De inhaalslag van Edgar Manucharyan
De Arma-connectie
4Ik schoot op alles, muren, deuren t,n
je blieft wiltfe
4Soms was ik lichamelijk zo moe dat ik het gevoel had dat ik
flauw kon vallen.'
21 APRIL 2006 NUMMER 18 AjAX LIFE
Happy in Holland
Edgar Manucharyan op sportpark De Toekomst. De Armeniër geldt als een groot talent.
Amsterdam - In praktijk is Edgar Manucharyan de louter geblesseerde aankoop waarop
Danny Blind dit seizoen amper een beroep kon doen. In theorie haalde Ajax afgelopen zomer
een topper in spé binnen. Voor het eerst vertelt het Armeense talent uitgebreid zijn verhaal.
Door Sander Zeldenrijk
Armenië is een dwerg binnen de voetbalwereld.
Het land bivakkeert op de FIFA-ranking van maart
2006 tussen Thailand en Indonesië, op een 109e
positie. Desondanks won Nederland er moeizaam
van in de recente WK-kwalificatiereeks. In Eindho
ven met 2-0 en in Yerevan met 0-1. Manucharyan
speelde alleen mee in de eerste wedstrijd, maar
viel al na een kwartier geblesseerd uit.
Laat dat laatste nou net een typerende samenvat
ting zijn van Manucharyans eerste seizoen in
Am sterdam. Telkens als hij aansluiting leek te vin
den bij de A-selectie, was daar weer een nieuwe
tegenslag. Na de uitwedstrijd tegen FC Utrecht
vond men het welletjes. De Armeen revalideerde
sindsdien op De Toekomst en traint nu mee met
Jong Ajax, omdat hij daar fysiek vooralsnog lijkt
thuis te horen.
Louis van Gaal lijkt een belangrijke rol bij de
komst van Edgar Manucharyan te spelen. Als
succestrainer kwam hij - net als Frank Rijk
aard, Danny Blind en Aron Winter - geregeld
over de vloer bij de gebroeders Aram en Sirun
Aykaz. De twee Armeniërs hebben een leder
zaak in Badhoevedorp en kleedden de Ajacie-
den destijds. Toen Van Gaal als 'td' terugkeerde
bij Ajax en Ton Pronk zijn positieve Armeense
scoutingrapport indiende, informeerde Van
Gaal bij zijn 'Armeense netwerk'. Via hun hulp
was de deal waarschijnlijk nooit rondgeko
men. Tegenwoordig treden zij op als zaakwaar
nemer van de jeugdige Ajacied.
Om zijn talrijke blessures te verklaren, gaan we
terug naar het begin. In dit geval naar de Ar
meense hoofdstad Yerevan, waar hij in de donkere
januaridagen van 1987 het levenslicht zag. 'Op
mijn zesde ging ik altijd voetballen op het veldje
bij ons huis. Ik verlangde toen al iedere dag naar
'Manu' mocht zelfs een jaar lang niet voetballen.
De ergste straf die je als ouder kunt opleggen aan
een voetbalkind. Kleine Edgar moest zich maar
eens gaan focussen op andere sporten, in de hoop
dat de liefde voor het voetbal zou afnemen.'Alles
was goed, behalve voetballen. Dat hield ik even
tjes vol, maar uiteindelijk werd de behoefte te
groot. Ik wilde zó graag prof worden, dat ik op
mijn negende stiekem weer ging trainen. Mijn
vader was natuurlijk op mijn hand, maar hij had
weinig in te brengen omdat mijn moeder zo fana
tiek was. Op een gegeven moment kon ik niet
meer tegen mijn moeder liegen. Ze moest zich bij
mijn keuze neerleggen, omdat ik oud en wijs
genoeg was om zelf een beslissing te nemen.'
Op het moment dat Manucharyan de straten van
Yerevan verblijdde met zijn balkunsten, werd hij
ontdekt door een scout.'Hij vond me een voetbal
ler voor de toekomst. Na een half jaar trainen,
werd ik uitgenodigd door Pyunik. De beste club
van Armenië. Ik speelde op mijn tiende mee op
een toernooi van ex-Sovjet-ploegen. We kwamen
- heel onverwachts - tot de halve finales, waarin
we ongelukkig verloren.'
KLAGEN
De Ajacied groeide op in een modaal gezin. Vader
Vagrik en moeder Narine, Edgar, zusje Ani (17) en
zijn broertje Xoren (12). 'Mijn broertje zit op de
Peuter Edgar is dik ingepakt tegen de strenge Armeense winter.
de bal. Mijn moeder was daar niet zo blij mee. Ze
was bang voor blessures en het leven van voetbal
lers was niet zo rooskleurig, zoals ze dat voor mij
in gedachten had.'
basisschool. Hij vindt voetbal leuk en hij compu
tert veel. Mijn zusje volgt een muzikale opleiding
aan het conservatorium. Mijn moeder was huis
vrouw, mijn vader volleybalde op hoog niveau en
