Was Rangers overigens die middag kampioen geworden, dan hadden zij het op George-square (het Museumplein
van Glasgow) wèl centraal mogen vieren. Dit lijkt verbazingwekkend maar is dit -in een stad waar de protestanten
de lakens uitdelen- niet.
Teruggekomen in Gallowgate viel het me op hoe rustig het op straat was. Van een kennis hoorde ik dat er zojuist
een charge van de politie had plaatsgevonden nadat Celtic-fans met glazen bier in hun handen op straat waren
gaan feestvieren. En het op straat
nuttigen van alcoholhoudende
drank is in Schotland nou eenmaal
verboden, kampioen of geen
kampioen! En dus was iedereen
weer de pubs ingegaan. Om
eventuele problemen met
Rangers-fans te vermijden, werd
een pub, zodra ie volzat,
afgesloten door metalen
rolhekken. Zodra er iemand de
pub verliet, mocht er ook weer
iemand in. De pub op de foto
rechts is dan ook niet al jaren
gesloten, maar zit op dat moment
gewoon nokvol met zingende
Celts. Lopende door Gallowgate
werd je om de dertig meter om je
hals gevlogen door lieftallige (en
meestal dronken) Celtic-girls of
niet-lieftallige (doch ook dronken)
mannelijke Celts, die je vertelden
dat ze het fantastisch vonden dat
Celtic kampioen was. Toch wel een aparte ervaring. Toen de pubs om 24.00 uur sloten, begonnen de privé-feesten,
een gebruikelijk iets in Glasgow. Deze feesten zijn heel simpel van opzet: iedereen neemt wat te drinken mee naar
een bepaald adres en gaat daar gewoon massaal zitten of liggen drinken tijdens het beluisteren van of meezingen
met rebelsongs. Nadat een deel van de feestgangers in slaap is gevallen, wordt er wat rustiger muziek opgezet en
verdwijnen er wat pasgevormde stelletjes naar andere ruimtes. Op het moment dat de laatste feestganger in slaap
is gevallen, is het feest voorbij. De volgende ochtend gaat iedereen dan naar huis om daar op het gemak zijn of
haar roes verder uit te slapen. Zo verging ook het Celtic-kampioensfeest bij mijn makker Conn, met dien verstande
dat ik 's nachts om 4.00 uur met een taxi naar het vliegveld moest om 's middags Ajax van Utrecht te kunnen zien
verliezen.
De toekomst
Was de oorspronkelijke "waarde" van Celtic 22 miljoen pond, inmiddels vertegenwoordigen de Celtic-aandelen een
bedrag van 140 miljoen pond. Een simpel rekensommetje leert dan ook dat als Fergus Mc Cann zijn
aandelenpakket verkoopt, hem dat een netto-winst van ruim 60 miljoen pond oplevert. Het gerucht, dat steeds
sterker wordt, gaat dat dit er binnenkort ook staat aan te komen. Hij is en blijft immers een zakenman. Mocht dit
gebeuren, dan is er het risico dat er onvoldoende kopers zullen zijn om alle vrijkomende aandelen op te kopen. Dit
zal dan leiden tot een koersval met het risico dat ook andere aandeelhouders tot de verkoop van hun aandelen
zullen overgaan. Dat dit een ongunstige invloed zal hebben op het wel en wee van Celtic, behoeft dan ook geen
betoog.
Gelukkig heeft Celtic nog meer rijke fans. Eén ervan is Jim Kerr, zanger van Ierse popgroep "The Simple Minds",
katholiek en sinds zijn geboorte begiftigd met het échte Celtic-gevoel. Kerr is momenteel bezig met het opzetten
van een consortium met de volgende doeleinden:
- het opkopen van de aandelen van Mc Cann. Zelf brengt Kerr alvast 10 miljoen pond in;
- het aanhalen van de banden met het verleden, oftewel de terugkeer naar de Ierse "Roots". Je kunt hierbij denken
aan het weerzingen van Ierse liederen op de tribunes en het ontslaan van "Rangers-achtige" bestuursleden.
Door de meeste Celtic-fans worden deze ontwikkelingen uiteraard van harte toegejuicht; ook heeft dit tot gevolg dat
de weerstand tegen Mc Cann, er komt nu immers een alternatief, wat openlijker wordt. Je moet niet gek opkijken
dat zodra het consortium er daadwerkelijk is, er een algemene revolte tegen de voorzitter en zijn volgelingen zal
komen. Al met al een verheugende ontwikkeling en een zonnige toekomst voor onze Celts.
11
