Ajaxfan Angelica Koops denkt met kippenvel terug aan de trip naar Wenen
Mi» iuciu
Marcel Tazelaar:
ajaxlife
Vele Ajacieden maakten de reis naar Wenen. Per
vliegtuig of bus. Angelica Koops (42) uit Baarn
was één van hen. In deze special vertelt zij haar
verhaal van die krankzinnig spannende finale en
de waanzinnige huldiging. 'We kregen het advies
ons kaartje diep in de broekzak te houden.'
'Juve'
Spandoek
Grachten
'r I* nwrlMR
X C§)
6 INTERVIEW
21-05-2015
'Eén groot gek-ken-huis'
DOOR SANDER ZELDENRIJK
Nee, een spandoek had Ajaxfan
Angelica Koops tot de zomer van
1995 nog nooit gemaakt. Misschien
dat het daarom niet helemaal goed
ging in aanloop naar de finale in
Wenen. Vol ijver ontstond er een
fraai doek met de tekst 'Dit is nog
maar het begin', verwijzend naar
een uitspraak die Louis van Gaal
deed na het behalen van de lands
titel enkele dagen eerder. "Dit was
het eerste en laatste spandoek dat ik
ooit heb gemaakt. Die kreet was mijn
idee, maar de 'N' stond verkeerd om.
Een beginnersfoutje. Het viel ons
pas later op, bij het bekijken van onze
foto's," zegt Koops lachend.
Dat ze naar de finale zou gaan,
stond vast. Waar vele fans achter
het net visten, daar kreeg Koops de
benodigde kaartjes vrij eenvoudig in
handen. "Mijn toenmalige vriend
had speciaal een dag vrij genomen
om in Amsterdam bij een sigaren-
boer een kaartje te halen. Hij stond
daar in alle vroegte al voor de deur
en kocht er twee, inclusief bijbeho
rende busreis."
Die busreis van dertien uur kan
Koops zich nog goed herinneren.
"Het was even uitzitten. Er werd
volop geblowd en gezopen. Maar
we zagen ook een paar bekende
Ajaxfans uit Soest, met wie we uit
eindelijk ook de hele dag in Wenen
optrokken."
Net zoals vele medesupporters
trok Koops in Wenen naar het cen
trum, waar het Stephansplatz een
magnetische uitwerking had op
zowel de Amsterdamse als de Itali
aanse fans. Er werd behoorlijk heen
en weer gezongen. "De sfeer was
ontzettend goed. Als de Milanfans
wat stiller waren, gingen wij er kei
hard overheen," zegt Koops. "Zij
zongen in de tram 'PSV, PSV!' en
wij zongen dan weer 'Juve, Juve!'.
Wat voetbal wel allemaal niet met
de mensen kan doen, hè?"
Zo'n anderhalf uur voor het
begin van de finale stond ze in de
rij voor het stadion. Daar ervoer ze
de sfeer als gespannen, en dat had
niet alleen met de wedstrijd zelf
te maken. "De kaartjes waren zo
gewild, dat we het advies kregen om
ze diep in onze broekzak te houden
en pas tevoorschijn te toveren als
we voor het toegangspoortje ston
den. We hoorden meerdere ver
halen van Ajacieden die bestolen
waren van hun entreebewijs. Door
eigen medesupporters. Ongeloof
lijk, toch? In de rij zelf werd ook wel
wat geduwd en getrokken. Dat was
ik op zich wel gewend, maar ik was
blij toen ik binnen was."
Eenmaal in het sfeervolle Ernst
Happel Stadion merkte Koops dat
vele Ajacieden al hun plekje hadden
gevonden. Er waren meer mensen op
het idee gekomen om een spandoek
mee te nemen. De Ajaxzijde zag er
daardoor fantastisch uit, maar voor
het spandoek van Koops was helaas
geen plek meer.
De wedstrijd zelf keek ze voorna-
Niet eerder maakte Koops een spandoek.
Als echte Ajaxfan, bij wie nu al 47 jaar rood-wit bloed door de aderen
stroomt, herinner ik me 24 mei 1995 als de mooiste Ajaxdag van mijn
leven.
Met de bus vanuit Zeeland naar een rood-wit gekleurd Wenen, de gigan
tische wedstrijdspanning, Kluiverts goal, de orkaan van geluid, die laat
ste minuten die we in een roes beleefden, de ontlading, Van Gaal dan
send over het veld, nagenieten in de bus, spandoeken bij de grens... Om
nooit te vergeten.
Op de foto's, genomen voor de wedstrijd in Wenen, sta ik met mijn
huidige echtgenote Esther (die ik ook via Ajax heb leren kennen) en
mijn beste maat Sjef.
melijk staand. "Het was bloedspan-
nend. Mijn tandafdruk staat nog
steeds in het wedstrijdvlaggetje. Zo
spannend vond ik het. De karate
trap van Louis van Gaal heb ik live
gezien. Ik lag helemaal dubbel toen
ik het zag."
Na de bevrijdende treffer van
Patrick Kluivert wist Koops niet
waar ze met haar emoties heen
moest. "Sommige mensen had
den van de spanning hun vlaggetje
opgevreten. Iedereen stond elkaar
te omhelzen. Toen er was afgeflo
ten werd het een groot gek-ken-huis.
Serieus, naast me stonden boom-
grote kerels te huilen."
Na de festiviteiten in het stadion
was het zaak de juiste bus te vinden,
om vervolgens in een grote Ajaxco-
lonne richting Nederland te gaan.
"De terugreis verliep soepel. We
vertrokken volgens mij ergens tus
sen twaalf en één uur 's nachts. Ik
kon prima slapen. Dat ging in ieder
geval een stuk beter dan op de heen-
reis. Eenmaal in Nederland stonden
er op de viaducten allemaal mensen
naar ons te zwaaien. Die beelden zal
ik ook nooit meer vergeten."
Koops was op tijd voor de huldi
ging, maar omdat de bus haar en
haar vriend afzette in Utrecht,
stond ze wel helemaal achteraan op
het Museumplein. "We hebben het
vliegtuig nog wel boven ons hoofd
zien vliegen, maar verder was het
podium te ver weg. Het voordeel was
wel dat we ons na de festiviteiten op
het Museumplein als eersten konden
omdraaien voor een goed plekje op
één van de grachten."
Wat heet: Koops en haar vrien
dengroep stonden vooraan. Het
Angelica Koops met het vlaggetje dat het zwaar te verduren kreeg.
spandoek, dat de trip naar Oosten
rijk wonderwel had overleefd, hing
pontificaal aan de kade. De tekst viel
op. Veel spelers zagen het vanaf de
rondvaartboot en ook clubfotograaf
Louis van de Vuurst kiekte het span
doek. "Onze spandoekfoto sierde
later de cover van Ajax Life. Het
spandoek heb ik nog steeds, inclusief
de vlekken van het grachtenwater."
Natuurlijk hoopt de Baarnse 'de
mooiste dag van haar leven' nog eens
opnieuw mee te maken, maar ze
beseft dat dit nog wel eens lang kan
gaan duren. "Toen mocht je als club
maar met drie buitenlanders spelen.
Nu is alles door het geld kromge
trokken. De commercie heeft een
hoop verpest. Maar alle beelden
van toen zorgen nog steeds voor
kippenvel en tranen in mijn ogen,
van trots."
Vooraan stond Koops met haar spandoek aan de Amsterdamse grachten
De foto haalde uiteindelijk ook de cover
van Ajax Life.
