MARCO
VAN BASTEN
te noemen. Wij hadden een leuke groep hoor. Wat bij onze groep
heel leuk was, misschien omdat het allemaal jonge jongens waren,
was met name als we de beker hadden gewonnen of de Europa Cup,
dat de feesten na afloop echt heel gezellig waren. Dat komt ook
omdat er allemaal jonge vrouwen bij waren en het allemaal erg
goed klikte."
En het was ver voor het Bosman - Arrest dus er
waren nog geen Russen, Polen, Tsjechen, Grieken etc.
"Dat scheelde ook ja, je kon gewoon Nederlands lullen. Maar wij
zaten altijd te kaarten in de bus en hadden altijd wel iets leuks. We
waren een keer in Zweden met Ajax, hadden een wedstrijd gelijk
gespeeld, ik meen tegen Halmstadt. Dat was een oefencampagne.
Johan was erg ontevreden, wilde dat we die avond gewoon gingen
slapen dus hij had tegen ons gezegd: "Jongens, om 1 uur is ieder
een op zijn kamer!" Dus wij allemaal om 1 uur op de kamer, en om
5 over 1 liepen we weer naar beneden. Helaas liepen we daar Johan
tegen het lijf. Wij zeiden gelijk dat we om 1 uur op onze kamer
waren. Hij moest ook wel lachen toen."
elkaar niet zoveel meer. Los van die twee wedstrijden vorig jaar. Dat
ebt wel weg. Hij zit natuurlijk nu ook overal en nergens en is heel
druk."
Merk je dat er een hype om jouw persoon is ontstaan
doordat je zo heel bewust alle media aandacht hebt
gemeden de laatste 4 jaar? Marco van Basten als levende
legende bij het publiek.
"Nee, dat zie ik niet zo. Maar als het zo is komt het wel doordat ik
niet meer in de publiciteit sta nu. Ze vinden het kennelijk leuk als
ze me weer eens zien na een lange tijd. Als ik de vergelijking maak
met Rijkaard, Koeman, Wouters en Gullit, die zien ze regelmatiger,
soms zelfs een periode lang heel veel en dan weer even niet. Dat is
wel anders dan wat ik doe. Van mij horen ze weinig dus als er dan
weer eens iets is waar ik bij ben, richt die aandacht zich op mij ja."
Maar jij hebt bewust de keuze gemaakt om een
"gewone Nederlandse burger" te worden, dus mijd je al
jaren alle aandacht, maar het pakt juist anders uit, want
En ging hij mee de stad in?
Nee. Maar we hebben er de volgende dag
in het vliegtuig terug nog uitgebreid over
gesproken. Over dat soort dingen. Het is
ook leuk om niet altijd te doen wat ieder
een maar tegen je zegt. Dat vond Johan
ook, je moet af en toe eens iets flikken. Dat
creëert ook weer sfeer. Het moet natuur
lijk niet de inzet van alles zijn, maar het
moet wel eens kunnen gebeuren. Johan vertelde toen ook over zijn
tijd, dingen die toen gebeurd zijn. Die hebben toen ook het één en
ander uitgespookt.... Pfff. Daar zijn wij echt kwajongens bij. Maar
hij zat in de selectie met jongens als Wim Suurbier."
Maar Cruijff heeft je ook wel eens goed op je flikker
gegeven.
"Jaja. Iedereen stapt wel eens met het verkeerde been uit bed. Johan
ook. Johan is natuurlijk heel eigenwijs en ik ben ook heel eigen
wijs. Als ik dan van iets vond dat het niet waar was, dan leidde dat
tot discussies. Dat hield de boel wel wakker. En ik was de enige die
tegen hem in durfde te gaan. Dat vond hij ook wel weer leuk, want
dan kon hij de groep weer scherp houden. Want als hij mij aan
pakte, dan wist de groep dat ze zich rustig moesten houden. Maar
het ging altijd met respect, niet ongenuanceerd. Ik moetje zeggen
dat ik dat achteraf gezien altijd erg leuk vond, en ik denk hij ook
wel. We hebben allebei hetzelfde gevoel in de zin van; je pikt iets
niet, dus je gaat er tegen in en omdat je zeker weet dat je gelijk
hebt, voel je je sterk. Dat hield de boel echt wakker. Nu spreken we
je bent nog meer een onbereikbaar
fenomeen geworden en dus nóg
populairder.
"Dat is niet mijn bedoeling geweest. Dat
kan best zijn, maar kennelijk functioneert
dat zo. Er zijn natuurlijk nog zat mensen
die me nog herkennen, dat merk ik
gewoon. Maar toevallig was er gisteren iets
merkwaardigs. Ik was bij een vriend in
Utrecht, hij werkt daar bij een sauna waar ik vroeger ook wel
kwam. Er was een hoop veranderd. Er was net schoolzwemmen,
zo'n hele club kinderen van 7 en 8 jaar. Een groep van wel 50 kin
deren. Normaal had ik zoiets van: Ooh nee! Weet je wel? En dan
liep ik verscholen naar binnen. Maar deze groep kent mij niet meer
dus ik loop zo rechtop door naar binnen. Dat zag ik echt als een
cadeautje, zo voelt dat echt. Niemand herkende me! Maar de
wereld maakt zelf dit soort hypes hoor. Ik heb zelf echt geen spijt
van die keuze om geen interviews meer te geven, anders zou ik echt
bezig blijven. Het is beter zo, dat bleek gisteren in Utrecht wel."
Weten journalisten je nog wel te vinden?
"Oh, ja hoor. Dat gaat meestal via via en sommigen weten me
direct te vinden. Ik krijg nog wel veel verzoeken en aanvragen,
maar ik hou alles af. Er zit niks bij waarvan ik denk: Dat vind ik
leuk. Ik zeg eigenlijk standaard 'nee'. Er zijn een paar dingen waar
je niet omheen kunt. Bijvoorbeeld als ik word gevraagd om bij
Studio Sport te komen aan het einde van de eeuw voor "Het
Sportmoment van de Eeuw" of de terugblik op het EK '88, dan ont-
I Deel 2: Memoires uit zijn AJax-tIJd
Ajacied - maart
2000
9