WK '98 Betalen of glippen?
Lijmen
.1
2 8
V'
Inspectie
Glippen
Als we de verhalen mochten geloven dan was het onmogelijk om tegen betaalbare prijzen een kaartje
te bemachtigen voor de openingswedstrijd Nederland - België. Een beetje supporter gelooft hier
helemaal niet van, eerst zien en dan geloven. Dus stapten we op de bonnefooi in de auto naar Parijs.
Voor de zekerheid zou een toegangskaart worden
nagemaakt, dat heb je in ieder geval "iets" in je
handen.
Op de kleuterschool behoorde het knippen en plakken
al niet tot de favoriete bezigheden. Toch zat er weinig
anders op dan met wat gefröbel iets in elkaar te
draaien dat op zeer grote afstand wel iets weg had van
een toegangskaartje. Beschikbaar waren een
computer met scanner, een simpele kleurenprinter,
een schaar, wat lijm en een priem. Dankzij een
bereidwillige geluksvogel wiens echte kaartje even
geleend mocht worden, kon een scan worden
gemaakt van de voor- en achterzijde van het begeerde
biljet. Met een lijmstift werden de uitgeknipte delen
vervolgens tegen elkaar geplakt. Over het
eindresultaat konden we nauwelijks tevreden zijn. De
lijm was dermate kwistig gehanteerd, dat het er bij de
randen weer tussen uitgolfde. Een met een priem
I' WIMWt
Wat moet dit voorstellen?
gemaakte kromme lijn met gaatjes moest een
controlestrook voorstellen, het watermerk bestond uit
dikke klodders slecht verdeelde lijm. Kortom, het was
een kleverig prutswerk dat helemaal nergens op leek.
Zelfs Jules de Korte, toch al enige tijd geleden
overleden, zou dit kaartje ogenblikkelijk als vals
kwalificeren en zou zich schaterlachend over zoveel
amateurisme op de knieën slaan. Maar goed, nooit
geschoten is altijd mis en bovendien hoopten we dat
de zwarte markt zou instorten.
Om elf uur in de ochtend kwamen wij aan bij het
stadion Stade de France, een futuristisch ogend
bouwwerk dat wij onmiddellijk aan een grondige
inspectie onderwierpen. Gliptechnisch gezien een
uitermate lastige klus. De toegang was hooguit 70
centimeter breed en was voorzien van een draaihek,
en ook de gleuf waarin de barcode van het kaartje
gecontroleerd zou worden voorspelde weinig goeds.
Na een ronde om het stadion kwamen we tot de
conclusie dat er slechts één zwakke schakel aanwezig
was. Het hekwerk, zonder prikkeldraad, werd op één
plaats aan het zicht ontrokken omdat er aan beide
zijden een tent tegenaan was geplaatst. Een ideale
plaats om sneaky het stadion binnen te klauteren. Dit
zou het uiterste noodplan worden.
We waren niet de enige Ajacieden, want rondom het
stadion troffen we in verschillende groepjes zo'n 25
lotgenoten, die in de stromende regen op hun kans
wachten. De kaartcontrole was opmerkelijk precies.
Elke supporter moest zijn kaart afgeven, waarna het
watermerk uitgebreid werd gecontroleerd. Zelfs de
afgescheurde controlestroken werden in een plastic
zak gedeponeerd. Het enige lichtpunt was dat de
barcode scanner buiten dienst was, maar zelfs dat
maakte de missie niet bepaald eenvoudig.
De eerste kans deed zich voor bij een Belgisch
groepje invaliden dat met rolstoelen voor de ingang
stond geparkeerd. Een Franstalige begeleider was
druk bezig om de groep het stadion in te loodsen,
waarbij de invaliden nauwelijks in staat leken om
zichzelf het stadion in te rollen. Hollandse hulp was,
behulpzaam zoals we altijd zijn, dringend gewenst.
We stonden op het punt om ieder een rolstoel te
grijpen en met invalide en al het stadion in te rijden.
Het vooruitzicht om bij mislukking aangeklaagd te
worden wegens joyriding, kidnapping en illegaal
binnendringen weerhield ons op het laatste moment.
Bovendien volgden diverse suppoosten ónze
bewegingen inmiddels al met meer dan gemiddelde
aandacht.
Op naar het hek dan maar. Een andere Nederlander
was ons net voor geweest en was het stadion al
ingeslopen. Een suppoost had zich inmiddels al achter
het hek opgesteld, twee andere supporters
probeerden op gedempte toon de man om te kopen
22
