Fantastisch én bloedirritant
Voor de meeste supporters is de Klassieker veel meer dan een potje voetbal. Het is een belevenis: fantas
tisch, maar ook bloedirritant. Want van een comfortabel tripje naar Rotterdam is nooit sprake.
Dringen voor trein één
In de wacht
Sfeer
Laffe acties
DOOR DE REDACTIE
De dagen voor de Klassieker zijn
geen normale dagen. Je voelt een
tinteling in je vingertoppen, dat
veroorzaakt wordt door een gespan
nen gevoel. Dat is wat de Klassieker
met supporters doet. Alle berichten
omtrent Ajax en de grote rivaal
worden gedurende zo'n aanloop
opgenomen in een nerveus voet-
balhoofd, dat niets wil missen. Van
een nuchtere blik op de wedstrijd is
geenszins sprake.
Op zondagochtend arriveren wij
abnormaal vroeg bij Arena-ingang
Noord B, om daar uren te wachten,
totdat de treinen vertrekken. Per
treincombi naar Rotterdam werkt
voor Ajax-supporters ongeveer als
volgt: zit je in trein één, dan zit je in
De Kuip in het onderste uitvak (op
de eerste ring), zonder glazen wand
voor je neus. Zit je in de tweede
trein, dan kom je in principe in het
bovenste uitvak terecht (op ring
twee), mét het gezichtsveldbeper-
kende stuk glas ervoor. Tenzij je
vanuit de trein, zodra je arriveert
op het perron bij De Kuip, een
sprint trekt richting het stadion.
Zo'n tweehonderd supporters uit de
laatste trein kunnen namelijk nog
plaatsnemen in het gewilde, onder
ste uitvak.
Iedereen wil het onderste uitvak
bereiken, dus is het traditiegetrouw
dringen om in trein één te komen.
Daarom vertrekken we zondagoch
tend al om 7.15 uur naar de Arena,
waar, ondanks het belachelijke tijd
stip, toch al een flinke supporters-
groep wacht. Nadat de bijbehorende
ochtend-Heinekens opgedronken
zijn, mengen we ons in het gedrang.
Wanneer de eerste stadiondeur om
9.15 uur opengaat, drukken de sup
porters achterin de rij zich massaal
naar voren. Het gevolg is een har
monica-effect. Supporters worden
op elkaar gedrukt. Uiteindelijk zelfs
zo erg dat bewegen onmogelijk is.
Het doet denken aan het vervoeren
van kistkalveren. Maar, we bereiken
trein één!
Éénmaal langs de tourniquets
(draaipoortjes bij de stadioningang)
lopen we via een omweg door de
Arena naar de klaarstaande trein.
We stappen in, maar moeten nog
twintig minuten wachten tot het
treinstel vertrekt. Het 'wachten' is
bij Feyenoord-Ajax een specifiek
thema: je moet wachten voor de
Arena-ingang, in de trein, bij De
Kuip en dat is slechts de heenreis.
Na de wedstrijd doen we het fijntjes
over. Zo duurt het bijna een uur
voordat de supporters na afloop
van de wedstrijd het uitvak mogen
verlaten. Je moet op zo'n dag dus
beslist geen haast hebben, zoveel is
wel duidelijk.
Vanaf het Rotterdamse perron lopen
we richting het Feyenoord-stadion.
Onderweg zien we het welkomstco
mité van de Havenstedelingen staan;
een paar honderd mensen zingen
wat bekende liedjes. Niet indruk
wekkend. We betreden De Kuip,
waar Ajax- en Feyenoord-supporters
elkaar wat uitdagen. Dat is de riva
liteit, het hoort bij zo'n affiche. In
het stadion hangt dan ook een goede
Klassiekersfeer.
Vlak voor de aftrap staat er een
sfeeractie van de thuispartij op
het programma, misschien wel hét
hilarische hoogtepunt van de dag.
Het is een sfeeractie, waarbij een
rond spandoek van het Feyenoord-
logo een tribunedeel bedekt. Helaas
voor de Zuid-Hollandse knutselaars
verschijnt het doek per ongeluk
ondersteboven, waardoor we een 'F'
op z'n kop te zien krijgen. Enorm
stom: gelach in het Ajax-vak. Hoe
krijgen ze het voor elkaar...
Naast het uitblijven van de rode
kaart voor keeper Timmer, neemt
scheidsrechter Eric Braamhaar nog
een aantal laffe beslissingen in het
nadeel van Ajax. De onterechte
penalty voor Michael Mols, (hij
flikte vorig jaar hetzelfde kunstje), is
een duidelijk voorbeeld. Braamhaar
vermoordt daarmee de positieve
Ajax-sfeer, we waren immers zes
minuten verwijderd van een drie
punten-feestje.
Meer laffe acties volgen tijdens
de terugweg, als we in de tweede
trein terug naar Amsterdam zit
ten. De machinist geeft meldt ons
dat de eerste Ajax-trein met stenen
is bekogeld en dat passagiers die
bij de linkerramen zitten, daarom
extra moeten opletten en uitkijken
voor vliegende keien. Een staaltje
extreme lafheid: van een afstandje
stenen gooien naar een voorbij
gaande trein. Toevallig zitten we
aan de linkerkant van de coupé én
bij het raam, dus letten we goed op
wat er langs het spoor gebeurt. En
jawel, op station Woerden nemen
twee 'helden' ook ons treinstel onder
vuur, al valt de schade - voor zover
wij weten - mee.
Terug in Amsterdam overheerst een
onverzadigd gevoel. Je hebt jezelf die
dag in allerlei bochten gewrongen
en lang gewacht om het optimale uit
zo'n Klassieker te halen, maar dat
gebeurt niet, want je speelt gelijk.
Wel wordt elk jaar bewezen dat een
Klassieker qua beleving, qua sfeer,
qua rivaliteit en qua drukte verschilt
van alle andere wedstrijden. De dag
was zoals we eerder zeiden: fantas
tisch en bloedirritant tegelijk. Toch
is één ding zeker: volgend jaar zijn
we er weer bij. Een Klassieker blijft
nu eenmaal een Klassieker.
Het zvelkomstcomité.
Slecht uitgevoerde sfeeractie.
