r
Geen afscheidswedstrijd, wel passend uitgeleide van Ajacieden
"I Ct tradities ajaxlife
lO 12-05-2016
Ajax is een club vol tradities. Deze vaste gebrui
ken vormen de identiteit van onze geliefde club.
In deze rubriek lichten we er telkens één uit.
In deel 8: het afscheid nemen van Ajacieden.
scholen waar het voetbal zijn oor
sprong vond, waren opgebouwd
uit kamers van tien jongens én een
kamer-oudste.
Vuurwerk, ovatie en ereronde
DOOR DAVID ENDT
MbH|
Engeland als bakermat van de
nobele voetbalsport, dat is een
bekend gegeven. De spelregels
komen er vandaan, het begrip
'sportiviteit' is zeer Brits. Dat
het spel met elf tegen elf wordt
gespeeld, komt omdat de jongens-
Er is nog een eerzame, bijna
ontroerende traditie die sinds jaar
en dag in het Engelse voetbal wordt
gehanteerd. Dat is de zogenoemde
testimonial. Iedere voetballer die
tien jaar lang voor één club heeft
gespeeld, heeft recht op een ere-
wedstrijd. Die vond natuurlijk al
gauw plaats aan het eind van de
loopbaan van de betreffende voet
baller.
Het was geen afscheidswed-
strijd, maar was aanvankelijk
bedoeld om extra inkomsten te
genereren voor de speler. Tegen
woordig zijn de topvoetballers
dermate vermogend, dat zij de
recette ter beschikking stellen aan
een goed doel; zo 'n wedstrijd is
een erezaak geworden.
Bij ons bestond die afspraak
voor een testimonial niet. Het spe
len van een erewedstrijd, meestal
bij gelegenheid van het afscheid
van een speler, vond zelden plaats.
In 1973 luidde Ajax Sjaak Swart
uit, in het Olympisch Stadion
tegen Tottenham Hotspur. Ajax
won met 4-1.
Vijf jaar later was het Olym
pisch Stadion opnieuw uitver-
kocht voor een afscheidswedstrijd.
Maar voor het - naar later bleek
voorbarige - afscheidsfeest ter ere
van Johan Cruijff was een 'ver
keerde' opponent gekozen: Bayern
München won met 8-0. Het is niet
denkbeeldig dat die zure ervaring
ervoor zorgde dat een afscheids-
wedstrijd geen traditie werd.
Ajax zorgde later in de tijd wel
voor een afgeleide, een moment
van afscheid van voetballers die
de club vaarwel zwaaiden. Dat het
ervan kwam, had sterk te maken
met de toenemende invloed van
de supportersgroepen. Toen Den
nis Bergkamp en Wim Jonk in
1993 Ajax verlieten om bij Inter
hun brood wat dikker te kunnen
beleggen, werd besloten de laat
ste thuiswedstrijd op te sieren met
een eerbetoon aan de twee.
Stijl en emotie vielen elkaar
in de armen bij die manifestatie,
meteen na het duel Ajax - For-
tuna Sittard op 27 mei 1993. Op
de tribune pinkte moeder Berg
kamp een traantje weg, terwijl aan
de Diemenzijde een 25 meter lang
vuurwerklint knalde, voorzitter
Van Praag speechte en ceremonie
meester Jan Rietman een brief van
Jonk en Bergkamp aan de suppor
ters voorlas. In een schitterende
avondlijke ambiance volbrachten
de voetballers hun ereronde. Het
was een onvergetelijke avond en er
bleek in een behoefte te zijn voor
zien. Een traditie was geboren.
Sindsdien wordt iedere
slotwedstrijd voor eigen publiek
afgesloten met het vaarwel zwaaien
van, onafhankelijk van hun status
of verdienste, de vertrekkende spe
lers. Vanaf het startmoment 1993
hebben we bij Ajax tal van gewel
dige eresaluten meegemaakt. Op
het netvlies gebeiteld staan het
afscheid van Stefan Pettersson in
1994, de emotionele ereronde van
Danny Blind en Jari Litmanen in
1999. Of het indringende vaarwel
van Louis van Gaal, twee jaar eer
der, alsook het vaarwel van Sjakie
Wolfs.
Het afscheid nemen kreeg door
de veranderende verhoudingen in
voetballand alweer een andere
dimensie. De transfermarkt rekt
zich, is onvoorspelbaar en in mei is
het meestal nog volkomen ondui
delijk welke Ajacieden hun heil
en inkomen elders gaan zoeken.
Waar en wanneer mogelijk wordt
het afscheidshiaat dan in de loop
van het daaropvolgende seizoen
opgevuld. Het is zaak dat de tradi
tie in stand gehouden wordt, een
traditie die eigenlijk 'regel' hoort
te zijn.
Het afscheid nemen van spelers na de laatste thuiswedstrijd begon in 1993, met
Dennis Bergkamp en Wim Jonk.
