Anita nen. En dat moet dit jaar wel weer eens gebeuren. Of ik me aangesproken voel door wat Demy heeft gezegd? Het heeft altijd in me gezeten om honderd procent of zelfs meer te blijven geven om een wed strijd te winnen. Die winnaarsmentaliteit hoort gewoon bij mij. Ik probeer altijd met mijn hart te spelen." van school, als ik eerlijk moet zijn. Ik was meer met voetbal bezig, dat was en is alles voor mij. Maar ja, ik moest natuurlijk toch wel gaan. Uiteindelijk heb ik mijn vmbo- opleiding afgemaakt. Daarna ben ik begon nen aan de mbo op het Johan Cruyff College. Dat heeft een half jaar geduurd, want toen werd ik bij het eerste elftal gehaald. Moest ik op verschillende tijdstip pen gaan trainen en dat was lastig te com bineren met mijn studie. Ik raakte achterop met mijn huiswerk en daarom ben ik ermee gestopt. Niet dat ik het echt heel erg vond. Ik mocht voetballen bij het eerste van Ajax en dat was toch altijd mijn droom." Dat was zijn droom; vanaf Roda uit is die werkelijkheid geworden, in structurele zin althans. Zijn debuut ligt immers al ruim drie jaar achter hem, maar een vaste basis plaats zat er onder Henk ten Cate, Adrie Koster en Marco van Basten niet in. Martin Jol durft het wel aan met de benjamin van zijn selectie. Bij afwezigheid van de rood- geschorste Urby Emanuelson posteerde hij Vurnon in de thuiswedstrijd tegen Willem II als linksback en dat pak is hem steeds beter gaan staan. Vurnon: "Ik grijp mijn minuten en daar ben ik erg blij om." Zijn trainingsarbeid en werkethos lijken einde lijk hun vruchten af te gaan werpen. Ajax' nummer 23 is dan ook op en top prof. Hij veroorlooft zich zowel binnen als buiten het veld geen rare dingen. Moe Hoe ziet een normale trainingsdag er eigen lijk uit? "Om half tien moet je op de club zijn. Dan begint om half elf de ochtendtraining. Daarna ga je wat lunchen en volgt er op een aantal dagen een middagsessie van zo'n anderhalf uur. Vervolgens ga ik naar huis, eet wat, ga op de bank zitten en daar na naar bed. Ik weet het, het is niet zo gezellig wellicht, maar het hoort erbij. Mijn ouders weten het en houden er ook reke ning mee. Vergis je niet, zo'n trainingsdag is best vermoeiend. Je voelt het wel, je hebt 's avonds nog maar weinig zin om iets te doen. Het komt wel eens voor dat ik me de volgende ochtend ook nog moe voel, maar het zal niet in mij opkomen om thuis te blijven. Je weet dat je moet gaan en een maal op de club, voel je je weer wat frisser. Trouwens, ik wil er nu meer dan ooit alles aan doen om in de gunst van de trainer te blijven. Daar gaat het toch om?! Je wilt veel spelen. Ik geniet er elke dag met volle teu gen van, vooral ook, omdat ik zo veel tegenslagen heb gehad. Welke? Blessures, al die trainerswisselingen en het feit dat een basisplaats er tot voor kort zelden in zat. Dan zei de trainer wel dat ik goed bezig was, maar werd je desondanks niet opge nomen in de selectie. Dat waren vervelen de momenten. Ik heb me op de been gehouden door me vast te klampen aan het idee dat het goed komt, door me daarop te 28 De Ajacied focussen. Ik ben inderdaad echt een vecht jas. De aanhouder wint, zeker! Mijn ouders zijn hierbij voor mij altijd heel belangrijk geweest. Ook als ik niet thuis ben, blijf ik contact met hen houden. Door vóór of na een wedstrijd te bellen." Is pa Anita stilletjes niet jaloers op zoonlief dat die het wel als voetballer zo ver heeft geschopt? Vurnon, lachend: "Ik weet dat hij vroeger op Curacao ook heeft gevoetbald. En hij heeft me gezegd dat hij goed was, maar eh, ik heb hem nooit in actie gezien. Alle gekheid op een stokje: hij is echt heel erg trots op mij." Daar is ook alle reden toe. Toen Demy de Zeeuw onlangs in Sportweek zijn hart luchtte en vertelde dat sommige Ajacieden niet beseffen wat er voor nodig is om op topniveau te blijven voetballen, doelde hij zeker niet op Vurnon. "Misschien wilde hij ons met zijn uitspraken nog meer prikkelen om nog harder ons best te doen. Wij mogen dan wel bij de grootste club van Nederland spelen, maar we hebben al lang geen prijs meer gewon- Endt Dat leeuwenhart, dat is wat David Endt zo aanspreekt in Vurnon. Ajax' teammanager loopt weg met hem. De twee, Vurnon en David, blijken een hechte band te hebben. Hoe is die ooit ontstaan? "Hij heeft altijd in me geloofd, heeft me altijd gesteund. Vóór en na elke wedstrijd. Echt top. Dan komt hij speciaal naar mij toe om me een hart onder de riem te steken, om me moed in te spreken. Dat vind ik heel mooi, maar wat het is wat wij met elkaar hebben? Ik weet het niet, die band is ooit ontstaan en daarna altijd gebleven. Eén van de momenten die ik nooit zal vergeten, deed zich voor tijdens, ik dacht, een Euro pacupwedstrijd. Hij zag dat ik er bijna Foto: Marco van Harn

AJAX ARCHIEF

Clubblad De Ajacied (1997-2009) | 2009 | | pagina 30