'We wisten waar we het voor deden
OPROEP
1-
AJAX - PANATHINAIKOS
Amsterdam - Woensdag 20 december sluit Ajax het eeuwfeest op passende wijze af. In de
Arena vindt dan de replay plaats van de gewonnen Europa-Cupfinale uit 1971: Ajax-
Panathinaikos. Om alvast in de stemming te komen voor deze unieke wedstrijd, vertelt
Ruud Krol Ajax Life over zijn herinneringen aan deze voor Ajax zo historische wedstrijd.
HET MOMENT
TELEFOONTJE
DE WEDSTRIJDDAG
EMOTIES
EINDELIJK
foto: Guus de Jong (Sift Archief)
foto: Guus de Jong (SVA Archief)
Ajax-life nummer 8 7 december 2000
De intense beleving
van Ruud Krol
Door: Arnout Verzijl
Bijna 30 jaar geleden miste
Ruud Krol, als gevolg van een
gebroken been, de eerste
gewonnen Europa-Cupfinale
van Ajax. Desondanks kan de
voormalig recordinternational
prachtig verhalen over alle
gebeurtenissen rondom de
eindstrijd tegen Panathinaikos,
een wedstrijd die hij als 'onvrij
willig buitenstaander' van zeer
nabij meemaakte. Zijn herinne
ringen verwoordt de door de
wol geverfde verdediger in een
openhartig relaas. In het
Amsterdamse Hilton Hotel kost
het hem, op een gegeven
moment, zelfs moeite zijn emo
ties wat in te tomen: „Hoewel
het al zo lang geleden is, staat de
zege op Panathinaikos me nog
vers in het geheugen. Het heeft
namelijk veel, heel veel indruk
op me gemaakt. We wonnen op
Wembley weliswaar met 2-0,
maar we hebben het lange tijd
bijzonder moeilijk gehad. Zoals
het een echte Europa-Cupfinale
betaamt, was ook Ajax-Panathi-
naikos geen grootse wedstrijd.
De entourage was echter uniek.
Ajax veroverde, op die histori
sche grond, zijn eerste Europa
Cup. Dat was zo fantastisch. Ik
zelf zal altijd een tweeledig
gevoel aan deze wedstrijd over
houden. Aan de ene kant was
het feit dat Ajax in die eindstrijd
stond natuurlijk grandioos.
Maar aan de andere kant was
het voor mij persoonlijk heel
moeilijk. Ik was zó bang dat ik
zelf nooit meer in een dergelijke
wedstrijd zou staan. Het
gebeurde destijds namelijk zel
den dat - op Real Madrid na dan
- clubs een aantal jaren achter
een in de finale kwamen.
Daarom vreesde ik dat Wem-
bley'71 voor Ajax een eenmalige
gebeurtenis zou zijn en ik - door
mijn beenbreuk - m'n enige
kans op het spelen van de
Europa Cup 1 -finale had gemist.
Ik kon toen nog niets weten van
de glorieuze jaren die ons nog te
wachten zouden staan."
„Die breuk gebeurde op 21 april
1971. We speelden in de halve
finale van de KNVB-beker.
Tegenstander was NEC en het
was toen nog de gewoonte dat
een dergelijke wedstrijd op neu
traal terrein werd gespeeld. Het
zou een beladen wedstrijd wor
den, want onbekende grappen
makers hadden in de nacht voor
de duel de doelpalen in het
Haagse Zuiderpark doorge
zaagd. Niemand had dat in de
gaten met als gevolg dat - na vijf
minuten spelen - het hele doel in
elkaar donderde. Veel consterna
tie natuurlijk. Uiteindelijk werd
het duel ruim een uur onderbro
ken.
Na de hervatting bleef het
rumoerig en volgden verschil
lende incidenten, zowel óp als
naast het veld. In de tweede helft
brak Cas Jansen van NEC door. Ik
moest ingrijpen en trok naar bin
nen. 'Krak' hoorde ik. Ik had mijn
kuitbeen gebroken; een gecom
pliceerde breuk die als een soort
winkelhaak naar boven liep. Zeg
maar een doorlopende scheur.
Op dat moment besefte ik nog
niet dat die breuk me de Europa-
Cupfinale zou kosten. De thuis
wedstrijd in de halve finale tegen
Atletico Madrid stond nog op het
programma en dat schoot als
eerste gedachte door m'n hoofd.
Voor dat duel werd ik met de zie
kenauto naar het Olympisch Sta
dion vervoerd, dat had Ajax zo
geregeld. Ik had toen nog geen
loopgips en kon me dus nauwe
lijks voortbewegen. Nadat we die
wedstrijd tegen Atletico met 3-0
wonnen, drong het pas goed tot
me door. "Shit", dacht ik. "Geen
finale". Ik was nog jong en nog
nooit geconfronteerd geweest
met een dergelijke tegenslag. Het
was pas mijn tweede seizoen bij
Ajax."
"Een week voor de wedstrijd op
Wembley kreeg ik eindelijk mijn
loopgips aangemeten. Dat was
juist op tijd, want ik wilde dol
graag de wedstrijd bijwonen. Op
een gegeven moment - het was
al avond - kreeg ik telefoon. Het
was Rinus Michels die zei
"Ruud, je moet mee met het
trainingskamp, want je hoort er
gewoon bij".
