100 JAAR A J A X MET
Deel 2: Memoires uit zijn Ajax-tijd
In de vorige editie van de Ajacied werd Marco van Basten benoemd tot erelid van het blad.
Hij verbrak met dat interview de jarenlange stilte. Hij sprak uitgebreid over zijn mooie jaren bij Ajax. In
dit nummer heeft Marco het wat minder over de jarige Amsterdamse club. Het gaat nu wat meer over
het huidige voetbal, maar ook over Milan, het Nederlands Elftal, de politiek in Europa, zijn leven nu, de
gevolgen van zijn enkelblessure en wat andere zaken die de revue passeerden.
MARCO
VAN BASTEN
Door Miel Brinkhuis
Je hebt ook het NK Indoor Beach Voetvolley in 1997
gewonnen. Klopt het dan echt dat je nog steeds overal de
beste in bent?
ee, dat valt wel weer mee hoor. Ik wil wel winnen,
maar bijvoorbeeld de Boertjes zijn daar dan echt wel
beter in, die doen het al jaren. Ik speel dan meestal
met Schip, dat gaat wel goed hoor."
Het verwerken veui je blessure, het feit dat je veel
eerder moest stoppen dan je leeftijdgenoten, was erg
zwaar voor je. Wordt dat nu minder zwaar omdat van
jouw generatie niemand meer topvoetbal speelt?
"Nee, dat staat er los van. Dat maakt niet zoveel uit. Het was voor
mezelf heel moeilijk om geforceerd te moeten stoppen. Ik was net
28, en daarna heb ik eigenlijk niet meer op niveau kunnen spelen.
Dat was heel jammer. En moeilijk. Natuurlijk vind je het jammer
voor jezelf als je vervolgens al die gasten plezier ziet hebben met
voetballen. Maar al hadden ze nu nog 10 jaar doorgespeeld, dat
maakt me niet uit. Het is gewoon voor mezelf heel jammer. Als ze
me morgen een nieuwe enkel geven, en die arrogantie heb ik nog
steeds, dan speel ik overmorgen bij Ajax of Milan en in het
Nederlands Elftal. Het is echt alleen die enkel. Het gevoel heb ik
nog wel, fysiek gaat het verder echt wel. Maar echt, morgen een
nieuwe enkel (peinzend)ik zou de uitda
ging graag aan gaan. Vijf jaar geleden had
ik er echt vaak moeite mee."
Waar is hef misgegaan?
"Dat weet ik echt niet. Het was een hele
ongelukkige samenloop. Natuurlijk begon
het in Groningen en daarna had ik meer
rust moeten nemen. Ik was 21, er werd me
wel wat geadviseerd, maar in hoeverre moetje dan eigenwijs zijn.
Dan had ik moeten zeggen dat ik pijn had en even moest stoppen.
Maar ik dacht dat die pijn er wel bij hoorde, wel over zou gaan.
Doorbijten. Pas na tien maanden werd ik geopereerd, was dat niet
te laat? En dan blijft het een gevoelige enkel, dan werd het weer
minder, weer een operatie. Het ging echt bergafwaarts, van alles
proberen. Dat hele slechte apparaat eromheen. Maar ik verwijt nie
mand wat. Ook geen medici. Iedereen heeft geprobeerd mij gezond
te krijgen. Ik heb er m'n uiterste best voor gedaan. Niemand heeft
mij expres verkeerd behandeld. Echt een samenloop. Ik zie het nu
als iets dat op mijn levensweg moest gebeuren, ik moet er nu zelf
een draai aan gaan geven."
Wat zijn je dagelijkse beperkingen door de enkel?
"Die heb ik niet, ik heb een hele tijd veel teveel last gehad van mijn
enkel. Maar na de laatste keer dat het is vastgezet, heb ik een prima
leven, heb ik er geen last van. Zonder pijn of het gevoel dat ik veel
IffBWHWltfloi 3
- maart
