Singing in the rain
Nieuwe ronde nieuwe kansen
La la la la la
r
Voordat we op het veld, waar het scherm stond,
werden toegelaten, werden we zelfs gefouilleerd. Op
het veld stonden ongeveer tweeduizend "fans",
waaronder zo'n vijfhonderd Belgen. Supporter X
verzuchtte "Sta ik alweer in een weiland". Sfeer was
er nauwelijks te ontdekken. Op een door ons ingezet
"Oh when the Dutch, go marching in" werd
schaapachtig gereageerd: wilden we a.u.b. niet zulke
moeilijke liedjes zingen, "Holland wint de wereldcup"
is al ingewikkeld genoeg. Helaas dus weinig
clubsupporters op het veld. Het resultaat was dat we
door de Belgen, die nou ook niet al te veel lawaai
maakten, werden overstemd. Overigens was het
vriendelijkheid troef. Je zag vele "supporters" van wie
je niet kon afzien of het nou Nederlanders of Belgen
waren: ze waren zowel "oranje" als "rood" gekleed.
Vreemd, sjaaltjes en shirts ruilen doe je pas na de
wedstrijd!
In de rust spoedden we ons weer naar het stadion. De
zwarte kaartjes waren inmiddels in prijs gezakt naar
driehonderd gulden, nog steeds veel te veel dus. Op
een verzoek van ons aan Nederlandse supporters die
wèl binnen stonden om hun kaartje door het hek aan
ons af te geven zodat we hiermee misschien binnen
zouden kunnen komen, werd geen enkel gehoor
gegeven. Van je medelanders moet je het maar
hebben!
Wederom mislukte een tweetal omkoop-pogingen en
bij de twee "zwakke plekken" stonden nog steeds
agenten. Verder stonden er vele stewards gewoon in
linie aan de binnenzijde van de hekken, met hun hoofd
richting de hekken. Zonder kaartje binnenkomen was
nu gewoon onmogelijk. Dan maar weer terug naar het
scherm.
Daar troffen we dezelfde sfeerloze toestand als vóór
de rust aan. Tot overmaat van ramp begon het nog te
regenen ook. Alleen de rode kaart van de vroegere St.
Patrick bracht wat vuur bij de "fans". De Belgen
vierden dit wat al te uitbundig, wat voor een paar
Nederlander een reden was om wat halfvolle
bierblikjes richting de Belgen te gooien. Hierop werd
er één teruggegooid, waarmee gelijk al het kruit was
verschoten en de rust weer terugkeerde. Het
eindsignaal werd door de Belgen begroet als ware de
finale bereikt.
De Nederlanders toonden helemaal geen emotie;
eigenlijk waren ze teleurgesteld, maar om dat nou aan
die Belgen te tonen.... Wat waren we overigens blij dat
we niet veel te veel geld voor een kaartje hadden
betaald; de wedstrijd was nauwelijks het aanzien
waard.
Voorlopig hebben we het wel gehad met het
Nederlands Elftal. Hetgeen het voetbal zo mooi maakt,
kameraadschap in combinatie met sfeer, ontbreekt er
gewoon. De kennis van het voetbal is minimaal,
evenals het bekend zijn met voetbalgewoontes.
Onder het alles overheersende oranje tref je
hoofdzakelijk karakterloze meelopers aan, de enkele
goeden uitgezonderd. Als het even niet loopt met
Oranje, valt deze massa compleet stil. Al kan een
hoempa-orkest ze dan wel weer een vijftal seconden
laten "la la la la'en". Het vreemde is dat de
massamedia dit verschijnsel nogal ophemelt,
waarschijnlijk onder het motto "Zolang er maar geen
rellen zijn, dan is het goed".
Hopelijk verandert dit nog eens, en zullen we ons ook
op supportersgebied (in positieve zin) kunnen
spiegelen aan de allerbesten.
S tt iM 8 8
•Zt
25
