Moskou
Ons hotel bleek een soort woonkazerne te zijn, ter grootte van vier Arena-stadions, het grootste hotel uit
Europa met zo'n 6000 bedden Ruim voldoende dus om de gehele F-Side in onder te brengen. Het hotel
was dermate groot dat we het grootste deel van onze mede-supporters niet eens gezien hebben.
Wat ons wel is opgevallen was een aantal opvallend luchtig geklede dames, die de tippelzone in de
lounge van het hotel "bemanden" Al enkele minuten na binnenkomst op onze kamer werd telefonisch in
heel erg gebroken Engels "a ferry goet massaaage" aangeboden Wat nu, hoe hier adequaat op te
reageren? Hijgend sloegen wij direct de Russische taalcursus uit de vorige DAS erop na, om direct te
constateren dat uitgerekend dit hoofdstuk niet behandeld werd "Njet, spasibo" moesten wij spijtig genoeg
antwoorden
Dan maar de stad in maar dat leek makkelijker dan het was Hordes verkopers van nep bontmutsen
stonden ons buiten het hotel in de snijdende vrieskou al smachtend op te wachten Als terriërs stortten zij
zich op ons. Met handen en voeten, een deel van de verkopers bleek ook nog doofstom, probeerde men
een slaatje te slaan uit onze Westerse onnozelheid door het aanbieden van inferieure handelswaar Bijna
elke supporter dacht voor nog geen tien dollar een onginele bontmuts te kunnen bemachtigen, dat zou
nog eens indruk maken op het thuisfront. Zij konden natuurlijk ook niet weten dat de als moeilijk
uitroeibaar bekende en tot kaalheid leidende Russische hoofdluis, zich bij voorkeur nestelt in namaak
bontmutsen.
Vijf potentiële klanten voor
een haartransplantatie
(foto Hans)
De door reisleider Marcel georganiseerde excursie naar het Kremlin bleek een nieuwe deceptie. Na
eindeloos gelummel en besluitloos gedrentel op de binnenpleinen van het Kremlin, besloten we de rest
van de stad maar op eigen houtje te verkennen Onze ticket-goochelaar besloot hierna zichzelf ook maar
weg te goochelen en we hebben hem hierna nauwelijks meer gezien.
Het rood-witte plein was indrukwekkend, maar het was te koud om hier erg lang bij stil te staan. Minstens
zo indrukwekkend was de metro, maar dan in de zin dat dit met recht het grootste doolhof van de wereld
genoemd mag worden. Wij hebben ons zelden hulpelozer gevoeld dan in de metro van Moskou. Alle
aanduidingen bleken in een, alleen voor Moskovieten leesbaar, geheimschrift te zijn weergegeven. Uren
zijn wij dolend van station naar station gereden in de hoop ergens "iets" herkenbaars aan te treffen.
Goede kroegen moesten met een zaklamp worden gezocht en van de maar liefst zeven Ierse pubs die in
Moskou aanwezig zouden moeten zijn, hebben we er zegge en schrijve één kunnen terugvinden
Toevalligerwijs bleek dit ook de uitvalsbasis van allerlei Nederlandse bobo's, waaronder enkele opvallend
vnendelijke, tegen het slijmerige aan, roever-medewerkers. Wat is het toch een kleine wereld
5
