'Ik dacht nooit meer te kunnen voetballen'
UNIEKE ONTMOETING TUSSEN 'LOOK-A-LIKES' DANIEL CRUZ EN JODY BERNAL
'Zanger lijkt me
veel moeilijker.
Wij zijn met z'n
22'en. Jody is
sn'.
ENKELBREUK
VOOR MIJN VRIEND
J 25 OKTOBER 2001 NUMMER 7 Aj»X Lift
Colombiaanse hartstocht
AMSTERDAM - Beiden staan ze in de belangstelling van het grote publiek, beiden kwamen in het verre
Colombia in het jaar ig8i ter wereld en beiden zijn ze vrij klein, hebben pikzwarte haren en wonen in
Nederland. Desondanks hadden ze elkaar nog nooit ontmoet: Daniel Cruz en Jody Bernal. De één is
voetballer en speelt voor Ajax; de ander vestigde vorig jaar een nationaal verkooprecord met zijn num
mer i-hit 'Oue Si, Oue No' en is hier de meest populaire zanger van het moment: Jody Bernal.
Door: Sander Berends Foto's: Verbeek Fotografie
Daniel Cruz en Jody Bernal.
Woensdag 17 oktober werd uitein
delijk de dag dat Ajax Life de twee
idolen bij elkaar zou brengen. Geen
eenvoudige klus en düs was de
opluchting groot toen de luxe Mer-
cedes-vierwielaangedreven jeep
van Jody Bernal - met manager
Wout van Dolewaard aan het stuur
- omstreeks half zeven het VIP-dek
van de Arena op draait. Gekleed in
een donkerblauwe spijkerbroek
voorzien van enkele lichte lapjes,
een dito spijkerjack en een donker
rode bandana op het hoofd (om
maar te zwijgen van een nieuwe
neuspearcing aan de rechterkant
van de neus), stapt de popartiest
de catacomben van de Arena bin
nen waar Daniel Cruz - reeds een
half uurtje eerder gearriveerd in
het gezelschap van zijn broer José
Luis - al ongeduldig op hem wacht.
Nog wat onwennig staan de twee
bekendste Colombianen van ons
land enkele seconden tegenover
elkaar, maar een
stevige hand
druk doet het ijs
direct breken. In
hun Spaanse
moedertaal wis
selen de zanger
en de momen
teel gebles
seerde voetbal
ler vluchtig wat
woorden uit.
Tijd om elkaar
wat beter te
leren kennen,
krijgen ze deze
avond nog vol
doende, maar
desondanks lijkt
een vriendschap
direct geboren.
Het woord
'Amigo' valt
reeds in de gang
naar het voetbalveld, waarna eerst
dagelijkse zaken uit het leven wor
den besproken alvorens het duo
ervaringen begint uit te wisselen
over hun afkomst.
Samen betreden ze via de trap ach
ter het doel de grasmat van de
Arena. Een opmerkelijke combina
tie: Cruz en Bernal.
De eerste brak twee maanden gele
den zijn linkerenkel tijdens een
trainingspartijtje. „Na een één
tweetje met Mido wilde ik de bal
voorbij Yakubu tikken, maar helaas
schoot de bal wat te ver voor me
uit. Met een ultieme sliding wilde
ik een blok zetten, maar ik raakte
vol zijn been. Doordat mijn enkel
warm was, had ik niet direct in de
gaten dat het om een ernstige bles
sure ging. Diezelfde dag zijn er
foto's genomen waarop de breuk
werd geconstateerd. Inmiddels
was mijn enkel zo dik geworden,
dat ik pas acht dagen later geope
reerd kon worden. Ze hebben twee
schroeven ingebracht." Anderhalve
week geleden is het gips verwij
derd, maar een vele centimeters
lang litteken op het gewricht zal
het levenslange bewijs blijven van
de ingreep. Ook Jody Bernal schrikt
even wanneer hij naar 'de jaap'
Bernal
signeert een
cadeau, zijn
nieuwste
CD, voor
Cruz.
kijkt en geconfronteerd wordt
met het blessureleed van zijn
landgenoot.
