BAIRDS BAR:
Ajax Life nummer 3*
Whiskey, Kennedy
en Celtic
RANGERS-FAN
Ajax Life neemt een taxi naar Gal-
lowgate, de straat waar de pub is
gevestigd. De taxi-chauffeur kijkt
niet heel vrolijk als wij onze bestem
ming in ons beste Engels melden.
„Wat moeten jullie daar nou in gods
naam doen?" vraagt hij zich hardop
af. Naïef trachten wij uit te leggen
dat we uit Amsterdam komen. En
dat er vanavond een mooie wed
strijd wordt gespeeld in Celtic Park.
En... „Ik ben Rangers-fan", onderbreekt
de chauffeur ons op brommende
toon. Die mededeling laat aan dui
delijkheid niets te wensen over. De
macht van de man aan het stuur,
alsmede de nog te betalen taxirit,
doen ons besluiten het maar eens
over een andere boeg te gooien.
„Hoe is het met de Rangers? Ze spe
len vanavond een belangrijk duel in
Turkije, is het niet?" De stem van de
chauffeur stijgt in hoogte en vol
overtuiging vertelt hij dat zijn club
het vanavond - uit bij Fenerbahce -
'op zeker' gaat redden. „Maar jullie
moeten zorgen dat Celtic er van
avond uitvliegt, jullie zijn toch Ajax?"
Meewarig knikken wij, bevestigen
dat hij zich geen zorgen hoeft te
maken over de intenties van de
selectie van Co Adriaanse.
De omgeving verandert snel; met
iedere honderd meter asfalt worden
de huizen en de straten van Glas
gow somberder. Met een scherpe U-
bocht parkeert de chauffeur ons
voor een onooglijk pandje waar de
rolluiken nog half naar beneden
zijn. Met zijn blik steevast gericht
Bairds Bar; verwacht niet datje er een kop koffie kan drinken...
team van deze modeme tijd valt geen
mirakel te verwachten." En hij ver
volgt: "Een kreupel Ajax waart dooT
Glasgow met slechts een half opge
lapte selectie. Alleen klinisch depres
sieve Celtic-fans vrezen nog voor een
slechte afloop." We zijn benieuwd
hoe de supporters in Bands Bar over
het duel denken. Van depressieve
gevoelens kan amper sprake zijn, ge
let op het onbarmhartig schijnende
zonnetje dat de straten van Glas
gow op de dag van de wedstrijd wat
meer kleur geeft dan gewoonlijk.
Groepen Ajax-supporters zorgen er
voor dat de stad ongebruikelijk
levendig is voot een doordeweekse
dag; met vrolijk gezang en rood
witte shirtjes. Het onderscheid met
de vorige dag is - bijna letterlijk - als
het verschil tussen dag en nacht.
naar de andere kant van de straat
meldt de chauffeur de prijs voor de
rit (het valt mee, gelukkig) en met
zijn rechterarm wijst hij naar de
pub. „Hier moeten jullie zijn, veel
plezier", zegt hij cynisch.
INTERIEUR
Het is inmiddels 10.00 uur, maaT er
zit nog niet veel leven in Bairds Bar,
zo lijkt het. Onder de half geopende
rolluiken zien we een paar oudere
mannen staan; voorzichtig vragen
we hen of de pub al open is. Joe Gal
lagher, de barman en manager,
wenkt ons naar binnen. Hij heeft
met zijn rijzige en bonkige gestalte
veel weg van een typisch Britse spits
of keeper uit de jaren zeventig.
Gadegeslagen dooT de eerste bezoe
kers vergapen wij ons aan het inte-
Op de dag dat Ajax een 1-3 achterstand moet goedmaken tegen Celtic,
besluiten we - op advies van kapper Paul - 's ochtends naar Bairds Bar te
gaan. Er doen mooie verhalen de ronde over de pub. Als voetballiefhebber
móet je er geweest zijn, op de plek die een eerbetoon is aan de club die
meer dan 110 jaar geleden is opgericht door een Ierse pater, genaamd
Walfrid. Kom maar vroeg, zo werd
gezegd. Om negen uur al. Maar
verwacht niet dat je er een kopje
koffie kan drinken.
Voor vertrek lezen we nog snel wat
Schotse kranten. Het opvallendste
verhaal staat in The Herald, waar
journalist Graham Spiers overtuigd
is dat Celtic vanavond zonder kleer
scheuren de kwalificatie voor het
lucratieve Champions League-toer
nooi zal gaan afdwingen. "Calami
teiten zijn er te over in het voetbal",
schrijft hij,"maar van het minste Ajax-
Chris Sutton tracht langs André Bergdplmo te glippen.
rieur. Prachtige zwart wit foto's van
heroïsche wedstrijden van Celtic,
kleurrijke programmaboekjes, vlag
gen (ook één van Ajax!) en portret
ten van verschillende leden van de
Amerikaanse Kennedy-familie sieren
het interieur.
