JOOP van BASTEN
's Middags deed hij ook gewoon wat
hij anders ook deed. Maar nog steeds
met pijn. Iemand anders adviseerde
hem naar het ziekenhuis te gaan. Het
was het beste advies dat hij kon krij
gen, want daar werd geconstateerd dat
hij getroffen was door een hartinfarct.
En dus moest er geopereerd worden.
Dankzij deze bypass operatie doet Van
Basten sr. nu weer de dingen die hij
voor die tijd ook deed. Deze week
hoopt hij zelfs weer te kunnen begin
nen met sporten. "Alles doe ik met de
auto, dat kan niet goed zijn, ik moet
meer bewegen. Maar ik moet ook rus
tig aan doen. Moeilijk hoor."
sinds Marco gestopt is. De nu 70-jarige
van Basten sr. daarover: "Ja, ik mis de
uitlaatklep, want dat was het toch.
Vijftien jaar geleden is mijn vrouw
getroffen door een zelfde soort
infarct, alleen waren ze er toen te laat
bij en daardoor hebben haar hersenen
een korte tijd zuurstoftekort gehad,
waardoor ze sindsdien in een verzor
gingstehuis zit omdat ze door dat
gebeuren in één keer geestelijk een
stuk achteruit is gegaan. We hebben
toen een hele moeilijke tijd gehad en
daardoor was het ergens wel lekker
dat Marco voetbalde. Ik ging in zijn
Milan tijd in ieder geval naar alle
thuiswedstrijden in San Siro. Was ik
weer een dagje weg. En dan kon ik er
ook weer beter tegen. Maar het gaat
Een hartinfarct komt nooit gelegen,
ook deze niet. Want hij had er graag
bij geweest eind december 1999. Toen
deed zoonlief Marco van Basten weder
om zijn voetbalschoenen aan om een
wedstrijdje in de Arena te voetballen.
Het Nederlands Elftal van de Eeuw
sloot de eeuw af met een gedenkwaar
dige voetbalavond. Maar hij moest in
het ziekenhuis naar de tv kijken. In
tegenstelling tot al die jaren in
Nederland en Italië, toen Marco nog
wekelijks voetbalde en vader Joop aan
wezig was in alle stadions waar hij
moest spelen. Het leven is veranderd
nu wel goed met haar, in ieder geval
wordt het niet slechter. Het is toen
gebeurd en nadien is er deze constan
te situatie. Ik ga iedere middag en
avond naar haar toe en in het week
end haal ik haar op en is ze thuis. Ja,
dat gaat al jaren zo. En onze kinderen
(Marco heeft nog een broer en een
zus, MB) proberen er ook zoveel moge
lijk te zijn maar die hebben hun eigen
gezin en drukte. Dat begrijpen we wel.
Laatst werd ik 70, hadden ze een groot
feest georganiseerd zonder dat ik er
vanaf wist." En toen (wijzend op een
grote ingelijste foto aan de muur)
kreeg ik die daar. Een foto van mijn
vrouw en mijn drie kinderen. Schijnt
nog een heel gedoe te zijn geweest om
dat zo mooi te krijgen. Schitterend. Ik
wist ook echt helemaal van niks. Ilc
had alleen net alle boodschappen in
huis gehaald om hier met familie
mijn verjaardag te vieren, hebben we
het de dag erna maar nog een keer
gevierd."
"Marco had net zo goed of misschien
wel beter dan Cruijff en Pele kunnen
worden. Misschien was hij dat ook.
Maar hij had nog jaren door kunnen
voetballen. Niemand weet hoeveel pijn
hij heeft geleden. Soms bracht hij me
in Milan naar het vliegveld en dan
klaagde hij erover. Pas later kwamen
de echte klachten en de periode van 3
jaar van opereren, revalideren en
tegenslagen. Toen ze al dat kraakbeen
weg hadden gehaald wist ik dat het
nooit meer goed zou komen. Als, als,
als. Zo denk je dan. Maar het heeft
geen zin om dat nu weer te herhalen."
En dus zijn er vooral mooie herinne
ringen. Vooral in Marco's oude slaap
kamer en een beetje in het AJAX
museum in de Arena. "Ja, AJAX vroeg
al jaren om die spullen. Ik wilde ze
niet weg doen, was er niet klaar voor.
Op een gegeven moment wel, dan
begin je je ook af te vragen wat je er
allemaal mee moet en wat er mee
gebeurt als ik er niet meer ben. En dus
is er nu een mooi hoekje met spullen
van Marco in de Arena. Hoort ook wel
zo maar ik wilde het eerst echt niet
weg doen. Marco is daar makkelijker
in. Ik zag het als enige tastbare aan
die mooie jaren. Maar het staat daar
op zijn plaats. En hier is nog heel veel
overgebleven, veel meer zelfs dan dat
daar staat. Marco heeft thuis bijna
niks. Ik kan me alleen herinneren dat
hij de gouden bal thuis heeft en mis
schien een gouden schoen. Meer niet.
Het is heerlijk om te zien dat hij een
gewone jongen is, een goede vader
met een gezellig gezin. Geen drukte
meer om hem heen met dat voetbal,
heeft hij heel goed gedaan. Dat inter
view met jullie was ook echt een uit
zondering. Ik vond het zelf wel leuk
om zo weer eens wat van hem te
lezen, al kan ik me heel goed voorstel
len dat hij op den duur echt geen
interviews meer wil geven. Als je voet
balt gaat het steeds over hetzelfde en
dus hou je honderd keer hetzelfde
praatje, erg vermoeiend."
"De mooiste wedstrijd die ik heb
gezien was een Europa Cup 1 finale.
Milan-Steaua Boekarest. In Barcelona
Ajacied - oktober
2000