Na Jody Bernal's wereldhit'Oue Si,
Oue No' - die liefst 14 weken aan
de top van de vaderlandse hitlijst
bivakkeerde - 'La Bambolero' en
'Un Beso Mas' is de volgende CD
'Dreams' ook alweer uit. Zijn grote
doorbraak kwam in het TV-pro-
gramma 'Your Big Break'. „Maar
eigenlijk wilde ik geen zanger
maar profvoetballer worden. Dat
was altijd mijn droom", vertelt
Bernal. Hij was talentvol met als
gevolg dat hij op z'n veertiende
door PSV werd uitgenodigd voor
een proeftraining. Een vervolg zat
er niet in. „Ik kwam kwaliteit
tekort voor dat niveau, daar ben ik
heel eerlijk in." Dat Bernal nog
steeds een aardig balletje kan
trappen, bewijst hij vervolgens op
de grasmat van de Arena. Terwijl
Cruz voor de eerste keer sinds zijn
enkelbreuk weer voetbalschoe
nen aantrekt, dribbelt Bernal - op
gewone stappers - met de offi
ciële Champions League-bal aan
de voet, direct het veld op. Het ene
trucje volgt na het andere: een
balletje achter het standbeen
langs, de bal uit stand aannemen,
hooghouden op de borst. Bernal is
het spelletje nog steeds niet ver
leerd en lijkt het waardig het
Cruz zet
vervolgens
zijn hand
tekening op
een gloed
nieuw Ajax-
shirt voor
Bernal.
AMSTERDAM - „Toen ik het litteken zag, dacht ik een ogenblikje
dat ik misschien nooit meer zou kunnen voetballen", vertelt
Daniel Cruz over de schrik en de gevolgen van zijn enkeloperatie.
„Maar gelukkig ging die gedachte al snel weer weg. Inmiddels
kom ik mijn dagen door met krachttraining, fietsen en andere
oefeningen. Stapje voor stapje mag ik mijn linkerenkel wat meer
belasten. Het risico op een blessure hoort bij het voetbal, maar
het is altijd balen om er voor een eerste keer mee geconfronteerd
te worden. Revalideren is wel een eenzame zaak. Ik zie Laszlo
Jambor dagelijks, maar veel contact met de andere Ajax-spelers
heb ik nu niet. Buiten het voetbal trek ik wel regelmatig op met
Wamberto, Maxwell, José Valencia en Ikedia.
Omdat ik bang was dat ik thuis
zou vereenzamen, ben ik vorige
maand enige weken bij mijn
ouders in Colombia geweest. Lek
ker op de bank liggen. M'n enkel
moest ik hoog houden en verder
kon ik toch niets. Ik liep op kruk
ken, waardoor het zelfs bijna
onmogelijk was om een flesje cola
uit de koelkast te pakken; iets dra
gen ging al helemaal niet. Maar ze
hebben me uitstekend verzorgd.
Mijn moeder werkt niet, waardoor
ze de hele dag voor me klaarstond.
Ik heb er ook goed gegeten, want
zelf koken ging ook al niet."
„In Colombia was het prachtig
weer. Maar dat is het toch al bijna
altijd; iedere dag 28 tot 29 graden.
Ook in de woonplaats van mijn
ouders, Cali, een stad die drie keer
zo groot is als Amsterdam. Mijn
familie woont in zuid-Cali, in een
mooie, rustige wijk. In het centrum
moeten onbekenden zich 's avonds
maar beter niet laten zien; er is
daar veel criminaliteit. Ik keer,
wanneer het maar kan, terug naar
Colombia; meestal in december en
juni. Maar verder mis ik mijn
vaderland niet. Ik ben gelukkig in
Nederland. Wanneer ik in Colom
bia ben, mis ik juist het voetbal."
