'HET IS NIET ALTIJD HANDIG OM NAAR
VOREN TE GAAN. MAAR MIJN GEVOEL
ZEGT WAT ANDERS. IK WIL ALTIJD GAAN
Bruno Silva is een echt gevoelsmens. Zonder spanning kan hij niet spelen. De Uruguayaan probeert vaker
zijn verstand te gebruiken. 'Mijn gevoel zegt: ik ga, ik ga. Dat is niet altijd goed.'
INTERVIEW
ajaxlife 22-03-2008
Romario
Familieman
Gitaarspelen
Turbulentie op rechts
DOOR MIKE VAN DAMME
Van buiten oogt hij rustig. Bruno
Silva zit een beetje onderuitgezakt
op een stoel, met zijn benen gekruist
over elkaar. Zijn armen liggen ont
spannen op de leuning. Toch zegt de
verdediger op deze vrijdagmiddag
in de perskamer van Ajax dat hij
gespannen is. 'Dat begint altijd twee
dagen voor een wedstrijd. Dan begin
ik het hier te voelen,' zegt hij, terwijl
hij naar zijn middenrif wijst.
De 27-jarige Uruguayaan is het
gevoel in zijn zenuwknoop inmiddels
gewend. Sterker nog: hij weet niet
beter dan dat de zenuwen opspelen
daags voor een wedstrijd. 'Als klein
jongetje had ik dat al. Ik stond altijd
een halfuur voor mijn teamgenoten
op het veld. Ik wilde zo snel mogelijk
beginnen.'
In zijn jeugd twijfelde Silva lange
tijd of het wel goed was wat hij
voelde. Totdat hij op de Braziliaanse
televisie - hij woonde in Melo, een
Uruguayaanse stad zestig kilometer
van de grens - een interview zag met
Romario. 'Hij zag er van buiten
rustig uit, maar hij zei dat hij zich
altijd gespannen voelde voor een
duel. Toen wist ik dat mijn gevoel
niet zo slecht was.'
Inmiddels kan Silva niet meer
zonder de spanning. Dat hij een
nacht voor de wedstrijd slecht
slaapt, deert hem niet. 'Ik heb een
paar keer geprobeerd een dag van
tevoren relaxed te zijn. Ik sliep toen
beter, maar ik speelde mijn slechtste
wedstrijden ooit.'
Korte nachten werken dus goed,
slapeloze nachten echter niet.
De grens is dun, vooral voor een
gevoelsmens als Silva. Ruim twee
jaar geleden - hij speelde net voor
FC Groningen - overleed zijn vader.
'Dat was een zware tijd, vooral
omdat ik ver van huis was. Ik heb
een tijd slecht geslapen.'
'Ik ben een echte familieman,'
vervolgt hij. 'Ik bel elke dag even
met mijn moeder en mijn twee zus
sen. Het is niet lang, een kwartiertje.
Maar ik wil wel weten hoe het met
iedereen gaat.'
Hoewel Silva een gevoelsmens is,
probeert hij zijn verstand zoveel
mogelijk mee te laten beslissen.
Hij leerde dat van zijn ouders, die
hem voorhielden dat belangrijke
beslissingen niet alleen met het hart,
maar vooral met het hoofd gemaakt
moeten worden.
Zijn verstand bracht hem in januari
nog aardig in de problemen.
Ajax meldde zich bij FC Groningen.
Silva zag een overgang naar Amster
dam wel zitten: het was een stap
hoger in zijn carrière. Hij kon voor
het kampioenschap gaan spelen en
volgend jaar wellicht kennis maken
met de Champions League.
Blije broeders in Breda. Bruno en John
vieren feest met de aanhang na de
zwaarbevochten zege op NAC.
FC Groningen liet hem echter
- tegen de afspraken in - niet gaan.
Daarop staakte Silva na de
winterstop twee weken lang, voordat
hij alsnog naar Ajax verkaste.
Een afscheid in Groningen kreeg hij
niet, omdat de supporters hem
massaal zouden uitfloten als hij het
veld op zou komen. 'De ontstane
situatie was voor niemand goed.
Ik zal Groningen nooit vergeten.
De supporters waren erg boos op
me. Ik hoop dat ze mij niet zullen
vergeten.'
In Amsterdam moest hij zijn eerste
weken weer op zoek naar het goede
gevoel, naar de juiste kriebels.
Hij had in totaal 25 dagen weinig
tot niets gedaan. 'De eerste twee
wedstrijden, tegen PSV en
Feyenoord, waren moeilijk. Tegen
Roda JC verloren we, al speelde
ik die wedstrijd best goed.
Tegen NAC ging het nog beter.'
In Breda pakte hij zijn vijfde gele
kaart, waardoor hij het duel met
Excelsior miste. De wedstrijd tegen
PSV in Eindhoven ging door politie-
stakingen niet door. Hoe kon Silva
die gezonde spanning vasthouden?
Zijn antwoord heeft hij snel klaar:
'muziek.'
Het gevoel dat hij krijgt van voet
ballen, kan hij ook krijgen van
gitaarspelen. 'Ik houd vooral van de
samba. Hier in Nederland draaien
de mensen veel meer romantische
muziek. Ik heb zelf meer met blijere
muziek.'
In tegenstelling tot het voetbal, waar
wekelijks duizenden mensen van
hem kunnen genieten, houdt Silva
het gitaarspelen voor zichzelf.
'Je wilt het niet eens horen,' grapt
hij. 'Ik speel het pas een paar jaar.
Mijn vrienden zeggen dat ze blij
zijn dat ik nu in Nederland woon.
Dan kunnen ze me in Uruguay niet
horen.'
Samba als surrogaat voor het voet
bal, zo gek is het nog niet. Silva is
in het veld immers ook druk. 'Ik
speelde in de jeugd als rechtshalf,
maar eigenlijk stond ik ook in de
verdediging en voorin. Ik was overal.
Ik had altijd het gevoel: ik ga, ik ga.
Daarom heb ik nu ook zo'n goede
conditie.'
Zijn drang naar voren was een
belangrijke reden om naar Ajax te
gaan. In het roodwitte shirt ver
wacht het publiek, dat hij zich ook
op de helft van de tegenstander laat
zien. 'Soms moet ik wat rustiger blij
ven,' bekijkt Silva zichzelf kritisch.
'Het is niet altijd handig om naar
voren te gaan. Maar mijn gevoel zegt
wat anders. Ik wil altijd gaan.'