De Kennedy's? „Die zijn van origine
afkomstig uit Ierland", vertelt een
medewerker die zojuist zijn veeg-
werkzaamheden heeft gestaakt. Uit
zijn antwoord proeven we de ban
den tussen Ierland en de voetbal
club Celtic. „Maar vraag me niet ver
der, ik ben al veel te oud, ik weet niks
meer", zegt hij vermoeid.
Vrolijk bestellen we twee colaatjes,
met verbazing pakt barman Joe Gal
lagher de flesjes uit een weinig ge
bruikt koelkastje onder de bar. Ach
ter ons tikken drie nieuwsgierig kij
kende verweerde Schotse koppen
achter elkaar whiskey naar binnen,
in de hoek maakt een in onze ogen
tweehonderd jaar oude man aan
stalten een forse pint aan zijn mond
te zetten. Het is nog geen half elf.
OLSEN!
Onze interesse voor de geschiede
nis van Celtic en Bairds Bar doet het
ijs smelten. „We zijn zo'n vijftien
jaar geleden open gegaan", vertelt
barman Gallagher, terwijl hij de
gekregen Engelse seizoengids van
Ajax presenteert door het boek
werk tegen een paar flessen whis
key te zetten. „Ik kan me de laatste
ontmoetingen met Ajax in 1982
nog heel goed herinneren. Jullie
speelden met Cruijff en - hoe heet
hij ook alweer -Olsen! Die duels
zijn te zien op de videoband die we
dagelijks draaien." Als bewijs start
Gallagher de tape en de pub is
direct gevuld met stadiongeluiden
en gejuich. „Twee jaar geleden heb
ben we Pierre van Hooijdonk op
bezoek gehad. Hij heeft toen voor
barman gespeeld. De tent was
afgeladen vol, iedereen stond te
spnngen en te dansen. Ik was echt
bang dat het plafond naar bene
den zou komen." Van Hooijdonk is
nog steeds geliefd in Glasgow, zo
laten de mannen weten.
Aan het plafond hangt een soort
fresco in een lijst. De vermoeide
man met bezem weet te vertellen
dat het stuk afkomstig is uit een
kerkje. „Dat stond in de buurt van de
plek waar Celtic het eerste voetbal
veld had, niet zo ver hier vandaan."
Tom Marley, Celtic Brake Club, staat
op het doek, verwijzend naar de
fanatieke supporterclubs die vlak
na de oprichting bestonden, de
Brake Clubs. Tom Marley was een
van de favoriete spelers.
O'BRIEN?
Langzamerhand druppelen er steeds
meer Celtic-fans de pub binnen.
Drie jongens staan in een hoek hef
tig te discussiëren over de wed
strijd tegen Ajax. Barry MuTphy,
Allan Morgan en Richard O'Byrne
komen ieder weekeinde vanuit Ier
land de zee over om Celtic te zien
spelen.'Celtic'betekent'Keltisch'en
de voorvaderen van de leren zijn
Kelten. Daarom is Celtic hun club,
de historische banden zijn onver
woestbaar. Wat ze van Ajax weten?
Goed elftal, een beetje jong, maar
wel een mooie club. Maar zagen ze
nou een speler met de naam
O'Brien in de selectie? Dat John een
Amerikaan is, zegt ze helemaal
niets. Dankzij z'n Ierse achternaam
is voor hén middenvelder John
O'Brien veruit de beste speler van
Ajax. Met bewondering wijzen ze
naar zijn portret in de presentatie-
gids.
De stemming in de pub wordt
steeds beter, ondanks de aanwezig
heid van een onooglijk oud vrouw
tje, dat opdringerig probeert Celtic
sleutelhangers te slijten. Barman
Gallagher 'bonjourt' haaT met een
blik bier naar buiten, geheel in de
stijl van pater Walfrid, die ooit de
club oprichtte om geld te verzame
len en daarmee liefdadigheid te
kunnen bedrijven.
Ook enkele tientallen Ajax-suppor
ters komen in de pub sfeer proeven
en warmen zich op voor de wed
strijd. Ze worden als welkome gas
ten ontvangen en gezamenlijk hef
fen de cafégasten liederen aan. De
muziek gaat steeds een streepje
harder, de drank vloeit rijkelijk. Als
we de taxi instappen, terug naar het
centrum, klinkt "We love you Ajax,
we do!" afgewisseld met "We love
you Celtic, we do!" nog lang na in
onze oren.
Barry Murphy, Allan Morgan en Richard O'Byrne, Ierse fans van Celtic én John O'Brien.