„Ik ben voorlopig niet geïnteres
seerd in het Colombiaanse natio
nale team. Ajax is mijn club. Ze
betalen mijn salaris en daarom
concentreer ik me helemaal op
Ajax. Wie veel interlands speelt,
moet ook veel reizen. Als ik er niet
ben, speelt bij Ajax iemand anders
op m'n plaats. Stel dat hij het goed
zou doen, dan is de kans klein om
nog aan spelen toe te komen bij
Ajax en dat risico wil ik niet lopen.
Drie keer heb ik een uitnodiging
gekregen voor het Colombiaanse
elftal onder 21 jaar, maaT telkens
heb ik afgezegd. Ik denk dat 98
procent van de Colombianen die in
het buitenland spelen wél inter-
landervaring heeft. Waarschijnlijk
ben ik zelfs de enige die dat niet
heeft. Ik heb ook geen contact met
andere Colombiaanse spelers in
Europa; waarschijnlijk zegt mijn
naam ze niet eens iets."
„Mijn broer José Luis is 27 jaar. Hij
heeft vroeger ook gevoetbald,
maar is inmiddels gestopt, in
Colombia is het moeilijk om op
jonge leeftijd bij een topclub
terecht te komen; contacten zijn
onontbeerlijk. Ik had het geluk dat
mijn vader de coach van Acade-
mico Futbol de Tucaman op het
juiste moment kende. Mijn vadeT
is ook profvoetballer geweest,
speelde in de Verenigde Staten,
Argentinië en Ecuador. Toen hij
'mama Cruz' ontmoette, is hij
direct gestopt. Hij was een goede
spits, althans, dat vertelt hij altijd.
Hij heeft vele krantenknipsels ver
zameld waarin zijn prestaties wor
den vermeld. Ik heb overigens ook
nog een zus. Die is 23, heet Ana
Carina en woont in Indianapolis.
Vorig jaar is ze getTouwd. Dat
gebeurde in Parijs; het was een
mooie dag."
„In september 1998 ben ik naar
Nederland gekomen. Ik heb op de
internationale school in Amstel
veen het laatste jaar van mijn
opleiding afgerond. Later zou ik
graag iets doen in het bedrijfsle
ven. Ik zou op maandag- en don
derdagavonden cursussen kunnen
volgen, maaT omdat ik de laatste
jaren vooral in het tweede elftal
speelde, was dat tot dusverre
onmogelijk. Maar ik ben nog
steeds van plan om weer een stu
die op te pakken, alleen weet ik
nog niet wanneer. Met Ajax hoop
ik dit jaar in ieder geval kampioen
te worden. En veTder wil ik met
Ajax in de UEFA Cup zo ver moge
lijk komen."
beroemde Ajax-shirt te dragen.Tijd
dus om de meegebrachte cadeaus
uit te wisselen.
De zanger is erg blij met het rood
witte tenue met rugnummer 26
(met de naam 'Cruz' achterop). En
andersom is de voetballer ook hele
maal verguld met het allereerste
exemplaar, zelfs nog zonder hoesje,
van de nieuwe CD van Bernal. In de
eerste week van november ver
schijnt het schijfje pas officieel.
„Nu heb ik zelf geen exemplaar
meer", pruilt Bernal, waarna blijkt
dat hij in sommige liedjes gedeel
telijk is overgestapt op het Engels.
„Zingen in die taal is toch interna-
tionaler."
Vervolgens besluiten beide heren
hun krabbel uit te wisselen. Cruz
krijgt een handtekening in de bin
nenzijde van het CD-doosje, Bernal
ontvangt een krabbel met bijbeho
rende Spaanse tekst ('voor mijn
vriend') van Cruz op de voorzijde
van zijn zojuist gekregen Ajax-
shirt.
Als beiden het 'heilige rood/wit'
om de schouders hebben, trapt het
duo vTolijk een balletje. Cruz met
zijn 'gezonde' rechtervoet, Bernal
met beide voeten. Links, rechts. Het
lijkt hem niet uit te maken. Zelfs
het afstoppen van een bal, door
Cruz hoog de lucht in getTapt, stuit
