Applaus voor Claudia, Max en voor jezelf
De sfeer tijdens de bekerfinale was natuurlijk fenomenaal, bijna on-Nederlands. Aanjager van de sfeer was
nu eens niet de F-Side, maar de Braziliaanse trommelaars van de band Uprising, die werkelijk iedere
Ajacied wist mee te krijgen. Zoals we op de Internet mailing list ook al zo treffend lazen "applaus voor
jezelf"! Zo'n band komt natuurlijk niet vanzelf, daar moet je moeite voor doen, heel veel moeite. Hier volgt
het relaas van Claudia die samen met Max verantwoordelijk was voor de sfeervolste wedstrijd uit de Ajax-
historie.
Het begon allemaal op 30 april 1998, toen wij met 16
Ajacieden de Jordaan in gingen om feest te vieren.
Opeens hoorden wij daar een gigantisch ritme. Vijf
minuten later stonden wij oog in oog met ongeveer
twintig trommelaars van de band Uprising die zo'n
sfeer creëerden, dat mijn enthousiaste Max meteen
aan het regelen sloeg. En ja hoor, twintig minuten later
had hij toezeggingen, dat zij, als wij dat konden
regelen, wel wilden komen spelen in de halve finale
van de Amstel-cup.
Kaarten
De volgende dag heeft Max meteen Ajax gebeld en
gevraagd of het mogelijk was twintig extra kaarten
voor de halve finale te kopen. Helaas bleek dit niet
mogelijk te zijn. Het was te kort dag en bovendien zou
de KNVB dit moeten regelen.
Nou, dacht Max, laten we dan niet wachten. We
winnen de halve finale en laten we het dan meteen
maar regelen voor de wedstrijd in de kuip. Max belde
met de heer Bot van de KNVB, die er na enige uitleg
wel voor voelde. Nadat we nog een brief hierover
hadden geschreven, kregen we een akkoord van de
KNVB. Op woensdag 13 mei konden wij de 36 kaarten
voor de finale ophalen voor 60 gulden per stuk. Max
betaalde uit eigen zak 1200 voor de kaarten van de
band, de 16 supporters betaalden hun eigen kaarten.
Ik wil hierbij de heer Bot hartelijk danken voor het
vertrouwen en dat wij via hem de kaarten konden
kopen, zodat wij samen met de band in één vak
konden zitten.
Risico?
Natuurlijk wonnen we de halve finale, nu zouden we
met 36 man en alle andere Ajacieden psv een poepie
laten ruiken cq horen. Opeens leek er een gigantisch
vervoersprobleem te ontstaan. De heer Menting van
Ajax voelde er absoluut niets meer voor om ons mee
te laten gaan in de treinen, omdat hij dit als een risico
beschouwde.
Wat risico? Gaat de band met de dure trommels
smijten of gaan de mé i'Aè*tldhakken (gra~>) slaan?
Kom nou toch. Waarom moet het nou altijd zo gaan,
dat de mensen die zich met hart en ziel inzetten voor
Ajax een trap in de rug krijgen?
Max dacht op een gegeven moment"Krijg de t
wij gaan hoe dan ook naar de finale. Dus is hij gaan
bellen naar verschillende busondernemingen.
Uiteindelijk had hij iemand gevonden die onze groep
van 36 Ajacieden voor 900 naar de kuip kon rijden.
Wij legden 400 bij elkaar en Max betaalde de rest.
T-shirts
Dikke pret, hij had het voor elkaar. Op de vrijdag voor
de wedstrijd bedachten we ons, dat het wel leuk zou
zijn iets van Ajax te dragen. Ik heb gebeld met winkels
of zij nog twintig T-shirts op voorraad klaar hadden
liggen voor een redelijke prijs. Ha, ha, ha, geintje
zeker, kreeg ik te horen; hier wordt je toch doodziek
van. Maar niet getreurd, Wil, een goede vriend, zei dat
er in het Praathuis wel wat te regelen viel. De
volgende dag bleek dat het daar inderdaad niet
moeilijk was om twintig te gekke T-shirts te regelen,
voorwèl een redelijke prijs. Nu moesten we alleen nog
eten en drinken regelen. Max en ik zouden voor de
band zorgen, dus we kochten 100 blikjes en 75
broodjes. Er moet toch ook gegeten worden, anders
valt er niet veel te trommelen. Zo, alles was gedaan,
nu nog de zenuwen onder controle krijgen en
proberen goed te slapen. Zou de band de volgende
dag daadwerkelijk op komen dagen?
De grote dag
Op de zondag hadden we rond 11.00 uur afgesproken
voor het café Het Vervolg. Zestien Ajacieden stonden
klaar om naar de wedstrijd te gaan, maar waar is de
14
