Anita
nen. En dat moet dit jaar wel weer eens
gebeuren. Of ik me aangesproken voel
door wat Demy heeft gezegd? Het heeft
altijd in me gezeten om honderd procent of
zelfs meer te blijven geven om een wed
strijd te winnen. Die winnaarsmentaliteit
hoort gewoon bij mij. Ik probeer altijd met
mijn hart te spelen."
van school, als ik eerlijk moet zijn. Ik was
meer met voetbal bezig, dat was en is alles
voor mij. Maar ja, ik moest natuurlijk toch
wel gaan. Uiteindelijk heb ik mijn vmbo-
opleiding afgemaakt. Daarna ben ik begon
nen aan de mbo op het Johan Cruyff
College. Dat heeft een half jaar geduurd,
want toen werd ik bij het eerste elftal
gehaald. Moest ik op verschillende tijdstip
pen gaan trainen en dat was lastig te com
bineren met mijn studie. Ik raakte achterop
met mijn huiswerk en daarom ben ik ermee
gestopt. Niet dat ik het echt heel erg vond.
Ik mocht voetballen bij het eerste van Ajax
en dat was toch altijd mijn droom."
Dat was zijn droom; vanaf Roda uit is die
werkelijkheid geworden, in structurele zin
althans. Zijn debuut ligt immers al ruim drie
jaar achter hem, maar een vaste basis
plaats zat er onder Henk ten Cate, Adrie
Koster en Marco van Basten niet in. Martin
Jol durft het wel aan met de benjamin van
zijn selectie. Bij afwezigheid van de rood-
geschorste Urby Emanuelson posteerde hij
Vurnon in de thuiswedstrijd tegen Willem II
als linksback en dat pak is hem steeds
beter gaan staan. Vurnon: "Ik grijp mijn
minuten en daar ben ik erg blij om." Zijn
trainingsarbeid en werkethos lijken einde
lijk hun vruchten af te gaan werpen. Ajax'
nummer 23 is dan ook op en top prof. Hij
veroorlooft zich zowel binnen als buiten het
veld geen rare dingen.
Moe
Hoe ziet een normale trainingsdag er eigen
lijk uit?
"Om half tien moet je op de club zijn. Dan
begint om half elf de ochtendtraining.
Daarna ga je wat lunchen en volgt er op
een aantal dagen een middagsessie van
zo'n anderhalf uur. Vervolgens ga ik naar
huis, eet wat, ga op de bank zitten en daar
na naar bed. Ik weet het, het is niet zo
gezellig wellicht, maar het hoort erbij. Mijn
ouders weten het en houden er ook reke
ning mee. Vergis je niet, zo'n trainingsdag
is best vermoeiend. Je voelt het wel, je
hebt 's avonds nog maar weinig zin om iets
te doen. Het komt wel eens voor dat ik me
de volgende ochtend ook nog moe voel,
maar het zal niet in mij opkomen om thuis
te blijven. Je weet dat je moet gaan en een
maal op de club, voel je je weer wat frisser.
Trouwens, ik wil er nu meer dan ooit alles
aan doen om in de gunst van de trainer te
blijven. Daar gaat het toch om?! Je wilt veel
spelen. Ik geniet er elke dag met volle teu
gen van, vooral ook, omdat ik zo veel
tegenslagen heb gehad. Welke? Blessures,
al die trainerswisselingen en het feit dat
een basisplaats er tot voor kort zelden in
zat. Dan zei de trainer wel dat ik goed bezig
was, maar werd je desondanks niet opge
nomen in de selectie. Dat waren vervelen
de momenten. Ik heb me op de been
gehouden door me vast te klampen aan het
idee dat het goed komt, door me daarop te
28 De Ajacied
focussen. Ik ben inderdaad echt een vecht
jas. De aanhouder wint, zeker! Mijn ouders
zijn hierbij voor mij altijd heel belangrijk
geweest. Ook als ik niet thuis ben, blijf ik
contact met hen houden. Door vóór of na
een wedstrijd te bellen."
Is pa Anita stilletjes niet jaloers op zoonlief
dat die het wel als voetballer zo ver heeft
geschopt?
Vurnon, lachend: "Ik weet dat hij vroeger
op Curacao ook heeft gevoetbald. En hij
heeft me gezegd dat hij goed was, maar
eh, ik heb hem nooit in actie gezien. Alle
gekheid op een stokje: hij is echt heel erg
trots op mij."
Daar is ook alle reden toe. Toen Demy de
Zeeuw onlangs in Sportweek zijn hart
luchtte en vertelde dat sommige Ajacieden
niet beseffen wat er voor nodig is om op
topniveau te blijven voetballen, doelde hij
zeker niet op Vurnon.
"Misschien wilde hij ons met zijn uitspraken
nog meer prikkelen om nog harder ons
best te doen. Wij mogen dan wel bij de
grootste club van Nederland spelen, maar
we hebben al lang geen prijs meer gewon-
Endt
Dat leeuwenhart, dat is wat David Endt zo
aanspreekt in Vurnon. Ajax' teammanager
loopt weg met hem. De twee, Vurnon en
David, blijken een hechte band te hebben.
Hoe is die ooit ontstaan?
"Hij heeft altijd in me geloofd, heeft me
altijd gesteund. Vóór en na elke wedstrijd.
Echt top. Dan komt hij speciaal naar mij toe
om me een hart onder de riem te steken,
om me moed in te spreken. Dat vind ik heel
mooi, maar wat het is wat wij met elkaar
hebben? Ik weet het niet, die band is ooit
ontstaan en daarna altijd gebleven. Eén
van de momenten die ik nooit zal vergeten,
deed zich voor tijdens, ik dacht, een Euro
pacupwedstrijd. Hij zag dat ik er bijna
Foto: Marco van Harn
