The American Dream van
Amsterdam - Begin jaren negentig stuurde John O'Brien een briefje naar de KNVB, met de mededeling dat hij aar
dig kon voetballen en dat hij dat graag wilde laten zien. De voetbalbond schoofde open sollicitatie door naarAjax,
dat de Amerikaan voor een eerste oefenstage uitnodigde. Twee jaar later mocht O'Brien opnieuw opdraven in Amster
dam, waar hij een uitstekende indruk achterliet op het toenmalige Hoofd Opleidingen CoAdriaanse. Het gevolg is
bekend. De Amerikaanse vrijbuiter mocht blijven en kreeg een profcontract voorgelegd. Zijn American Dream was
uitgekomen en inmiddels maakt John O'Brien alweer voor het tweede jaar deel uit van de A-selectie vanAjax.
CULTUURSCHOK
UITSTEKENDE KANDIDAAT
AFWISSELING
DOODSTRAF
DORP
Ajax Life nummer 12 1 maart 2001
fototloiiis uan "cleVi
John O'Brien
Voetbal heeft de in Los Angeles
geboren John O'Brien altijd in
het bloed gezeten: al vanaf zijn
vijfde schopt hij tegen een bal.
Hij had daar ook alle ruimte
voor, al moest er een spectacu
laire verhuizing aan te pas
komen: ,,De grond waarop ons
huis eerst stond, lag op een
bouwterrein tussen het vlieg
veld en het strand. Omdat daar
gebouwd zou gaan worden,
moesten we verkassen en dat
hebben we gedaan. Letterlijk!
We hebben ons huis op een
grote trailer gezet en vervolgens
in een andere wijk neerge-
pland". O'Brien lacht: „Zo doen
we dat in Amerika. In die
nieuwe wijk stonden alleen
maar vrijstaande huizen en het
In Nederland bestaat volgens
O'Brien een vertekend beeld
van de Amerikaanse samenle
ving. De 'gemaakte vriendelijk
heid' bijvoorbeeld leggen we in
ons land verkeerd uit. O'Brien:
„Als een Amerikaan "how are
you" of "have a nice day" zegt,
dan is dat niet persoonlijk
bedoeld. Het is gewoon een
bepaalde omgangsvorm die de
afstand tussen mensen kleiner
maakt. Nederlanders zijn veel
killer. Jullie spreken elkaar alleen
aan als jullie iets te melden heb
ben; nooit eens om zomaar wat
te kletsen. Omdat ik van praten
houd, voel ik me in Amerika
meer op mijn gemak. Al moet ik
wel toegeven dat gesprekken in
Nederland vaak meer diepgang
hebben." Je kunt gewoon niet
laten ombrengen. Ik ben een
overtuigd tegenstander van de
doodstraf. Waar ontleent de
mens het recht aan om een
medemens om te brengen, hoe
zwaar diens misdaad ook
geweest mag zijn? De maat
schappij moet er voor zorgen
dat zo'n misdadiger niet meer
kan terugkeren in de samenle
ving, maar mag hem niet
ombrengen. Bush denkt daar
anders over; ik vind hem té
rechts."
Terug naar het voetbal. John
O'Brien is aan een wat ongeluk
kig seizoen bezig. De nijvere
middenvelder raakte in sep
tember, tijdens de Olympische
Spelen, geblesseerd aan zijn
achillespees. De revalidatie ver
liep minder voorspoedig dan
was gewenst en werd verwacht.
Met als gevolg dat de Ameri
kaan pas sinds een week of drie
weer volledig meetraint met de
A-selectie: „Ik zit sinds kort ein
delijk lekker in m'n vel en geniet
van de trainingen. Ik weet dat
het heel moeilijk zal worden om
een plaatsje in het eerste elftal
te veroveren, maar toch hoop ik
mijn steentje nog bij te kunnen
dragen. Tijdens de voorberei
ding was een basisplaats mijn
doel voor dit seizoen. Door de
Olympische Spelen en mijn
blessure is dat er nog niet van
gekomen. Ik sta voorlopig weer
op 'nul'."
Toch zou, volgens diverse Ajax-
volgers, John O'Brien een uit
stekende kandidaat zijn om de
defensieve problemen van Ajax
op te lossen. O'Brien: „Ik heb
wel vaker in de verdediging
gespeeld. En als ik daar beter uit
de voeten zou kunnen dan een
andere speler, zou ik dat ook
zeker willen pro
beren. Maar zélf
vind ik me meer
een middenvelder.
Volgens mij liggen
daar mijn beste
mogelijkheden."
In Amerika worden
topsporters als ware v
helden vereerd. Spor
ters dienen als bind
middel in een verder
onoverzichtelijke
maatschappij. Grote ster
ren uit de wereld van
sport en entertainment
bewaken de eenheid van
het land. John O'Brien
behoort niet tot dit selecte
gezelschap van uitverkore
nen. Hij weet ook niet of hij
dit ooit wel zou willen: „Ik ben
geen bekende Amerikaanse
sporter. En zoals ik mezelf nu
zie, denk ik ook niet dat ik er
ooit één zal worden. Bij het hele
idee van heldenverering kan ik
me trouwens niets voorstellen,
al heeft het natuurlijk wel z'n
voordelen. Je kunt overal naar
toe en alle deuren gaan voor je
open. Het is optimaal genieten,
totdat de samenleving, die je
eens groot maakte, je weer uit
spuugt. Want zo gaat het ook in
Amerika."
