Ik kan het niet meer aan Ik kijk naar mijn zoontje en ik wil hem verlossen van al deze ellende. Ik spring
de gracht over, ontwijk de security en grijp de microfoon uit de handen van de nieuwe Miss Ajax.
Ik loop naar vak 127, waar vroeger de oude F-Side zat en ik begin te spreken tot al die vaders met hun
zoontjes. Die vaders die vroeger met mij hun kelen schor zongen, ik spreek maar er gebeurt niets.
Veiligheidsmannen proberen mij te pakken maar ik weet ze te ontwijken. Ik spreek en ik spreek, al mijn
frustraties van de afgelopen jaren gooi ik eruit. Ik voel acht paar handen mij stevig vast pakken, mijn
voeten zweven en het contact met de buitenwereld vervaagt Ik wordt de catacomben in gedragen,
maar net voordat de deuren achter mij dicht slaan vangen mijn oren een gezang op Ik zet het
binnenste van mijn trommelvliezen open en hoor: "steek die microfoon, maar in je reet en steek die
microfoon maar in je reet". Ik voel een hevige pijn op mijn achterhoofd, mijn ogen sluiten zich af van de
buitenwereld, maar de glimlach die blijft als het licht uitgaat: gered'
Bron Nostradamus (54e kwatrijn)
18
