17
DE VOETBALWERELD IS TE
SNEL, TE OPPERVLAKKIG,
TE EGOCENTRISCH OOK
Bruno Silva neemt afscheid van Ajax
Bruno Silva (32) nam bij de huldi
ging afscheid van Ajax. De rechtsback
speelde dit seizoen niet door een ern
stige schouderblessure. Het einde van
zijn carrière dreigt te zijn gekomen. Een
nieuw leven wacht, in anonimiteit.
DE TITEL VAN...
BRUNO SILVA
ajaxlife
Oppervlakkig
INTERVIEW
10-05-2012
Terugtrekken op
de haciënda
DOOR MIKE VAN DAMME
Wie Bruno Silva na de zomer wil
opzoeken, hoeft niet meer naar
zijn appartement in het centrum
van Amstelveen, of naar Ajax. De
Uruguayaan keert als zijn contract
bij Ajax is verlopen terug naar zijn
geboortedorp, Melo, waar hij al
in het bezit is van een haciënda
(boerderij). Hij gaat waarschijnlijk
koeien houden en paardrijden, als
zijn schouder dat ooit nog toelaat.
Boer Bruno; hij kan lachen om zijn
nieuwe titel. Al had hij zich liever
nog een paar jaar profvoetballer
genoemd.
Silva trekt zich terug. Er wacht
een leven in relatieve anonimiteit en
soberheid. Hij wil geen dure auto;
een fiets is mooi genoeg. En een
tractor. Hij is 'de kleine zoon van
iedereen' in het dorp, en het laatste
dat hij wil is zich vervreemden
van zijn buren. En die hebben het
financieel gezien niet al te breed.
De scheidend Ajacied gaat
ook een trainerscursus volgen in
Uruguay. De eerste cursus begint in
november, de tweede in februari. Het
is voor de zekerheid; mocht hij ooit
de drang krijgen terug te keren in
de voetballerij, heeft hij in elk geval
de juiste papieren. Al kan Silva het
zich niet voorstellen dat hij alsnog
blijft hangen in de wereld waar hij
zich eigenlijk nooit heel erg thuis
heeft gevoeld. Maar daarover later
meer.
Uit beeld
Silva zit in de kantine van De
Toekomst en vertelt zijn verhaal
aan een aantal journalisten. Hij
heeft het nooit zo gehad op dit
soort persmomenten, maar begrijpt
dat het moet. Dat hij één keer zijn
verhaal moet vertellen. Over hoe hij
uit beeld is geraakt na het oplopen
van een schouderblessure, op
11 januari 2011. En over hoe het nu
verder moet, nu zijn voetbalcarrière
noodgedwongen tot een einde lijkt
gekomen.
Het was in Turkije, tijdens het
winterse trainingskamp van Ajax,
dat het misging. Op het veld achter
het hotel gleed de verdediger uit bij
het lopen van een parcours, en kwam
op zijn rechterschouder terecht.
Die schoot uit de kom. En dat voor
de derde keer in zijn loopbaan. Een
operatie hielp niets. Sterker: Silva
kreeg last van een infectie die dreigde
zijn hele lichaam lam te leggen. De
voetballer vreesde even niet alleen
voor zijn carrière, maar ook voor zijn
leven. Hij viel tien kilo af. Silva durfde
zijn 67-jarige moeder - zijn vader
overleed in 2004 - op dat moment de
ernst van de situatie niet te vertellen.
Hij zat hier, zij in Uruguay. Waarom
zou hij haar extra ongerust maken?
Een tweede operatie, in Brazilië,
en een lange revalidatie hielpen ook
weinig. De Uruguayaan kan nu nog
steeds geen flesje water optillen met
zijn rechterarm. In elk geval niet
zonder pijn. Laat staan dat hij kan
spelen met zijn vierjarige dochtertje
Mikaela, of zijn drie maanden oude
dochtertje Valentina kan optillen.
Daar ligt zijn doel voor de komende
tijd: zijn schouder zo krijgen dat
hij weer bijna pijnloos kan leven.
Rennen, koppen, draaien, kappen:
het is allemaal bijzaak geworden.
Bruno Silva: nu nog profvoetballer, binnenkort boer.
Boer Bruno; het zit er echt aan te
komen. Waarom hij terugkeert naar
Melo? Hij heeft niet zoveel met de
voetbalwereld, antwoordt hij eerlijk.
Ze is te snel, te oppervlakkig, te
egocentrisch ook. Silva voelt zich er
niet thuis, omdat het te ver van de
werkelijkheid staat. De kerstdagen
drukten hem met de neus op de
feiten. Hij was destijds in Melo,
zo vertelt hij. Op 24 december zou
zijn moeder naar twintig armlastige
families gaan, die weinig tot niets te
eten hadden. Silva zei: ik ga wel. Na
drie families kon hij niet meer. Hij
was ontdaan door de armoede die
hij al jaren niet meer had gezien, en
waar het profvoetbal weinig tot geen
oog voor heeft. Het contrast met de
wereld waar hij zich in bewoog, was
te groot.
Voetballen zelf is heerlijk. De
bal, het gras, de kriebels voor een
wedstrijd; daar kwam zijn drijfveer
vandaan om te vechten. Want
een fantastische voetballer met
een sublieme techniek is hij nooit
geweest, geeft de Ajacied eerlijk toe.
Met een dosis doorzettingsvermogen
kwam de rechtsback uiteindelijk bij
Danubio FC terecht, werd verhuurd
aan FK Rostov en uiteindelijk
verkocht aan FC Groningen. In
januari 2008 verhuisde hij naar
Ajax. Uiteindelijk kwam hij in 3,5
seizoenen niet verder dan 31 officiële
wedstrijden, waarvan zestien in
zijn eerste halfjaar. In 2010 werd
hij verhuurd aan het Braziliaanse
Internacional. Ook daar kreeg hij al
te maken met een schouderblessure.
Zijn contract bij Ajax loopt op 30
juni af. En dan? Silva herhaalt dat
eerst de kwaliteit van leven omhoog
moet. Misschien door nog een
operatie, misschien door een langere
revalidatie. Of door hopen. Hij blijft
vechten, ook om terug te keren op
het voetbalveld, stelt hij niet voor de
eerste keer tijdens het gesprek. Maar
hoe groot is de kans op een rentree
als je niet eens een flesje water op
kunt tillen? Het lijkt voorbij, zijn
carrière. Dat beseft Silva ook. In
Melo wacht een haciënda op hem.
In anonimiteit.
Bruno Silva werd bij de huldiging massaal toegezongen. Trainer Frank de Boer bedankte hem en wenste de Uruguayaan veel succes.
"Ik heb geen minuut gespeeld dit seizoen,
ook niet met de jongens op het trainingsveld
gestaan. Net als vorig jaar. Toen was ik zelfs
i in Uruguay aan het revalideren toen Ajax
1 kampioen werd. Het is raar om te zien dat
je teamgenoten kampioen worden, terwijl jij
niets kan. Maar ik ben blij voor de spelers,
maar zeker ook voor de technische staf,
de medische staf; iedereen is kampioen
geworden."
