miFzXB
Argentina 78
Ilk jé
Argentina 78
Argentina
78
II
a.
W.K. ARGENTINA OP DE SLOF
Het W.K .-toernooi heeft natuurlijk alleen al zijn kijkplezier opgebracht door de gelijkmaker, die
René van de Kerkhof er zondagavonds tegen de Duitsers injoeg.
Op dat tijdstip moet Nederland op zijn kop hebben gestaan - eindelijk eens een keer gerechtig
heid tegen de Duitse voetballers aan wie zo ongeveer iedereen een onbedaarlijke hekel blijkt te
hebben gehad
Hoe ging het er in onze huiskamers toe, toen ons van de Kerkhofje keeper Maier eindelijk de ver
diende en machtig mooie gelijkmaker langs die rare broek joeg? Over de ongelooflijke hoera-stem-
ming die toen over ons landje viel, noteerde ik de volgende mededelingen - opnieuw lijkt duidelijk
dat wij Nederlanders alleen maar tot groot vreugdebetoon kunnen vervallen als het met ons salaris
of ons voetbal de goede kant uitgaat.
"Nooit in mijn leven heb ik zo ontzettend in spanning gezeten", vertelde mijn sigarenboer, een
dunne bleke man, die nu, gek genoeg, opnieuw begon te transpireren. "Helemaal ziek was ik,
toen die Duitsers met 2-1 voor kwamen te staan. Van pure ellende moest ik mijn hart vasthouden.
De rest van de familie zat erbij alsof ze tot de doodstraf waren veroordeeld. Nog nooit heb ik thuis
de gezichten zo zwart zien staan. Bij dat doelpunt van Van de Kerkhof was het net de bevrijding
in 1945. We hebben gedanst, gesprongen en gezongen als een stelletje gekken."
Een voornamelijk in intelectuele sferen verkerende kunstschilder vertelde het volgende: "Nog nooit
heb ik mij om voetbal opgewonden. Maar nu? Ik hoorde me ineens gillen en schreeuwen als een
idioot. Nu ga je te ver, dacht ik nog. En toch ben ik toen ook nog in luid gezang losgebarsten.
Ik wilde het helemaal niet, maar zo schijnt dat dan te gaan: het was sterker dan ikzelf. Het zal
wel met die eeuwige opschepperij van de Duitsers te maken hebben".
Een collega, die al vele jaren een toonbeeld van kalme zelfbeheersing is, was na René's doelpunt
ook al geheel buiten zichzelf geraakt. "Ik was echt mijn zelfbeheersing helemaal kwijt", sprak hij
op de verbaasde toon van iemand die het over een wereldwonder heeft, "ik vloog als een gek over
eind, ik heb staan juichen en springen als een klein kind. Mijn vrouw geeft ook niet veel om voet
bal. Nog nooit heb ik haar zo zien stralen van geluk. We zijn elkaar ook eindelijk weer eens spon
taan om de hals gevallen."
Ik ben tegen het plafond gesprongen", vertelde de gedistingeerde directeur van de schouwburg,
waar ik gisteravond was, "tijdens die sprong loeide ik van blijdschap als een koe. Langer dan een
minuut ben ik helemaal buiten mijn positieven geweest. Toen ik weer bijkwam stonden mijn vrouw
en kinderen nog als bezetenen met elkaar te dansen. Ik wilde een stukje kaas pakken, maar voor ik
het wist was de hele kaas achter elkaar naar binnen. Wat een blijdschap!"
Ook de tamelijk saaie beheerder van mijn bankfiliaal was niet ontkomen aan de vreugde, die als
een reusachtige fontein in het hele land opklaterde. "Ik heb blijkbaar geluiden gemaakt, die heel
verschrikkelijk waren", zei hij, "iedereen rekende op de herhaling van onze eeuwige pech tegen
over de Duitsers. Mijn vrouw zei later, dat ik stond te kraaien als een baby."
8
