weer een razende achtervolging: door Brussel ditmaal. Na razend knappe in-
haalpogingen, een stuk of wat woeste Belgen achter ons latend (zou Tjeerd ze
dan tóch afgesneden hebben?) en een emmer vol zweetdruppels van de passa
gier kwamen we bij het stadion aan. Tot mijn stomme verbazing en grote vreug
de stapten we naast en tegelijkertijd mét, Frankie Vercauteren uit. De schitte
rende linkshalf van Anderlecht zou die middag samen met Frimann, Gudjohns-
son, Flofkens en "onze" Frankie het tweede team versterken.
Fijn dat we kwamen kijken maar we moesten wel even een kaartje kopen, meen
de één van de supposten. "Twee vrienden van me", probeerde Frank nog, maar
de man stond erop dat we drie kaartjes zouden kopen waaronder één voor Frank
zelf want "iedereen kon wel zeggen dat-ie bij Anderlecht voetbalde." Gelukkig
kwam toen de redding opdraven; een Anderlecht official loodste ons gedrieën
naar binnen en gaf de suppoost een uitbrander dat hij "onze Ollandse vrienden"
wilde laten betalen.
De wedstrijd eindigde met een weergaloze Arnesen in 11 -1 voor Anderlecht. We
hebben het einde van de wedstrijd niet afgewacht en in de rust afscheid
genomen van het kersverse ere-lid.
Weemoed
We reden om vier uur weer op Nederland aan; met weemoed in ons hart, dat
wél. Frankie zit goed daar, in het mooie Belgische land en bij net zo'n wereld-
11