WK '98 Betalen of glippen?
Geen gezamenlijk front
Inspectie
Een fataal gesprek
Wanhoopsoffensief
Niet iedereen was even gelukkig met zijn glippogingen, het zou anders ook wel erg vol worden in
het stadion. Hier de ervaringen van een aankomend leerling glipper in opleiding.
Met acht Ajacieden gingen we voor een "weekeindje
Parijs", al dan niet met een stadionbezoek Nederland-
België. Kaarten hadden we niet kunnen bemachtigen.
Eigenlijk hadden we hier ook niet zo'n moeite voor
gedaan; de enige moeite die we genomen hadden,
was dat vier van ons een uur naar het niet te bereiken
nummer in Frankrijk hadden gebeld. Lid worden van
de "Oranjeclub11 was in strijd met onze principes.
Waarom moet je lid worden van een bende oplichters
om in aanmerking te kunnen komen voor iets waar je
grondwettelijk gezien gewoon recht op hebt?
Stade de France is van buiten af gezien erg
indrukwekkend. Wat ook erg indrukwekkend was, was
de beveiliging. Het zou erg moeilijk worden om hier
zonder kaartje binnen te komen. Omdat de prijs voor
een kaartje op de zwarte markt niet onder de
vierhonderd gulden kwam, was deze mogelijkheid om
binnen te komen voor ons uit den boze. Zoals altijd
vormden de duizenden Nederlanders zonder kaartje -
in tegenstelling tot Engelsen of duitsers- geen
gezamenlijk front om binnen te komen. Slechts kleine
groepjes probeerden dit; de meesten liepen al ver voor
aanvang van de wedstrijd verslagen naar het grote
scherm op zo'n vijfhonderd meter afstand van het
stadion. Bij het stadion kwamen we nog twee groepjes
Ajax-supporters tegen en we besloten gezamenlijk
wat pogingen te wagen om binnen te komen. Het ene
groepje bleek overigens in het bezit te zijn van drie
valse kaarten, waar de lijm nog tussenuit droop. Eén
van hen had gewoon een geleend kaartje aan twee
zijden ingescand, op fotopapier uitgeprint en op elkaar
geplakt.
Het eerste wat we deden was een rondje rond het
stadion lopen, om de zwakke plekken te ontdekken.
Dat bleken er slechts twee te zijn, namelijk tenten aan
de binnenzijde van het hek; als je snel over het hek
klom, kwam je tussen deze tenten terecht, en zou je
door de beveiliging aan de binnenzijde niet direct
worden opgemerkt. Helaas had de Franse
gendarmerie deze zwakke plekken ook al ontdekt en
zorgde gewoon voor een permanente bewaking van
deze twee hekken.
Bij het rond het stadion lopen kwam ik een bekende
Ajacied tegen die ook geen kaartje had (ik ben het
hele weekend in Parijs slechts één Ajacied
tegengekomen die wel een -echt- kaartje had) en ik
besloot even een babbeltje met hem te maken.
Achteraf een fatale fout, want terwijl wij onze
wederwaardigheden uitwisselden, liep de rest van
mijn groep door. Voordat ik ze hierna had
teruggevonden, was het al te laat. Een deel van de
groep was een ingewikkelde discussie met stewards
aangegaan en de rest van de groep liep achter deze
stewards om naar binnen. Zij moesten dit heel
onopvallend doen, want achter de stewards stond een
rij agenten voor de broodnodige fouillering. Op het
moment dat de stewards doorkregen dat er iets niet
helemaal goed ging, werden de drie valse kaarten in
het voorbijgaan getoond. Degenen die echter hierna
naar binnen sneakten, werden in hun nekvel gepakt
en weer buiten de poort gezet. Omdat er geen geweld
was gebruikt, volgden er geen arrestaties. Uiteindelijk
waren er toch nog zes man binnengekomen. Net
nadat dit gebeurd was, arriveerde ik. Te laat dus.
Maar niet getreurd, we zouden het gewoon nog een
keer proberen. Degenen die het rapst van tong waren,
vielen de stewards lastig met uitgebreide klaag-
verhalen. Wij zouden vele duizenden guldens aan de
FIFA overgemaakt hebben voor kaarten die wij bij de
loketten zouden kunnen afhalen, maar bij de loketten
wist niemand hier wat van. Ondanks dat de stewards
alsmede opgeroepen officials deze verhalen leken te
geloven (onze "onderhandelaars" brachten hun verhaal
met veel verve), bezat niemand van hen blijkbaar de
autoriteit om ons gewoon binnen te laten. Omdat er
geen valse kaarten meer in onze groep aanwezig
waren, liep het sneaken ook op niets uit. Nadat dit bij
een andere ingang nog een keer tevergeefs te hebben
gedaan, liep het grootste deel van onze groep ook
maar richting videoscherm. Met zijn vijven besloten wij
het nog maar een keer te proberen, nu door omkoping.
Helaas bleken de stewards ook door f 00 of 200 franc
biljetten niet te vermurwen, al was dit vrij logisch
doordat ze bijna letterlijk door de politie op hun vingers
werden gekeken. Uiteindelijk gingen we dan ook maar
naar het scherm.
24