O'Brien droomt dus niet van
een heldenbestaan, daarvoor
staat hij te nuchter in het leven:
„Ikkanmenietop één facet van
de maatschappij richten. Mijn
karakter is nou eenmaal zo dat
ik van afwisseling houd. On
langs ben ik naar de kapper
gegaan, om weer eens een
nieuwe coupe uit te proberen.
De Nederlandse wintermaan
den zijn grijs en door mijn haar
wit te laten verven, wil ik graag
wat kleur onder de mensen
brengen. Ik ervaar het leven
positief en probeer het - voor
zover mogelijk - te beheersen.
Je weet natuurlijk nooit wat er
gebeurt, maar een positieve
houding maakt het leven
gewoon wat aangenamer. Het is
echter ook weer niet zo, dat ik
uitsluitend met een glimlach op
mijn gezicht over straat loop. Ik
sta bewust in het leven, al ver
lies ook ik soms het perspectief
wat uit het oog. Niet alleen met
voetballen, maar in alle facet
ten van de maatschappij. Als
het voor mijn gevoel te hard
gaat, dan pak ik m'n rust. Ga ik
naar het strand, in ieder geval
de stad uit. Een moment van
bezinning om tot mezelf te
komen, dat heb ik af en toe ge
woon nodig."
Door Arnout Verzijl
Ruim zeven jaar na zijn komst
naar Nederland blikt de 23-
jarige middenvelder terug op
die onzekere eerste periode.
Het ontlokt hem een brede
glimlach: „Ik was net overge
gaan naar de laatste klas van
High School. Dat schijnt de
leukste schoolperiode te zijn;
een periode waarin de leerlin
gen dicht naar elkaar toe
groeien. Maar dat heb ik dus
niet meer meegemaakt, omdat
ik in Nederland, bij Ajax, ging
voetballen. Op zich was dat
jammer, al heb ik in Nederland -
op de internationale school -
wel nog mijn opleiding afge-
strand was dichtbij. Een prima
suburb om te wonen. De cul
tuurshock was dan ook enorm
toen ik als puber naar Amster
dam verhuisde.
Van de Amerikaanse vrijheid
naar de Nederlandse burgercul
tuur. Ik voelde me alsof ik een
ander mens was. Mijn Ameri
kaanse rijbewijs was hier niet
geldig, dus moest ik met het
openbaar vervoer. Ik kwam in
buurten waar alle huizen op
elkaar leken. In Nederland lijkt
alles en iedereen trouwens op
elkaar, terwijl in Amerika ieder
individu zijn eigen identiteit
heeft. De auto's, de huizen en de
persoonlijke dingen; alles is
anders."
één beeld hebben van Amerika
vindt O'Brien: „De Verenigde
Staten is een groot land. En is
daardoor in een aantal opzich
ten extreem. Denk maar eens
aan de boeren in het midden
van het land. En aan San Fran
cisco met die volledig unieke,
'groene' cultuur. Amerika tot
een stereotiepe samenleving
maken, dat kan gewoon niet.
De samenleving binnen de Ver
enigde Staten is daarvoor veel
te divers."
„De Amerikaanse presidents
verkiezingen vond ik leuk en
spannend om te volgen. Zelf
heb ik niet gestemd, dat was me
maakt." Op zo'n jonge leeftijd
doelbewust naar een ander
continent emigreren; dat ge
tuigt van lef en vertrouwen,
karaktereigenschappen van de
jonge O'Brien die op zijn vroe
gere High School al naar voren
kwamen: „Ook daar heb ik
altijd mijn eigen plan getrok
ken. Ik hoorde niet bij een spe
cifiek groepje, had overal mijn
vrienden. Dat kwam mede door
mijn keuze voor voetbal. Sport
geeft aanzien op de High School
en Soccer is veel minder popu
lair dan Football of Baseball.
John O'Brien woont alweer ge
ruime tijd in het centrum van
Amsterdam: „Het is een fijne
stad, maar nauwelijks te verge
lijken met de grootheid van Los
Angeles. Het mooie centrum
van Amsterdam is voor mij net
één groot dorp. Alles is binnen
handbereik. Geregeld fiets ik
door het centrum. Dan word ik
door niemand herkend. Met dit
weer heb ik altijd een muts en
een zonnebril op. Zelfs mijn
moeder zou niet weten dat ik
het was."
veel te gecompliceerd. Had ik
het wel gedaan, was mijn voor
keur naar Al Gore gegaan. Niet
omdat hij nou zo'n indruk op
me heeft achtergelaten, maar
Bush is te ver gegaan tijdens
zijn gouverneurschap in Texas.
Daar heeft hij het milieu ver
waarloosd en vele criminelen
