Minstens twee keer per jaar ontmoeten de roden en blauwen elkaar in de heilige tempel van de stad.
De derby della Madonnina vindt dan plaats in een kolkend geheel van rood versus blauw. De
hoofdbendes van de Milanista en de Internisti staan lijnrecht tegenover elkaar. De wapens worden in
stelling gebracht als de eerste hindernis moet worden genomen: wie verwelkomt de spelers het mooist?
Daarbij blijft de eeuwige vraag wie de machtigste van de stad is. Jarenlang konden de blauwen een
lange neus trekken richting de roden, maar na de glorie-periode van de Milanista eind tachtiger en
begin negentiger jaren, zijn de rollen omgedraaid. Tijdens deze periode stonden bij de FDL en de BRN
aan het begin van de ring grote doeken opgesteld, met daarop afgebeeld alle gewonnen Europacups
en Wereldbekers en daaronder een langgerekt spandoek aan de Curva Sud met de tekst: "You'll never
walk alone". Dit spandoek werd het jaar daarop weer gebruikt in combinatie met daarboven lange
slierten, banners en spandoeken die de initialen en de symbolen van de rode hoofdbendes aangaven.
De blauwen hadden minder gewonnen bekers, maar om niet onder te doen kwamen zij met een mega
spandoek met de tekst: "Milaan is van ons". In 1993 hebben zij banners in de vorm van lires gebruikt
om te laten zien dat zij over het meeste geld beschikten (de aankoop van Wim Jonk en Dennis
Bergkamp). Zo gaat het over en weer, waardoor de derby niet alleen een strijd tussen de spelers is,
maar ook een strijd tussen de aanhangen van beide kampen op de tribunes. De uitkomsten van dit
'supportersgeweld", liever gezegd theater, worden vastgelegd in het onafhankelijke supportersmagazi
ne Supertifo. Dit onafhankelijke blad beoordeelt de creatieve uitkomsten, al dan niet aan de hand van
een cijfer. Op deze manier wordt de concurrentie gestimuleerd, waardoor de verschillende bendes
innovatiever te werk zullen moeten gaan om de concurrent steeds maar weer te overtreffen.
Voordat je sterft moet je een veldslag tussen rood en blauw hebben aanschouwd. Ons debuut was in
1990 en sindsdien proberen wij elk jaar een wedstrijd tussen rood en blauw (en af en toe wit) te
bewonderen. De wedstrijd zelf gaat altijd aan ons voorbij. Onze ogen dwalen continue af over de
bendeleden waartussen wij bivakkeren of naar bendes aan de overkant. We begonnen jaren geleden
bij de roden, maar na twee achtereenvolgende overwinningen van Inter is ons hart stiekem blauw
gekleurd. De overwinningsliederen, de blauwe banners en die schitterende vlaggen aan de overkant
maakten ons verliefd op de Curva Nord. We hebben in 1992 officieus een blauwe bende opgericht met
de naam CIA (Crips Internationale Amsterdam). Onze vlag, het wapen van Amsterdam waarbij het rood
is vervangen door het blauw, valt elk jaar ergens te bewonderen in het land van de kleuren. Het land
waar na elke derby één van de twee kleuren uit de ramen hangt als wij vanaf de tempel terug lopen
richting de trein die ons uiteindelijk op Amsterdam CS zal afleveren.
Ciau,
CIA
24