open was; dus niet ook dit was gesloten! "Het is hier wel achteruit gegaan
sinds ik weg ben" zei Wim toen we opnieuw terug liepen naar de auto. Onze
laatste hoop, een cafe tegenover 'de Meer' bleek ook gesloten te zijn. Daarna
besloten we het Ajax-terrein op te rijden om te kijken of daar wat open was. Ge
lukkig hielp de concierge van Ajax ons door ons de sleutel van het spelershome
te geven, zodat we daar ons interview konden doen.
Wim Kieft, tot grote teleurstelling van vele fans aan het einde van vorig seizoen
naar Italië vertrokken, maar nog steeds populair in Nederland afgaande op de
hoeveelheid post die we nog steeds over hem krijgen. Op een wat onprettige
manier verruilde hij Ajax voor het Italiaanse Pisa. Op onze vraag of hij ooit be
grepen heeft waarom hij eigenlijk weg moest zegt hij: „Ik denk dat Ajax geld
nodig had en ze hadden een goede opvolger in de vorm van van Basten en daar
zijn al zoveel verhalen over geschreven dat ik vind dat we daar maar een punt
achter moeten zetten".
Dan dus het hoofdstuk Pisa. Veel mensen dachten en zeiden dat Wim nog te
jong was voor het buitenland en al helemaal voor Italië. Maar het werd toch
Italië. Wim zelf over het leven in Pisa, het Italiaanse voetbal en zijn moeilijke
periode daar: „We werden daar erg goed opgevangen. Voor mij was dat niet
eens zo belangrijk want ik doe gewoon mijn werk, maar ook mijn vriendin werd
erg goed opgevangen door de spelersvrouwen en vriendinnen. Echt terugver
langen naar Ajax heb ik nog steeds niet gedaan. Ik heb het daar drie jaar goed
naar mijn zin gehad. Kijk, als je de beelden ziet van Ajax-Feyenoord (wat 8-2
werd), dan denk je wel eens dat is toch erg mooi, maar zulke dingen heb ik ook
meegemaakt in mijn tijd bij Ajax.
In het begin ben je daar je van het, want ze kijken daar alleen maar naar namen.
Niet naar waar je vandaan komt of hoe je speelt; puur en alleen naar de naam en
dan vinden ze het leuk om je later met de grond gelijk te maken. Het Italiaanse
voetbal is niet zo verdedigend als men wel zegt. Het komt misschien zo over,
maar dat komt puur doordat de belangen zo groot zijn. Daar zijn zo'n 7 of 8
ploegen die voetballen voor Europa-Cup voetbal en de rest vecht tegen degra
datie. In Nederland zijn er 5 ploegen die spelen voor Europees voetbal en een
stuk of 5 die tegen de degradatie lopen te voetballen, maar daar tussen zit een
gat van ploegen die niet degraderen maar ook geen Europa-Cup voetbal zullen
halen. In Italië is het of voetballen voor Europa-Cup voetbal of tegen de degra
datie. De belangen zijn dus groot en daardoor speel je vanzelf wat behoudender.
De hardheid valt in Italië ook erg mee. Vooral als ik het vergelijk met het
Spaanse voetbal wat we elke week op TV zien in Italië. Dat is echt smerig, dat
heeft niets meer met voetbal te maken.
Voor het begin van de competitie speelden we eerst een paar wedstrijden voor
de beker, daarin liep het met mij vrij goed. Maar zoals zo vaak val je na een
goede start terug, dat gebeurde met mij dus ook.
Daarbij kwam dat we een hele moeilijke start in de competitie hadden. We
speelden de eerste drie wedstrijden tegen de nummers 1, 2 en 3 van vorig jaar.
Uit die drie wedstrijden haalden we 1 punt thuis tegen Juventus, waardoor we
meteen onderaan stonden. Dan krijg je al meteen het bekende degradatie voet
bal. Daarna verloren we ook nog van Catania waarna onze trainer werd
ontslagen, die inmiddels ook al weer terug is.
Dan breekt op een gegeven moment de kritiek los op mij en de club, zo van hoe
17
