'TERWIJL DE REST VAN DE
SELECTIE OP HUN KAMERS LAG
TE PITTEN, BEN IK RONDJES ROND
HET HOTEL GAAN RENNEN'
John van den Brom viel voor de finale af als zeventiende man
Edwin Korthout:
Patrick van Amelsvoort
INTERVIEW «f
ajaxlife 21-05-2015
John van den Brom
vloog met de selectie
naar Wenen, maar was
uiteindelijk de zeven
tiende man in een
selectie van zestien.
Zijn verhaal.
Recordsom
Geëmotioneerd
'Succes trainer,
pak die beker' I
IjUKETOOfiOfff
Helaas had ik geen kaartjes voor de finale in Wenen, maar het feest in Amsterdam de dag erna was er niet minder om!
Op de foto's bij het museumplein zie je duidelijk de drukte, meer dan honderdduizend man. Op de foto's tijdens de
rondvaart zie je de diverse boten komende vanaf het IJ, met daarop de staf en bestuur en met spelers en spelersvrouwen.
Wat een geweldige tijd was dat en ik hoop deze nog een keer mee te mogen maken, samen met mijn drie zoons.
DOOR DAVID ENDT
"Louis van Gaal riep mij apart. Ik
had er rekening mee gehouden wat
zou komen, was mentaal voorbe
reid. Louis was niet zo'n trainer die
via een op de flip-over geschreven
opstelling zijn spelers liet weten of
die wel of niet speelde, hij nam zijn
verantwoordelijkheid en legde de
situatie uit. Maar mij hoefde hij toen
niets uit te leggen: Frank Rijkaard
was fit bevonden en ik viel buiten de
selectie voor de finale. Het was hard
maar ik kon het accepteren."
Plaats van handeling van dit
voor John van den Brom drama
tisch moment op 24 mei 1995 was
een hotelkamer in het dorpje Gros-
senserdorf, twintig kilometer buiten
Wenen en een kwartiertje rijden van
het Ernst Happel Stadion, de plaats
van handeling van de Champions
Leaguefinale. Een donker moment
op een zonovergoten dag, op weg
naar een historisch feestelijk hoog
tepunt in de clubhistorie. Een don
ker moment voor de voetballer in
kwestie maar evenzeer voor de trai
ner, veroordeeld tot het voeren van
het slechtnieuwsgesprek.
Voor Van Gaal was John van den
Brom niet zomaar een voetballer.
Dat gold voor geen van zijn spelers,
maar met Van den Brom ging het
iets verder. In de zomer van 1993
was Van den Brom op Van Gaals
uitdrukkelijke wens van Vitesse
Van den Brom voor de finale, in pak, in het Ernst Happel Stadion.
gekocht voor een landelijke record
som van drie miljoen gulden. In
Van den Brom zag Van Gaal de ide
ale speler om de positie van de vet
rokken Wim Jonk in te vullen. Een
voetballer met leiderscapaciteiten,
een voortreffelijke passing, scorend
vermogen en tactisch inzicht. Van
Gaal herkende in Van den Brom
hoezeer het tactisch oog, het kun
nen lezen van situaties het gebrek
aan pure snelheid kon opheffen.
"Ik weet nog dat Van Gaal bij
mij thuiskwam voor een kennis
makingsgesprek," diept de huidige
trainer van AZ uit zijn geheugen
op. "Maar, zoals steeds bij Louis,
zat er meer achter. Het werd ook
een intakegesprek. Hij wilde van
mij weten hoe ik voetbal zag, hoe
ik met bepaalde situaties in het veld
zou omgaan. Ik verraste hem blijk
baar aangenaam. Met mijn trai
nersdiploma al op zak, kon ik hem
op niveau antwoorden. In dat eerste
seizoen was ik de startende nummer
4. Geen noemenswaardige aanpas
singsproblemen, ik was al 27, had
ervaring."
