Toekomstperspectief (een verhaal uit het jaar 2018)
Zomaar een maandagavond in oktober Het weer is onguur en ik loop met mijn zoontje van tien
richting de Amstel-Arena. De billboards, de neon-reclame en televisieschermen verlichten de
laatste 200 meter naar ons uiteindelijke doel Ajax. De boulevard vanaf het wederom
vernieuwde en uitgebreide station Bijlmer lacht ons tegemoet. Mijn herinneringen gaan terug naar
twintig jaar geleden. Ik geloof dat het Ajax-Twente was, waar mijn seizoenkaart werd afgepakt omdat ik
stond in plaats van zat. Toen liep ik hier voor het laatst en sindsdien ben ik nooit meer terug geweest.
Een meisje op rollerskates deelt met de klassieke Veronica-glimlach folders uit. Mijn zoontje neemt
dankbaar en met eenzelfde glimlach het glimmende stuk papier in ontvangst. "Kijk papa." Ik neem het
ter hand en lees "maak kans op een reis naar de maan bij de aankoop van een Kwaluki-Ajax-shirt". De
glimlach van de nieuwe Ajax-vedette uit Koelakoela prijkt op de voorkant. Zelfs in dat dorpje op de
kaart is Veronica doorgedrongen, het laatste restje spontaniteit uitbannend Mijn ogen dwalen over het
glimmende papier en ik lees: "Martinair vliegt de Ajax-supporter naar een adembenemend weekendje
kraterduiken, MIR-jumping en melkweg-skiën en tevens krijgt u van Sony twee Ajax-spaarzegels
cadeau!" Nou dat is tenminste nog wat, ik heb nog tien zegels te gaan alvorens ik het Pickwick-Ajax
serviesgoed in ontvangst kan nemen. Of zal ik doorgaan voor het super voordeelpak van Omo-Ajax-
Power, want die lastige wijnvlek in mijn lievelingsshirt steekt als het maandelijkse rode vlekje in de Ajax-
Super-Ultra lights tussen de benen van mijn vrouw.
"Gooi maar vlug weg Jari", zeg ik tegen mijn zoon. Trots zie ik hoe hij netjes naar de Peter Beense
loopt. "Papier hier, papier hier" zingt deze Bolle Jan (of was dat nu het café van Froger?). Het foldertje
verdwijnt netjes in de te grote mond van de vroegere zanger en ik dank God op mijn blote knieën dat
dit het enige is dat mijn zoontje ooit uit de mond van deze voormalige polonaise-terrorist hoort. Ik heb
mij vroeger altijd verbaasd over die zogenaamde sfeerartiesten Ik stond altijd klaar in de startblokken
om mijn stem te verheffen, maar zodra ik mijn stembanden wilde laten trillen kwam good-old Peter het
veld op om mijn taken, en die van mij buren, over te nemen. Gedesillusioneerd had ik de hele eerste
helft nodig om mijzelf weer op te laden, maar na het zien van de Linda, Roos en Jessica, het "kijk-mij-
eens-voor-lul-staan-camera-spel" en het gestotter van de Miss Ajax in de rust, was de moed der
wanhoop tot diep in mijn schoenen gezonken Elke motivatie om een schril olé, olé te produceren was
vervlogen.
Mijn terugblik in het verleden wordt opgeschrikt door het handje van mijn zoon dat druk aan mijn Van
Gaal-regenjas trekt. "Kijk papa. een Champy-parade". Oh God nee, de Champy-parade Ik vervloek
mijzelf dat ik niet op het Coca-Cola-Strandvliet Station ben uitgestapt om dit amateuristische
Bloemencorso te ontlopen. Niets is erger dan een stelletje werkeloze "Goede Tijden, Slechte Tijden"-
acteurs, die verkleed als Champy randdebielen al zwaaiend op een carnavalskar over de ABN-
boulevard denderen. Tranen schieten mij in de ogen als ik bedenk dat volwassen mannen dit
verzonnen hebben. Commerciële voetbalverneukers proberen extra inkomsten te verwerven met
Popcorn-entertainment. Oké, we hebben geld nodig om de steeds duurder wordende (absurde)
salarissen van voetbalspelers te betalen, maar behoud daarbij nog enige waardigheid en verlaag je niet
tot deze poppenkast!
Gelukkig, de Muppet-show is voorbij en wij kunnen onze weg naar de poorten van de Arena vervolgen.
Daar aangekomen word ik, net als vroeger, weer opgeschrikt door het fenomeen: "Ik ben Provinciaal en
ik kan dat niet verbergen"-type. Niets is erger dan in een rij staan wachten en het gekakel van deze
Neanderthalers aan te horen. Toegegeven dat het theater op zich is, gaan mijn haren toch altijd weer
recht overeind staan bij het horen en zien van het communicatieve vermogen van deze mensen.
Vroeger had ik al zo'n hekel aan hun vaders, maar ik kan iedereen verzekeren: de zoons en met name
de dochters zijn nog veel erger. Het liefst zou ik Amsterdam op een heuvel willen zetten en de dijken in
de rest van Nederland door willen prikken, maar ik ben bang dat ze dan met boten van de Zonnebloem
alsnog deze kant opkomen, het is hopeloos
Voordat wij de trap oplopen worden mijn ballen nog gescand door een CSU-Michelin-pop en bovenaan
de trap wacht, wederom met de internationaal bekende Veronica-glimlach, het Ajax-promotie-team
Naast de vele reclamefoldertjes krijgen wij een gratis button, vlaggetje en natuurlijk de Grolsch-Kick-Off
uitgereikt Bij het vak aangekomen moet ik wederom mijn ABN-seizoenkaart aan ene Price Waterhouse
Accountants-conducteur laten zien en deze wenst mij en mijn zoontje namens het bestuur, de spelers
16
