Tompoezen,
scarves en
de magneet
Birmingham
Op de burelen van Ajax Life ontstond een flink gejuich toen Aston Villa uit de koker rolde als tegenstander
in de poulefase van het UEFA Cup-toernooi. We wilden, nee, moésten naar Birmingham. En zo geschiedde,
in een zevenpersoonsbusje.
ajaxlife
Tompoezen en de tunnel
André Hazes en Sensation
Black
Welcome to Villa Park!
ER WORDT NON-STOP GEZONGEN EN HET
VILLA-PUBLIEK KAN SLECHTS ADEMLOOS TOEKIJKEN
HOE DE REGIE OP DE TRIBUNES VOLLEDIG IN
AMSTERDAMSE HANDEN LIGT.
-| J\ REPORTAGE P"
i K 01-11-2008
The road to Villa
Thomas Vermaelen kopt Ajax terug in
de wedstrijd. Vergeefs.
DOOR DE REDACTIE
In het holst van woensdagnacht
staan we te wachten op het busje
waarmee we de reis naar Engeland
aanvangen. Met enkele tassen pro
viand bij ons en met het slaap nog in
de ogen. Al om 03.00 uur staan we
paraat. Omdat een vliegreis een erg
dure aangelegenheid is, kiezen we
voor een 7-persoons busje. Waarin
- ondanks de volledige bezetting
- toch tassen en koelboxen (essenti
eel) passen. Na een kwartier rijden
chauffeur en het bijbehorende voer
tuig voor. Nadat alles is ingeladen en
iedereen zit, gaan - zoals gebruike
lijk - de eerste Heinekens open. De
stemming: enigszins moe natuurlijk,
maar ook positief gespannen, zoals
dat hoort bij een affiche Aston Villa-
Ajax. Op naar Birmingham!
In het pikkedonker rijdt het 'Ajax
Life-busje' in de richting van het
Franse Calais, waar we via de
bekende Calais-tunnel de overstap
naar Engeland maken. Zo'n trein
reis boek je vooraf, eigenlijk net
zoals een vliegreis. Dus, als je te laat
bent, heb je pech. Gelukkig zijn we
ruim op tijd op de parkeerplaats bij
de tunnel. Bovendien is er een jarige
in ons gezelschap, waardoor we deze
wachtgelegenheid aanwenden voor
felicitaties en gebak. De tompoezen
fungeren als ontbijt. Even na 08.15
uur in de morgen rijden we het busje
op de trein die ons door de tunnel
Het Kanaal overbrengt. De auto
trein lijkt van binnen op een lange
gang, bestaande uit verschillende
compartimenten. Nadat alle auto's
stilstaan, sluiten er enkele luiken,
waardoor je met een aantal auto's
per cabine overblijft. Vergelijkbaar
met een normale trein die in coupés
is opgedeeld. Rond 09.00 uur arri
veren we op Britse bodem, waar de
klokjes een uur achteruit gaan en
we de rechter weghelft inruilen voor
de linker. De ochtendzon laat zich
voorzichtig zien, waardoor we iets
van de glooiende Engelse omgeving
meekrijgen.
Met het Engelse asfalt onder ons,
begint het 'we-zijn-d'r-bijna-gevoel'
te overheersen. Gelukkig maar;
de metallic-kleurige Ajax Life-bus
heeft inmiddels een flink aantal
kilometers afgelegd. Ook de muziek
krijgt een hoger meezinggehalte
naarmate Birmingham dichterbij
komt. Waar we 's nachts in Neder
land nog gewoon de radioklanken
hoorden in de bus, gaat in Engeland
de Sensation Black - cd in de speler
om eens góéd wakker te worden.
Daarna neemt André Hazes het
stokje over om onze vermoeide
zangstemmen te testen. Tevergeefs,
maar we blijven proberen; ook als
we de Birminghamse industrieter
reinen aan weerszijden van de weg
voorbij zien schieten en dus bijna bij
de plek van bestemming zijn. Plotse
ling ziet één van de inzittenden in de
verte het Villa Park Stadion liggen.
Eropaf!
Als je in Nederland een kaartje
koopt voor een Ajax-wedstrijd in het
buitenland, moet je daar ter plekke
je wedstrijdticket ophalen bij het
stadion van de club. Daar checken
ze opnieuw je seizoenkaart en krijg
je je wedstrijdticket.
Het lijkt de inzittenden van de Ajax
Life-bus slim om eerst de kaarten
te halen (voorheen ook wel omwis-
selprocedure genoemd), zodat we
daarna het centrum van Birming
ham kunnen gaan verkennen. Zo
gezegd, zo gedaan.
Van enkele aardige Aston Villa-ste
wards krijgen we eerst nog even de
gelegenheid om een kortstondige
blik te werpen in het prachtige Villa
Park. Het is een schitterend, typisch
Engels stadion, waar de supporters
dicht langs het veld zitten. Geen
gigantische hekken en prikkeldraad
om de stadionbezoekers in het
gareel te houden. Niets van dat alles.
In Engeland blijkt dat onnodig.
Simpelweg omdat de straffen voor
ongeregeldheden omtrent voetbal
wedstrijden enorm zwaar zijn. Daar
naast vallen direct de kleine details
op die dit stadion écht mooi maken.
Zo zijn zelfs de hekken buiten don
kerrood met lichtblauw beschilderd:
de Villa-clubkleuren.
Ook de stadioningangen, bordjes
en stoelen in het stadion zijn in
die kleuren beschilderd. Dat alles
draagt enorm bij aan de sfeer van
zo'n club, constateren we, als we na
het korte stadionbezoek de toerist
uithangen en tevens de buitenkant
van Villa Park op de gevoelige plaat
zetten. Daarbij maakt vooral de
voorkant van het stadion van The
Villans indruk.
Een constructie van ouderwets
aandoende trappen (hoewel het
gebruikte materiaal vrij nieuw
lijkt), die uitmonden in een soort
bordes, op zo'n vijf meter hoogte
van de grond, waarvandaan je een
goed uitzicht over de stad hebt. Op
de stadionmuur achter dat bordes
staat met mooie klassieke letters de
clubnaam geschreven, met in het
midden een groot exemplaar van het
Aston Villa-clublogo. Een stadion
waar je als Villa-supporter trots op
zou zijn.
