Weinig opbeurend
nieuws
TSKm
"fr Door Hans Janssen
1
e rellen, onlangs in
Duitsland, hebben het
al duidelijk gemaakt.
Het hooliganisme is nog
lang niet op zijn retour.
Geen nieuws, voor wie Geen
woorden maar daden heeft gelezen. Het nieuwe
boek van j ournalist Paul van Gageldonk. Met als
ondertitel Het drama van Beverwijk en hoe het
verder ging met de hooligans van Feyenoord. je
wordt er niet vrolijk van, van zo'n boek. Veel
nieuws, veel (opbeurend) nieuws heeft Van Ga
geldonk niet te vertellen, maar je wordt wel bijna
tweehonderd pagina's lang met de neus op de feiten
gedrukt. Hooliganisme hoort bij de Feyenoord cultuur, al
thans bij een deel van de aanhang van de Rotterdamse club,
die verder uit gelegenheidshooligans en 'petten en sjaals' bestaat.
Ongetwijfeld zal het bij veel andere clubs niet anders zijn, zo is
ook tussen de regels door te lezen. Van Gageldonk houdt zijn hart
vast met betrekking tot de toekomst. De Beverwijk-rellen hebben
velen weliswaar aan het denken gezet, maar 'sommige dingen ver
anderen nooit'. Volgens de auteur, die vooral als journalist zijn
boek heeft geschreven, is het drama in maart 1997 geen toeval
ligheid geweest. Het moest er eens, of sterker nog het moest er nog
maar eens van komen dat supporters van Ajax en Feyenoord el
kaar letterlijk en figuurlijk te lijf zouden gaan. Dat hierbij slacht
offers, onder wie één dode, zouden vallen, tja, dat was onont
koombaar. Ook al betreuren beide partijen dat. Voor Van Gagel
donk heeft de veldslag ook gevolgen gehad. Hij werd meermalen
anoniem bedreigd en moest zelfs een weekje onderduiken, om
dat over hem als ware hij de schrijver Rushdie het doodvonnis was
uitgesproken. De verslaggever van Nieuwe Revu wordt ervan be
schuldigd foto's te hebben genomen en te hebben geheuld met de
vijand. In het boek doet Van Gageldonk er alles aan de indruk te
wekken dat hij slechts getuige is geweest. En juist 'de' media wor
den door hem als 'hijgerig' en 'ongeduldig' betiteld. Maar ook ca
baretier Youp van 't Hek en de toenmalige Ajax trainer Louis van
Gaal zijn volgens de auteur niet brandschoon. Van Gageldonk
maakt ook duidelijk dat de politie vóór, tijdens en na het gevecht
op afspraak opzichtig heeft gefaald. En Justitie wordt verweten
met verschillende, en vaak verkeerde, maten te hebben gemeten.
Nogmaals, je wordt niet vrolijk van dit boek, maar je kunt er wel
wat van leren.
In de jaren veertig, vijftig en zestig was van hooliganisme geen
sprake. Goed, ook toen liepen wedstrijden wel eens uit de hand
en moest de politie optreden. Maar de aandacht van het publiek
ging vooral uit naar het spelletje. En over die periode 1940-1964
is onlangs een boek verschenen. Het is geschreven
door Matty Verkamman (voetbalverslaggever bij
Trouw), Henri van der Steen (VNU) en Chris van Nij-
f natten (ex-VNU, ex-Sport International, nu Alge
meen Dagblad). De drie laten in de kranten waar
voor ze werken geregeld zien hoe goed ze geïnfor
meerd zijn, hoeveel verstand ze van het voetbal
hebben. In Relikwieën van Oranje, deel 2, spreken ze
met redelijk willekeurig gekozen 25 internationals
die ieder op hun eigen manier terugblikken op hun
carrière. Ze leven niet allemaal meer, maar dat wil
niet zeggen dat bijvoorbeeld het hoofdstuk over Co
Prins, het enfant terrible Prins, niet interessant is.
Sterker nog, de zes pagina's zijn veel te weinig om
de levensgenieter echt te kunnen beschrijven.
Zeker als j e het vergelij kt met de aandacht (liefst
elf pagina's) die ene Joop Wille krijgt. Rinus Is
raël krijgt ook niet veel ruimte, maar IJzeren
Rinus is nooit een man van veel woorden ge
weest. Gelukkig staat er in zijn hoofdstuk dat
Israël 'ondanks en eigenlijk ook een beetje
dank zij zij n gemeenheid een van de beste ver
dedigers is geweest die ooit in het Nederlands elftal hebben ge
speeld'. Piet Keizer, in de vele krakers tussen Feyenoord en Ajax
de tegenstander van Israël, kan dat beamen. De linksbuiten was
een man die altijd zijn eigen weg is gegaan. Dat bleek ook wel uit
de opvallend abrupte wijze waarop Keizer in 1974 met voetballen
stopte: "Ik was misselijk van het voetballen, ik had er geen zin
meer in". En wij kijken uit naar Deel 3 van Relikwieën van Oran
je.
Ook Marco van Basten zette te vroeg een punt achter zijn loop
baan. In augustus 1995. Hij moest en de buitenwereld zag dat het
niet anders kon. Een slepende blessure maakte het de ex-Ajacied
onmogelijk zijn carrière voort te zetten. Eind januari liet Studio
Sport nog een fragment zien van zijn laatste optreden in het sta
dion van AC Milan, even vóór zijn benefietwedstrijd. Met inge
houden emotie en klappende handen boven zijn gesloten gezicht
beantwoordde Van Basten de toejuichingen van de tifosi, die nog
één keer voor hem naar het stadion waren. En de toenmalige trai
ner Fabio Capello huilde tranen en met hem weende even de ge
hele voetbalwereld. Terecht heeft Hard gras een themanummer
aan Marco van Basten gewijd. Hugo Borst, Jan Mulder, Martin Bril,
maar ook onbekende voetballiefhebbers doopten hun pen in god
delijke, met voetbalgeur doordrenkte inkt. Het resultaat: een lof
dicht op een voetballer die te kort zijn kwaliteiten heeft mogen
vertonen. Maar ook iemand die zelden zo snel en onopvallend af
wezig blééf. Een aantal citaten: 'Bergkamp is er voor de fijnproe
vers. Van Basten doet het voor iedereen'. 'Met enkele subtiele pas-
