carrière moet ik toch wat anders gaan doen. Ik
heb van thuis een aanbieding om in de zaak
(Alpuro, het multi-nationale veevoederbedrijf
van de familie Boeve-red) te komen, wat dat
betreft kan een carrière in het buitenland nooit
kwaad. Want in het bedrijf van mijn vader zal ik
me ook moeten bewijzen hoor. Maarre, dit moet
geen verhaal worden in de trant van1 het laatste
interview met Peter Boeve', kom nou zeg.
Ook de positief ingestelde Boeve kan niet om het
feit heen, dat hij in een uitzichtsloze positie
verzeild geraakt is. Toch bracht hij het op deze
winter voor zichzelf te gaan trainen en wanneer
hij in het voor oudere voetballers zo vernede
rende tweede elftal moet spelen, werkt hij zich
uit de naad.
Boeve: 'Somssnap ikhetzelf ookniet. Als ikdan
weer 's maandags hoor dat ikop dinsdag in het
tweede moet spelen, dat denk ik ook weieens,
waar ben ik in godsnaam mee bezig. Maar zodra
ik in het veld sta, beleef ik weer plezier aan de
wedstrijd. Dan is de ambitie er om zo goed
mogelijk te presteren. Als oudere speler heb je
toch de taak jonge profs iets mee te geven.
Natuurlijkben ikgefrustreerd. Wat dachtjij dan.
Maar het moet geen stress wordenHet zou niet
best zijn als ik hierdoor in een zakje moest staan
blazen. Laatst waren weinMünchen.Wezaten
aan een tafel en Jean-Marie Pfaff kwam ons
bezoeken. Je weethoehij is, binnen vijf minuten
legt hij uit hoe de wereld in elkaar zit en hoeveel
hij verdient. Maar goed, hij zegt wat doen jullie
morgen. Wij zeggen, om half elf trainen. Ach,
zegt Pfaff, dat gaat ook voorbij. Aan die woorden
moetikvaak denken, dat gaat ook voorbij. Maar
er zijn ook momenten, dan sta ik in het veld bij
het tweede en denk dit kan toch niet waar zijn.
Het is net een boze droomalleen hij duurt al zo
lang.
Boeve draagt zijn degradatie waardig, zoals hij
zich in zijn gloriejaren ook nooit opschepperig
gedroeg. Bijna fel: 'Nee, natuurlijk niet.
Timmerman is een vak, voetballer is een vak. De
één verdient het metzijn handen, de ander met
zijn voeten. Toevallig staat een voetballer iets
meer in de publiciteit, maar dat kan geen reden
zijn je meer te gaan voelen dan een ander. Zeker
in een dorp, waar iedereen iedereen kent, is de
sociale controle groot. Daar heb je hem ook,
zeggen ze dan, en terecht.'
Toch is het opmerkelijk hoe positief een zeer
ambitieuze jongen als Peter Boeve is, zich in zijn
lot schikt.
Boeve:De weg omhoog is een makkei ijketerug
is moeilijke. Ik ben in de loop der jaren rustiger
geworden. Getrouwd, kind. Mijn ouders zeiden
altijd je leeft voor je kinderen. Datiszo. Mijn gezin
is een grote steun en houvast voorme. Dat klinkt
misschien gek voor een voetballer, maar ik ben
blij dat ik van zoiets genieten mag. Nu ik alleen
ben (als voetballer) heb ik iets om op terug te
vallen.
Spelers die hun plaats verliezen, willen nog
weieens diep duikelen in de voetbalhiërachie.
Boeve lijkt daarvan weinig last te hebben.
Nou, ik word wel anders behandeld. Je bent, als
er tijdens een training iets mis gaat, eerder het
pispaaltje. Vroeger- en nu nog wel - verloor je
ook bepaalde plekken. Je plaats in de kleedka
mer, dat soort dingen. Ik zit echter nog steeds
op dezelfde plaats. Dat is naast de deur. Toen ik
bij Ajax kwam ben ik daar gaan zitten. Dan ben
je snel weg hier, riepen ze, want iedereen die
daar gezeten heeft is hier snel vertrokken. Acht
jaar later zit ik er nog.
Het valt wat mij betreft ook mee. Misschien
hebben ze respect voor me. Veel spelers
snappen niet dat ik op mijn leeftijd nog zo
ambitieus ben. Ik heb vijfjaar alleen op een flatje
in Diemen gewoondIk heb voor mezelf gekookt
en gezorgd. Daar ben ik vol wassen geworden en
op die ervaring val ik nu terug.
Het leven in Diemen heeft Boeve weer verruild
voor de rust van Uddel. Maar als reserve moet
de afstand naar Amsterdam eindeloos lijken.
Boeve echter laat opnieuw positieve geluiden
horen. Ikben blij dat we niet meer in de flat zitten.
Ik keek zo op het stadion, dan waren de muren
zeker op me afgekomen. Nu kan ik tijdens die
drie kwartier reistijd alles van me afzettenAls ik
17
