De klucht van het stadionverbod (deel 89)
De cel op politiebureau Wilheminaplein in rotterdam was een kleine rechthoekige ruimte waarvan
de wanden van uiterst rustgevende kleuren waren voorzien. Dit moest haast wel het werk zijn van dezelfde
kleurenpsychopaat die in de Arena de clubkleuren rood en wit op zo'n kundige wijze wist
te vermijden, daarmee een onsamenhangend geheel creërend.
Veel criminelen waren mij al voor geweest en hadden hun tijd gedood door de celwanden met opbeurende teksten
te bekladden. Oproepen om nooit maar dan ook nooit te bekennen, liefdesverklaringen en verwensingen aan het
adres van de politie hadden de overhand. "Druk op de bel, dan komt de duivel uit de hel" stond er met grote letters
gekalkt boven de bel bij het kleine doorgeefluik. Daaronder stond het welgemeende advies om voor alles en nog
wat op de bel te drukken. Ik besloot deze oproep te negeren, want dat zou het uitputtende recherche-werk naar
mijn identiteit alleen maar vertragen.
De reden van mijn aanwezigheid was tamelijk onwerkelijk, ik had net als waarschijnlijk zo'n 22.000 andere
aanwezige supporters geen legitimatiebewijs bij mij. Met een kleine groep slaagden we erin het veld op te komen
om de bekerwinst op psv te vieren, waarna de jacht werd geopend op een souvenir (hetgeen mij overigens niet
lukte).
Zoals gebruikelijk was supporter W. er weer als de kippen bij als er iets te halen viel. Gekleed in een witte badjas
van de Amstel-cup stond W. volledig op zijn gemak in trance op de muziek te swingen op het veld. Zelfs de meest
aandachtige toeschouwer zou concluderen dat hier een topspeler zijn aandeel bij het behalen van de dubbel stond
te vieren. Dat dacht het promotieteam van Amstel-bier, dat bij de dug-out stond opgesteld, tenminste ook. W. kreeg
van de dames dan ook een prachtige bos bloemen in zijn handen geduwd, een attente bewaker voorkwam
ternauwernood dat W. ook dit presentje nog in de schoot kreeg geworpen. De duivel schijt ook altijd op dezelfde
hoop.
Nadat de feestelijkheden waren beëindigd dropen we af richting tribune. Bij het verlaten van het veld wisten wij ons
plotseling omsingeld door allerlei bewakers en politie. Hier kregen wij de waanzinnige vraag gesteld of wij ons
konden legitimeren. Nou nee, niet echt dus. Slechts een enkeling toverde zijn rijbewijs uit het niets tevoorschijn en
kon daarna huiswaarts keren.
Het restant van de feestvierders werd nog in de tankgracht aangehouden. Om de absurditeit van het geheel nog
wat te vergroten, kregen wij na eindeloos gepruts met sleuteltjes zelfs een stel handboeien aangemeten. Gezien de
ernst van de situatie leek standrechtelijke executie nog maar een kwestie van tijd. Schietgebedjes prevelend werden
wij twee aan twee getekend door de tankgracht geleid, die bezaaid lag met afgebroken stoeltjes, houten vlonders
en stangen. Je zou bijna je nek breken over deze rommel.
In een kleine ruimte onder de tribune werden wij bijeengebracht, waarna hetzelfde gehannes volgde om de boeien
weer af te doen.
Na enige tijd werd ons te verstaan gegeven dat onze zonde afgekocht kon worden met een boete van 150 piek per
persoon. Als er niet werd betaald, dan zouden wij naar het bureau worden overgebracht waar onze identiteit alsnog
zou worden vastgesteld. Uit solidariteit met elkaar, sommigen hadden geen geld meer, besloten we tot het laatste.
Na een kort verhoor maakten we inderdaad de beloofde gang naar het politiebureau.
Ik vlijde mijn vieze stinkende, bezwete en getatoeëerde lichaam op de harde houten bank en overdacht mijn
zonden. Dat was niet eenvoudig, aangezien vanuit een centrale plaats de radio in mijn cel werd aangezet. Een
donkerbruine stem probeerde luisteraars ervan te overtuigen op welke wijze voetschimmels adequaat bestreden
konden worden. Er leek geen einde aan te komen aan zijn verhandeling.
Pas toen het woedende commentaar van Michael van Praag op de gebeurtenissen van die dag door de speaker
schalde, dommelde ik langzaam maar zeker in slaap.
Naschrift
De boete van 150 is op een later moment alsnog voldaan. Op 24 juni ploft er een deurwaardersexploot op de
deurmat. De KNVB deelt een stadionverbod uit van een half jaar tot en met 3 februari 1999. Ajax sluit zich op 29
juni hierbij aan en blokkeert de seizoenkaart.
12
