Winnen zonder
te verliezen
iiTJiin uiiir
Feyenoord-fljax
Til at zoekt iemand die
i M van 1948 tot 1975 in
Amsterdam woonde ei
genlijk bij Feyenoord? De verkla
ring is simpel. Ik woonde in
Oud Zuid, niet ver van het
Olympisch Stadion. Iedere zon
dag ging ik braaf naar DWS of
Blauw-Wit, op de jongenstribu
ne, voor een kwartje, inclusief
vermakelijkheidsbelasting. Dat
had wel wat. Ik herinner me de
eerste wedstrijd die ik bezocht:
DWS-Feyenoord, uitslag 0-5. Ik
wist nog niet zoveel van voetbal,
ik had nog geen eigen club.
Maar toen ik die wedstrijd zag
(en onder de indruk raakte van
Coen Moulijn), wist ik het wel:
Feyenoord was mijn club. Dat
kwam ook wel goed uit, want
daarmee kon ik me op school
lekker afzetten tegen al die idio
ten uit Oost die als vanzelfspre
kend voor Ajax waren. Dat Ajax
de onderlinge confrontaties te
gen Feyenoord meestal won,
kon de pret niet drukken. Als je
voor een club bent, blijf je die
ook trouw, al verliezen ze van
Ut Arad (1970), van BW (1988,
en ik meen ook al in 1958), van
Excelsior (1998), of zelfs van
Ajax (1957-1997, 36 keer).
Talloze malen zag ik Feyenoord
in De Meer hopeloos ten onder
gaan. Dat deed pijn, maar ik
bleef de club trouw. In novem
ber 1964 had ik een kaartje we
ten te bemachtigen voor Feye-
noord-Ajax. Hoera, de eerste
keer de landelijke topper mee
maken in die grandioze sfeer in
De Kuip! Helaas, ik moest die
dag per se aanwezig zijn bij een
feest in Amsterdam en ik had
geen andere keus dan mijn
kaartje door te verkopen. Feye
noord won de wedstrijd met 9-4.
Dat deed pijn. Medestanders we
zen mij erop dat Feyenoord al
leen maar van Ajax kon winnen
als ik er niet bij was, en dus leg
de ik mezelf een soort stadion
verbod op voor elk treffen tus
sen de twee topclubs.
Maar ja, de geschiedenis laat
niet met zich sollen: ondanks
mijn structurele afwezigheid
verloor Feyenoord eigenlijk toch
steeds van Ajax, dus het had
kennelijk geen zin om er niet
heen te gaan.
Vorige maand besloot ik de ban
te breken. Een van mijn leerlin
gen in Eindhoven, een gruwelij
ke PSV-fan, meende mij een ple
zier te doen en regelde voor mij
een kaartje voor het bekerduel
PSV-Feyenoord, de vlerk. Laat ik
maar zeggen dat het PSV-sta-
dion er mooi uit ziet. Nette
wc's, verwarmde tribunes en
een slechte geluidsinstallatie.
Keurig publiek, net schouw
burgpubliek. Gelukkig waren er
nog zo'n 1200 Feyenoordsuppor-
ters die voor wat sfeer zorgden.
Ik zag Cruz ploeteren en sjou
wen en niks klaar krijgen tegen
Jaap Stam. Ik wist dat hij over
de rooie zou gaan. Ik kreeg ge
lijk. Ik zag Feyenoord erger ver
liezen dan ik ooit zelf had mee
gemaakt. Ik zon op wraak. Ik
zou die gloeilamp wel eens la
ten zien wat echte sfeer was, in
een echt stadion, met een echte
topwedstrijd. En dus kocht ik
twee kaartjes Feyenoord-Ajax en
nodigde die Eindhovense Phoo-
ligan uit met mij mee te gaan.
En wat een sfeer weer daar in de
Kuip. Zelfs het bericht vooraf
dat Coen Moulijn hersteld thuis
zit, brengt 43.000 mensen in
vervoering. Wel wat kaal achter
dat doel nou die gasten er niet
zijn. Minstens even striemend
als de felle hagelbuien zijn de
onophoudelijke fluitconcerten
voor de kleine Witschge. Zoals
er voor de Feyenoorders ook
maar één echte Koeman is, is er
ook maar één echte Witschge.
Pas vlak voor het einde lijkt hij
zich iets van die bejegening aan
te trekken. Ik denk dat bij dat
opstootje Jol de grote winnaar
is: hij geeft noch aan Witschge,
noch aan Van Gastel een kaart.
Dan voel je een wedstrijd, de
sfeer, de voorgeschiedenis puik
aan. Eén helft voor Feyenoord,
één voor Ajax. Feyenoord de
meeste kansen, Ajax het doel
punt. Het blijft toch maar on
eerlijk verdeeld in de wereld.
Wat dat betreft maakt Van
Bronckhorst mijn verhaal wel
moeilijker, door in de laatste
minuut die verdiende gelijkma
ker er niet gewoon in te tikken.
Wat zoekt een Feyenoordfan ei
genlijk in de Ajacied? De verkla
ring is simpel. Het gaat er niet
om dat Ajax door de jaren heen
het mooiste voetbal van Neder
land speelt (maar het is wel
waar). Het gaat er niet om dat ik
grote bewondering heb voor
spelers als Litmanen of Dani
(maar die heb ik wel). Je bent
niet voor een club omdat die al
tijd wint, maar omdat het jouw
club is. Punt uit. Zo kun je ook
fan zijn van RKC, Volendam of
zelfs van Helmond Sport. Maar
Ajacieden en Feyenoorders, dat
is een verhaal apart. Dat is
zoiets als West- en Oost-Duit
sers, als Vlamingen en Walen -
elkaar eeuwig in de haren vlie
gen, om niets. Misschien om je
groepsgevoel te bevestigen (AIO)
of om je energie een beetje
kwijt te kunnen (Beverwijk).
Maar met voetbal heeft het
niets te maken. Iedereen spreekt
er terecht schande van, en het
overgrote deel van de Ajax- en
Feyenoordsupporters moet er
niets van hebben. Jullie, van
Ajax, en wij, van Feyenoord,
staan voor hetzelfde: een club
waar je je met hart en ziel aan
geeft, die je aanmoedigt en die
je wilt zien winnen. Is daar iets
mis mee? Natuurlijk vind ik het
"leuk" als Ajax verliest, maar ik
vind het leuker als Feyenoord
wint. En om je als Ajacied lek
ker te voelen hoefje je helemaal
niet met verbaal of fysiek ge
weld af te zetten tegen bijvoor
beeld Feyenoord. Jullie kracht
ligt in je eigen club. Ajax wordt
weer eens kampioen (gefelici
teerd alvast). Jullie gaan weer de
Champions League in. Niet weer
tegen Spartak Moskou a.u.b.,
dat schiet niet op. Probeer Ju-
ventus nog eens, zou ik zeggen.
Heerlijk om daarvan te winnen,
heb ik in november gemerkt.
En gemiddeld tweemaal per
jaar maken wij onderling wel
sportief uit hoe de verhoudin
gen liggen, op die geweldige
grasmat van een sfeervolle Rot
terdamse Kuip, of op die veelbe
sproken mat van jullie eigen
Amsterdamse Badkuipje. Dan
kunnen we iets winnen zonder
iets te verliezen.
Door Nard Loonen
5
