to "ten in a row"
"Cheerio to ten in a row". Het was het meest gehoorde lied in het groen-witte deel van Glasgow op zaterdag 9 mei
1998. Songs als "We are the champions" of "Campeone, campeone, olé olé olé" hoorde je ook veel, maar dit haalde
het toch niet bij het "Cheerio to ten in a row" (vrij vertaald "Zeg maar dag tegen je tien keer op een rij). Uiteraard
wordt hiermee het "tien keer achter elkaar Schots kampioen worden" bedoeld, wat Rangers had kunnen bereiken
als ze ook het afgelopen seizoen weer de titel hadden binnengehaald. Dan hadden ze het record van Celtic van
"nine in a row" (1966 t/m 1974) kunnen verbeteren, iets waar de echte Celtic-supporter waarschijnlijk nooit meer
overheen was gekomen. Het evenaren van het record was immers al een ramp, al deden de in het groen-witte
kamp verkochte T-shirts met de kreet "What's the fuzz, we did it first" (vrij vertaald "Wat is er nou zo bijzonder aan,
wij deden het immers eerst") het leed wat verzachten. Het is dan ook zo klaar als een klontje, dat het
kampioenschap van Celtic voor veel Celts minder belangrijk was dan het niet kampioen worden van Rangers.
Celtic-fans hadden waarschijnlijk bijna net zo hard gefeest als bijvoorbeeld het bij hen toch niet bepaald populaire
(protestantse) Hearts kampioen was geworden.
De voorafgaande negen jaar
Nadat Celtic in hun Centenary season (het 100-jarig bestaan in 1988) nog de dubbel had gepakt, werd Rangers in
1989 kampioen, wat op zich niets bijzonders was. Celtic won immers de Scottish FA (SFA) Cup en had zo ook een
prijs gewonnen. Bovendien werden de kampioenschappen in die jaren redelijk tussen de beide grootmachten uit
Glasgow verdeeld. Wat wel verontrustte, was dat Rangers in staat bleek om het crème de la crème van het Engelse
voetbal op te kopen, en dat terwijl de schatkist van de Bhoys (een bijnaam van Celtic) zo goed als leeg was. Uit die
tijd stamt een spotnaam van Celtic, de "Beggars" (Bedelaars), die met name door de "Huns" (een scheldnaam voor
iedereen die wat met Rangers te maken heeft) te pas en te onpas werd gebruikt. Celtic-supporters die met deze
bijnaam geconfronteerd werden, trokken als reactie vaak hun portemonnee, haaiden er een pak bankbiljetten uit en
zwaaiden dan hiermee als ware het een waaier.
En inderdaad, psv, eh Rangers, veroverde kampioenstitel op kampioenstitel. Celtic bleek niet in staat Rangers
serieus te bedreigen, al speelden ze wel vaak het meest attractieve voetbal. Rangers bleef ondanks al z'n dure
aankopen een pure counterploeg, die veruit de meeste "Old Firms" (de derby's tussen Celtic en Rangers) in zijn
voordeel wist te beslissen.
Het was duidelijk, zonder een financiële injectie zou Celtic Rangers waarschijnlijk nooit meer inhalen. En die
financiële injectie kwam er in de persoon van Fergus Mc Cann, een in Canada schatrijk geworden Schotse
zakenman die beweerde Celtic een warm hart toe te dragen. Zijn eerste daad bij Celtic was het opkopen van de
club van de eigenaren, de zogenaamde "families". Vervolgens liet hij Celtic de beurs opgaan, kocht zelf 51% van
de aandelen en werd gelijk maar voorzitter. Het uitgeven van aandelen leverde Celtic 22 miljoen pond op. Hiervan
investeerde Mc Cann 17,5 miljoen in het renoveren van de lange zijde aan de noordkant van Parkhead (het Celtic
stadion, ook wel Celtic Park genoemd). In de
ogen van de ene Celtic-fan was dit een
doodszonde, in de ogen van de ander een
zegen. Deze "Northstand", waaronder "The
Jungle", het vak waarin de meest fanatieke
Celts stonden, werd gesloopt en opnieuw
opgebouwd. Dit werd gewoon tijdens het
seizoen gedaan, waardoor Celtic een jaartje
naar Hampden Park (het nationale stadion)
moest verhuizen. De volgende seizoenen
werd er steeds een deel van het stadion
gesloopt en weer opgebouwd, terwijl Celtic
toen gewoon zijn thuiswedstrijden op
Parkhead bleef spelen. In de afgelopen
zomerstop is Parkhead geheel gereed
gekomen. Met 60.000 zitplaatsen is het nu
het grootste clubstadion van Groot Brittanië.
Wat opvalt is dat de oude eretribune aan de
zuidkant, inclusief een tweetal palen om het
dak te ondersteunen, niet is meeverbouwd.
Het is momenteel nog niet zeker of dit ooit gaat gebeuren; het oude hoofdgebouw,dat een onderdeel is van de
eretribune, schijnt onder een soort "Monumentenzorg" te vallen. Overigens schijnt Mc Cann ook de aftandse buurt
aan de westzijde van Celtic Park (zie de foto rechts) te willen opkopen, om deze te slopen en te vervangen door
een gigantische parkeerplaats.
6