"Een 'nadeel' was, al bleek dat
pas in een veel later stadium, dat
Ajax vlak voor de start van het sei
zoen ook Frank Rijkaard aantrok.
Een fantastische aanwinst natuur
lijk, geweldig om dat te hebben mee
gemaakt, te zien hoe Frank dingen
oploste, met situaties en mensen
omging. Maar voor mij was dat
op den duur niet voordelig. Frank
begon als middenvelder, op '6' maar
aan het eind van het seizoen werd
duidelijk dat hij dat middenveldwerk
niet volhield. Dat viel samen met
een mindere periode van mij en toen
belandde Rijkaard in het centrum
van de verdediging."
Invaller
John van den Brom had een sub
stantieel aandeel in het veroveren
van de landstitel in 1994: 27 com
petitiewedstrijden, twee goals waar
van één winnende treffer in een voor
hem legendarische wedstrijd, uit
tegen Vitesse. Het daaropvolgende
seizoen, dat leidde tot de grootst
denkbare triomf, waren de kaarten
duidelijk geschud. Van den Brom
was de luxe invaller die op meerdere
posities werd ingezet.
In de slotfase van het seizoen,
met de Weense finale in het vizier,
speelde hij een belangrijke rol
met een winnend doelpunt tegen
Een week eerder speelde de verdediger wel, in de
kampioenswedstrijd tegen FC Volendam.
Wenen was voor ons het eindstation van een fantastisch seizoen, met
naast alle thuiswedstrijden in het Olympisch Stadion mooie reisjes naar
het buitenland. Zo moesten we onverwachts naar Triëst in plaats van naar
Milaan, via reisbureau Tineke, inclusief een lunch die bleek te bestaan uit
een blikje sinas en een Mars. Via München-uit naar die dag in Wenen...
De laatste minuten van de wedstrijden duurden en duurden maar.
FC Utrecht en een voortreffelijke
partij in de daaropvolgende kampi
oenswedstrijd tegen FC Volendam.
Op maandag 22 mei 1995 stap
ten om drie uur 's middags zeventien
keurig in het pak gestoken Ajacieden
op vlucht MP4669 naar Wenen.
Zeventien in plaats van de gebruike
lijke zestien, want het meespelen van
Frank Rijkaard was onzeker. John
van den Brom wist de zeventiende
man te zijn. Hij maakte alles mee,
had zijn kamer in Hotel Am Sach-
sengang in Grossenzerdorf, trainde
dinsdagochtend op het veldje van
FC Gerasdorf en 's avonds in het
stadion.
Tijdens die afsluitende training
zag hij het al, want Rijkaard trainde
volwaardig mee. Een dag later, na de
wandeling en de lunch, zo rond de
klok van half twee, nam Louis van
Gaal zijn zeventiende man apart.
"Ik wist meteen hoe het zat, al was
het natuurlijk ook waardeloos. Maar
Van Gaal bezat de kwaliteit om
iedereen die betrokken was bij het
team het idee te geven zonder onder
scheid volwaardig te zijn. Ik zei hem
oprecht: 'U hoeft mij niets uit te leg
gen, succes, pak die beker.' Hij greep
mij vast, geëmotioneerd, en zei:
'Fantastisch dat je het zo oppakt.'
Ik bleef bij de groep maar had toch
mijn eigen manier van verwerken, of
afreageren. Ik pakte bij materiaal
man Sjakie Wolfs trainingskleding
en terwijl de rest van de selectie
op hun kamers lag te pitten, ben ik
rondjes rond het hotel gaan rennen."
"Ik heb alles heel bewust meege
maakt. De laatste bespreking, sport-
maaltijd, busreis naar het stadion.
Daar voegde ik mij bij de andere
jongens die op de dagvlucht naar
Wenen waren gekomen. De winst.
de blijdschap, het feest. Ik was toen
de zeventiende man die afviel, maar
het was evengoed een fantastische
onvergetelijke ervaring."