rtrmrwm
'De trainer staat licht gebogen, met zijn voeten
tegen de achterkant van de bank zodat die niet
naar achteren kan schuiven door de bal die er
tegenaan wordt geschoten. 'Pók... pók... pok'. Zes
meter voor het bankje staat de voetballer. Zwar
te kicksen. De trainingsbroek is donkerblauw,
net als het regenjack daarboven. De donkere
kleuren maken hem sterk omdat ze aftekenen
tegen het bleke zwetende gelaat'.
"Ik weet niet wat het is. Vanaf het moment
dat ik bij Ajax ben begonnen, is er een be
paalde band ontstaan. Ik speel ook voor
hen, zij komen ook voor mij. Daar ben ik
ze heel dankbaar voor. Vanaf de eerste dag
is het publiek op mij gesteld geweest, is
het altijd achter mij blijven staan, oolc in
mindere perioden en dat geeft me een fij n
gevoel". Maart dit jaar, Ajax staat met 6-
0 voor in de thuiswedstrijd tegen Volen-
dam en alsof de toeschouwers al niet vol
doende gejuicht hebben, gaan ze na ruim
een uur opnieuw uit hun dak. Voor een
speler nog wel die gaat warm lopen. Voor
niet zomaar een speler. Voor Jari Litma-
nen, die na weer een blessure zich weer
heeft teruggeknokt. Weer karakter en
strijd heeft getoond. Die weer heeft ge
zwoegd met Bobby Haarms, met wie hij
inmiddels een aparte relatie heeft opge
bouwd. De Ajax-fans waarderen de vecht
lust van de Fin, van hun Fin. Ze worden
bijna op hun wenken bediend, maar een
'Het fijne gevoel' van
Jari Litmaien
Door Hans Janssen
Hij was dicht bij een vierde uitverkiezing tot beste Ajacied. Opnieuw kreeg Jari Uit
manen veel stemmen, maar de bloemen gingen dit keer naar Edwin van der Sar.
Waren het de tranen tijdens de eindronden van het wereldkampioenschap voet
bal, of zijn onvergetelijke reddingen, zijn bijna volmaakte seizoen die 'Sar' tot
meest populaire Ajacied maakte? Litmanen is het om het even. Natuurlijk had hij
het leuk gevonden wanneer hij weer nummer één was geworden, maar geen
kwaad woord over de supporters van Ajax.
lob, een wonderschone lob, van Litmanen
belandt op de lat. "Op het moment dat ik
tijdens die wedstrijd de dug-out verliet en
me ging warm lopen, heb ik nauwelijks
tot niets gemerkt van wat ik daarmee los
maakte. Je bent daarvoor te veel bezig met
jezelf, met de wedstrijd. Pas later heb ik
gehoord hoe het publiek reageerde, van
anderen en ik heb het op videoband ge
zien. Dat zijn mooie momenten, zoals ik
ook bij elk doelpunt weer dat contact met
de toeschouwers heb. Maar ik juich elke
keer weer op een andere manier. Daar
denk je niet over na. Ik doe gewoon wat
in me opkomt".
"Kijk zijn ogen. Het zijn haviksogen die zich con
centreren op de bal. Donkere ogen waarin een
missie glanst".
De eerste keer dat ik Jari Litmanen in ac
tie zag, was in de juli 1992. Hij was op
proefbij Aj ax. De toenmalige trainer Louis
van Gaal wilde zoals gebruikelijk bij spe
lers die hij op het oog had, hen eerst een
weekje van dicht bij meemaken. Haarms,
toen assistent-trainer en nu nog, had het
al snel in de smiezen. "Dat wordt er een".
Hij, de trainer die al zo veel spelers zag
gaan en komen, had het goed gezien. Jari
is zelfs een grote gewordenTegen de ama
teurs van Deurne scoorde hij op die war
me, doordeweekse avond viermaal. Een
voorbode, want de Fin zou blijven scoren
bij Ajax. Gemiddeld één doelpunt op twee
wedstrijden. Voeg daarbij de vele assists,
de ontelbare keren dat hij aan de basis
heeft gestaan van treffers van een ander
en de conclusie is gerechtvaardigd: Jari
Litmanen is - en blijft - van onschatbare
waarde voor Ajax. Daarbij: zelfs zijn mis
sers zijn mooi.
'Concentratie en kracht eten samen de energie
in zijn lijf op. 'Se'st-eg! Kom op, Jari, nog tien er
bij! Tien extra! Eé-neh-sésteg, Twéé-jeh'.
Na de eerste zeven competitiewedstrijden
stond de teller op drie. "Maar dat hadden
er tien kunnen zijn. Maar ja, soms zit het
mee, soms zit het tegen. Tegen Roda was
ik de keeper voorbij, de bal wilde er ech
ter niet in. Tegen De Graafschap stuitte de
bal in die laatste minuten net op, daar
door blijft het gelijk. Tegen Fortuna wil
de het ook al niet lukken, terwij 1 ik er toch
een paar keer erg dichtbij was, en tegen
NAC schoot ik op de paal". Na die laatste
actie waaraan de Fin refereert, leek hem
de moed in de schoenen te zakken. Lit
manen boog het hoofd, knielde neer en
het leek wel uren te duren voordat hij op
stond. Zoveel pech, zoveel onrecht. Ook in
de tweede Champions-Leaguewedstrijd,
thuis tegen FC Porto, bleef de Fin azen op
een succesj e, op een doelpunt. En echt niet