EUROPA CUP
wericen met Johan.
zoveel was ook niet goed. Hij moest zich ook ontwikkelen. We heb
ben elkaar eigenlijk geholpen toen. Het paste allemaal precies."
Datzelfde seizoen was het seizoen van Robbie de Wit. Als
linksbuiten gaf hij een hoop assists, scoorde ook zelf,
speelde een belangrijke rol voor Oranje door tegen
Hongarije en België te scoren en zodoende bijna in zijn
eentje kwalificatie voor het WK 1986 af te dwingen.
Maar die zomer werd hij geveld door een hersenbloeding.
"Ja, dat is heel erg. Hoe zou het anders met hem gegaan zijn? Hij
was een hele grote voetballer. Dat is typisch hè. Want hij zat
midden in de lichting die later het EK van 1988 won. En die lich
ting die Europa Cups won, hij had daar vlekkeloos in mee kunnen
doen. We hoorden het en zijn natuurlijk direkt naar het ziekenhuis
gegaan. Toen schrok ik echt. Het was toen ook net gebeurd. Oh ja,
we namen een Playboy voor hem mee, dat weet ik nog. Maar hij
gaat er heel knap mee om. Het hoort gek genoeg ook bij het leven,
zoals alles wat je overkomt."
Ca je dan opeens nadenken?
"Nou, heel eerlijk gezegd ben je daar niet lang mee bezig. Aan het
eind van het seizoen trainde hij alweer mee. Hij ging echter naar
Zweden voor de laatste loodjes en daar bleek het juist heel slecht te
gaan. Het was zo zonde, het was wel een jongen die zo bij
Barcelona en het Nederlands Elftal had kunnen spelen. Moeiteloos.
Hij was sterk, snel, mooie techniek. Tja...."
Dan komt het jaar waarin je voor het eerst de bewuste
enkel blesseert. Bij een botsing met Edwin Olde
Riekerink uit bij FC Groningen. Klopt het dat het daar
begon?
"Daar is het inderdaad begonnen. Ik heb die beelden nog wel een
keer of vijfentwintig bekeken. En ik heb er niks speciaals aan
gezien, het is een beetje een lullig moment."
Ja, je raakte de bal kwijt en ging geïrriteerd op jacht,
ledereen zag een overtreding aankomen.
"Ja, maar juist omdat ik al een gele kaart had gehad ging ik er ook
weer niet met een gestrekt been in, maar ik doe het netjes. En
omdat ik het netjes doe krijg ik de klap. En het gekke is, als ik naar
die beelden zit te kijken.... ik zie echt niet dat ik die enkel dubbel-
klap of zo. Heel typisch."
In dat seizoen, 1986-1987 wonnen jullie ook de Europa
Cup II. Aron Winter kwam door uit de jeugd.
"Ja, Winter. Toen hij debuteerde, in die wedstrijd speelde Scholten
heel slecht. Het publiek riep iets van: Eikel, Eikel. Maar toen was
Winter aan het warmlopen en ging dat over in: Arie, Arie. Tegen Go
Ahead Eagles geloof ik. Was leuk. En die Europa Cup II, ja, dat was
heel mooi. We voelden onszelf steeds sterker worden in dat toer
nooi. De kansen namen daardoor toe. Met name Olympiakos en
Malmö waren belangrijk. Toen Real Zaragoza, we weken uit naar
het Olympisch Stadion. Dat zat helemaal vol en dat was wat in die
tijd. Die finale speelden we met een danig verzwakt elftal. Spelbos
en Blind waren er niet bij. Het was echt het resultaat van twee jaar
werken met Johan, die prijs. Het was toen een hele tijd geleden dat
een Nederlandse club een Europese beker won en dat maakte het
ook zo belangrijk."
Toen was inmiddels ook bekend dat je naar AC Milan zou
gaan. Je afscheidswedstrijd was tegen PEC Zwolle. Het
werd 5-2 en je maakte er vier. Ajax had al twee keer
gewisseld. Dat was in die tijd het maximum, maar
iedereen wilde jou toch nog een publiekswissel geven. Je
werd er uit gehaald en er kwam niemand meer in. De
speaker riep toen om dat Marco van Basten
onvervangbaar is. Dat moet je toch wel wat hebben
gedaan.
"Nou, dat weet ik echt niet meer. Is dat waar? In de Meer? Klinkt
mooi. Haha. Nou, nee. Ik ben het dan gewoon vergeten. Maar,
mooie woorden van de speaker."
Ook in die tijd op zijn eind: De Amsterdam 700
toernooien. Wat vond je daarvan?
"Heel goed. Het was spannend, het was altijd de week voor de com
petitie begon en vaak had je dan nog geen graadmeter gehad. Had
je tegen heel veel amateurploegen gespeeld. Op het Amsterdam
toernooi kon je dan zien hoe ver je was en wat er nog aan gedaan
moest worden. Dat waren de eerste tegenstanders van naam. Na
een aantal weken voorbereiding, waarin je toch extra hard moest
werken zonder echte wedstrijden had je die wedstrijden van het
Amsterdam toernooi ook echt nodig. En vaak tegenstanders die
Europese topclubs waren in die tijd. En dat het in Amsterdam was,
gaf extra druk en dat is altijd goed."
Dan komt je periode bij AC Milan, veel successen en
daarna veel leed. Jij stopt met voetballen, kiest voor een
anoniem leven en nu zitten we hier in 2000. Ajax bestaat
straks 100 jaar. En de hoogtepunten van het laatste jaar
van 100 jaar Ajax zijn helaas slechts de twee avonden die
Johan Cruijff organiseerde in de Arena. Ook
hoogtepunten omdat jij je kicksen weer uit het vet
haalde. Maar dat is wel schamel voor Ajax, vind je niet?
"Ja, maar daar kan ik niet over oordelen. Voor mezelf waren dat
leuke avonden. Die eerste in april, toen wilde ik niet eens meedoen
Ik had nog zo weinig gevoetbald tot die tijd. Had ik niet zo'n zin in,
niet eens omdat ik het niet goed vond voor mijn enkel, dat viel wel
mee. Als ik eenmaal op het veld sta vind ik het leuk om het te doen.
Dat zal altijd wel zo blijven. Gewoon voetballen, het lijfelijk spelen,
is echt het leukste. Aangezien ik dat niet meer kan doen, ben ik
weggedreven van de voetballerij. Minder interesse. Als ik dan weer
eens een balletje trap, en zeker met die jongens, dan vind ik het
gelijk weer heel leuk allemaal. Dat was toen."
In het volgende nummer: deel twee van het openhartige
interview met Marco van Basten. Over zijn leven nu,
anekdotes over de tijd dat hij nog voetbalde, zijn
interlandcarrière, Silvio Berlusconi en veel meer.
A j a c i e d
- februari 2000
