lldllCIED
Ajax Life nummer 14 21 februari 2002
ben ze vaak niks te doen. Met mijn
voetbalscbool wil ik ze opvangen
zodat ze een kans krijgen om een
goede voetballer te worden. Daar
boeven ze niets voor te betalen. Na
mijn carrière wil ik op en neer blij
ven vliegen tussen Nederland en
Brazilië en wil ik Braziliaanse talen
ten naar Europa balen."
Ondertussen slingert bet groot-
beeld-scberm (Wamberto: „Goed
om voetbal te kijken") de Portugese
soaps onophoudelijk de kamer in.
Wamberto zélf is geen fanatieke
soapkijker, maar z'n vrouw des te
meer. Wampi's interesses liggen
meer op bet gebied van muziek.
Niet de typische Braziliaanse
samba, maar bet Jamaicaanse reg
gae neemt een belangrijke plaats
in z'n leven in: „In Brazilië luisteren
alle kinderen naar reggae. Op mijn
dertiende begon ik cassetteband
jes te kopen." De bekendste van de
reggae-artiesten, die Wamberto
noemt, is Jimmy Cliff. Wamberto:
„Samba is ook wel goed, maar voor
mij is reggae de beste muziek."
Het overgrote deel van de uitge
breide CD-collectie van Wamberto
ligt niet meer thuis in Amstelveen.
Afgelopen december verscheepte
bij alles naar Brazilië, waar zijn
broertje als discjockey werkzaam
is. Zelf neemt Wamberto in Brazilië
ook wel eens plaats achter de pla-
wil aannemen, moet ik mijn Brazi
liaanse paspoort wegdoen. En dat
wil ik niet. Maar als ik Belg word,
mag ik mijn Braziliaanse paspoort
wél houden. Voor het Belgische
nationale team mag ik echter niet
meer uitkomen, omdat ik al eens
voor het Braziliaanse elftal onder
zeventien jaar heb gespeeld."
Ingeburgerd of niet... Wat altijd
blijft is de heimwee naar Sao Luis,
waar het gezin Wamberto een
appartement bezit. Op het schier
eiland in Noord-Brazilië, in de
buurt van Fortaleza en Recife, werd
Wamberto geboren. „In Sao Luis is
het op dit moment 35 graden", ver
haalt Wamberto terwijl hij drome
rig naar de koude Nederlandse
lucht kijkt. „Het regent wel eens,
maar nooit langer dan vijf minu
ten; nèt genoeg om het zweet af te
spoelen; daarna wordt het weer
mooi." Maar niet alleen de Brazili
aanse zon wordt node gemist; de
rest van zijn familie nóg meer.
Wamberto ziet z'n vijf zussen en
vier broers slechts sporadisch, al is
er telefonisch wel veel contact. „Als
ze op televisie zien dat ik voor Ajax
heb gescoord, bellen ze allemaal. In
Sao Luis kent iedereen mij omdat
ik voor Ajax speel. In de rest van
Brazilië ben ik hooguit 'een beetje'
bekend, maar niet zoals bijvoor
beeld Marcio Santos (oud-Ajacied,
red.)."
BRASIL
Een rondleiding door het huis van
Wamberto leidt langs een
immense Braziliaanse vlag, die in
het trappenhuis hangt. In de kin
derkamers is zowel de liefde voor
Brazilië als voor Ajax zichtbaar. In
het vertrek van Danilo hangt -
naast zijn gewonnen medailles en
vaantjes - ook een foto van Roma-
rio. „Mijn idool", zegt de oudste
zoon, terwijl hij een blik op zijn
zogenaamd boos kijkende vader
werpt. Het vaantje van Ajax 2 tegen
Stormvogels/Telstar, de wedstrijd
tenspelers. Hij zegt een redelijke
discjockey te zijn, maar een grijn
zende Danilo meent dat zijn vader
zelfs wel een "beetje goed" is als
discjockey. Uiterlijke kenmerken
van Wamberto's liefde voor reggae
zijn overigens niet meer zichtbaar.
Zijn vroegere dreadlockkapsel
heeft al een tijd geleden plaats
gemaakt voor een korte flitsende
haardracht.
PASPOORT
Wamberto en zijn kinderen voelen
zich inmiddels al lang helemaal
thuis in Nederland. Zijn vrouw
Rosane echter slechts "een beetje".
„Fifty-fifty", antwoordt Wamberto
op de vraag of hij en zijn kinderen
zich meer Braziliaan dan Nederlan
der voelen. Ooit wilde Wamberto
een Belgisch paspoort aanvragen,
maar tegenwoordig wil hij liever
een Nederlands paspoort. „Maar
als ik de Nederlandse nationaliteit
waarbij Danilo mascotte was,
hangt aan een deurpost. Op de
VTaag of Wamberto en Rosane nog
meer kinderen willen, barst het stel
in lachen uit. Wamberto: „Nu is het
klaar, de machine is kapot, drie kin
deren is genoeg."
Het gezin Wamberto houdt het
nog wel even vol in Amstelveen,
waar ook Ajacieden als Pius Ikedia,
André Bergdólmo en enkele
tweede elftal-spelers wonen. Voor
de tweede keer deze dag moet
Wamberto in de richting van de
ATena; dit keer om Danilo naar de
training van de D2 te brengen.
Zoals altijd neemt de Braziliaan
lachend afscheid van zijn bezoek.
Wamberto: „Ik lach altijd. Vijftien
jaar geleden hadden mijn familie
en ik helemaal niets. Nu heb ik een
groot huis en voel ik me goed bij
Ajax. Ik ben hier gelukkig."
Op huisbezoek
bij Wamberto
Wanderson poseert trots naast de
teamfoto van zijn vader.
Wamberto omarmt trots zijn gezin. Vooraan Wanderson en Wambertinho, daarachter zijn oudste zoon Danilo en zijn vrouw
Rosane.
ren Wanderson, Wambertinho en
Danilo. Laatstgenoemde, de oud
ste, is herkenbaar aan zijn afwij
kende haardracht en zijn Ajax-out-
fit;hij staat op het punt om naar de
training gebracht te worden. Wam
bertinho en Wanderson zijn aan
zienlijk moeilijker uit elkaar te
houden. Met hun guitige gezicht
jes lijken de twee jongste telgen uit
het gezin-Wamberto sprekend op
elkaar. De verlegen ventjes tonen -
dankzij dezelfde kapsels - ook nog
eens veel overeenkomsten met
hun vader achter wie zij zich veel
vuldig verschuilen.
Hoewel Wamberto zélf intussen
redelijk Nederlands spreekt, moet
Danilo toch nog regelmatig bij
springen met vertalingen vanuit
het Portugees naar het Neder
lands. Hij spreekt beide talen vloei
end. Wambertinho heeft de leeftijd
dat hij zijn vader overstelpt met
gefluisterde vragen in diens oor, bij
voorkeur in het Portugees. De
liefde voor z'n kinderen blijkt uit
alles. Begin over zijn drie zonen en
Wamberto's ogen beginnen te fon
kelen. „Mijn kinderen zijn alles
voor me", vertelt de Ajax-aanvaller,
die op zijn zestiende voor het eerst
vader werd. „Ik wilde kinderen
omdat ik ze wilde geven wat ik zélf
vroeger niet had."
Nog enthousiaster wordt Wam
berto wanneer hij spreekt over
'zijn' nieuwe voetbalschool voor
straatkinderen, die is gesticht in
het dorp waar hij 27 jaar geleden
werd geboren. Wamberto is de ini
tiator van het project, dat hij in
samenwerking met zijn familie en
vrienden in Brazilië heeft opgezet.
„In Brazilië hebben kinderen het
niet makkelijk. De scholen gaan om
twaalf uur al uit en 's middags heb-
Castvrijheid telt zeer in Brazilië en speelt een belangrijke rol in de
Braziliaanse samenleving. Zo ook bij het gezin Wamberto, die Ajax
Life een kijkje gunde in hun Amstelveense woning.
Doot: Daan Schippers
Foto's: Ron Richel
Op de schaal van één tot tien ligt de
moeilijkheidsgraad om het huis
van Wamberto te vinden toch zeker
op negen. Twee plattegronden bie
den, in deze verre uithoek van
Amstelveen, uiteindelijk uitkomst:
zo'n tien keer links en twaalf keer
rechts... Maar wanneer de bewuste
straat eenmaal is gevonden, is het
huis van de kleine Braziliaan niet
te missen. Op de tweede etage van
het normale rijtjeshuis hangt een
groen gele sjaal met de tekst 'Bra-
sil'. Ook in de ruime jeep op de par
keerplaats hangt een Braziliaans
vlaggetje aan de achteruitkijkspie
gel. Nog vóór de bel ook maar is
beroerd, komt Wamberto al naar
buiten om zijn gasten van Ajax Life
te verwelkomen.
De huiskamer wordt gedomineerd
door een supergrote televisie waar
Wamberto's vrouw Rosane naar
een Portugese soapserie kijkt. De
Braziliaanse televisie is tot spijt
van Wamberto en zijn vrouw niet
te ontvangen. Nóg niet. „Volgende
week krijgen we een schotel", ver
telt de linksbuiten van Ajax. „Ik heb
de afgelopen weken geprobeerd op
televisie iets mee te pikken van het
Braziliaanse carnaval, maar dat
lukte helaas niet. Het Braziliaanse
carnaval is fantastisch; dansen,
drinken en lachen, het beste feest
van de wereld. Vier dagen lang is
iedereen blij en vergeet iedereen
zijn problemen."
KINDEREN
Binnen de kortste keren heeft
Wamberto zijn gezin in de woon
kamer om zich heen verzameld.
Vrouw Rosane en hun drie kinde-