Tot op de dag van vandaag ben ik
Michels dankbaar voor deze
geste. Het trainingskamp duurde
twee dagen, we vertrokken op
maandag en moesten woensdag
spelen. Bij Rinus Michels duurde
ieder trainingskamp altijd twee
dagen.
En dus vertrok ik, zonder eigenlijk
echt wat te doen te hebben, met
Ajax naar Londen. Om veel te
lachen en de sfeer een beetje goed
te houden. Maar toch vooral ook
als buitenstaander, want zo
voelde ik me natuurlijk. De échte
wedstrijdspanning ontbrak. Ik
sliep met de inmiddels helaas
overleden Nico Rijnders op één
kamer en heb de gehele voorbe
reiding meegemaakt. Net alsof ik
zou spelen. Op de trainingen na,
dan. Dat waren de moeilijkste
momenten, alleen in het hotel
achterblijven, terwijl de jongens
één voor één weer bezweet kwa
men binnendruppelen, nadat ze
net een zware oefensessie achter
de mg hadden."
„De woensdag van de finale was
ik zeer nerveus, hoopte nadruk
kelijk op een zege. Toch hield ik
de hele dag dat dubbelzijdige
gevoel. Ik was zelfs present bij de
bespreking en kreeg daardoor
ook last van de bekende wed
strijdkriebels. Maar tegelijkertijd
wist ik, dat ik niet zou spelen.
Daarom was ik opgelucht toen
het moment aanbrak waarop we
eindelijk de bus in mochten
stappen, op weg naar Wembley.
Daar moest het immers gebeu
ren; niet op dat bord met de tac
tische aanwijzingen. Het was stil
in de bus, iedereen concen
treerde zich. We wisten waarvoor
we naar Wembley reden: het
pakken van de Cup. Die
gedachte maakte veel indruk."
Ruud Krol had tijdens het trai
ningskamp geen flauw benul van
de gekte die er in Nederland
omtrent Ajax-Panathinaikos was
uitgebroken. De Amsterdam
mers verbleven in een riant kas
teel, net buiten Londen en waren
helemaal geïsoleerd van de bui
tenwacht. Alleen tijdens de pers
conferenties was er contact met
Nederlandse journalisten. De
kranten die de spelers van Ajax
lazen, waren van Engelse make
lij."
„Eenmaal in het stadion aange
komen, ben ik met de spelers
mee de kleedkamer binnen
gewandeld. Wederom een
20 december 2000, aanvang 19.45 uur
Voorprogramma: replay Europa Cup-i finale 1971
Seizoenkaarthouders hebben gratis toegang (eigen plaats)
op vertoon van hun seizoenkaart!
Kaartverkoop: Vanaf 9 december: vrije verkoop
Gratis parkeren op parkeerplaatsen P-2 t/m P-12!
vreemde gewaarwording. Ik
hoorde er bij maar - door me niet
om te kleden - toch ook weer
niet. Daarna ging ik mee het veld
op en werden we werkelijk over
vallen door het beeld van die
tienduizenden Ajax-fans in het
stadion. In de rust (we stonden
met 1 -0 voor) ben ik met Michels
en de anderen teruggelopen
naar de kleedkamer. Omdat ik
natuurlijk moeilijk kon lopen, en
niets van de tweede helft wilde
missen, ging ik daarna - eerder
dan de andere spelers - weer
naar buiten. Als eerste kwam ik
daardoor weer de spelerstunnel
uit, richting heilige gras van
Wembley. Toen de fans mij plot
seling in de gaten kregen, stak er
een spontaan gezang op. Dat was
een heel bijzonder moment voor
me. De mensen gingen zö tekeer.
Ik kon niets doen, had net een
week loopgips. Ik dacht bij
mezelf "laat ik even zwaaien".
Dat liep dus gigantisch uit de
hand. Het leek wel of ik een com
pleet orkest aan het dirigeren
was. Ze zongen "Ruudje, Ruudje"
en "Ajax, Ajax". Die Griekse fans
moeten wel gedacht hebben,
"wat is dat voor een mafketel die
met zijn gipsen poot en kruk
omhoog het publiek staat op te
zwepen?"
Maar ik werd er heel emotioneel
van, kreeg een brok in mijn keel.
In de rest van mijn loopbaan heb
ik nooit meer een dergelijke bin
ding met m'n supporters gevoeld
als toen. Op dat unieke moment
op Wembley; in de rust van de
Europa-Cupfinale."
Ondanks zijn blessure beleefde
ook Ruud Krol de extase van de
overwinning, feestte mee met de
selectie, de spelersvrouwen en
de notabelen, die toen nog geen
'Bobo' werden genoemd. In 1971
beleefde Krol - naar eigen zeggen
- "bijna alles". Op het spelen van
de wedstrijd na dan. Maar die
kans krijgt hij nu, dertig jaar na
dato, wel degelijk. In de 'wed
strijd van de eeuw' is Krol er op
woensdag 20 december bij. Het
zal voor hem, meer nog dan
voor alle anderen, een memora
bele wedstrijd worden.
Ruud Krol: „De eerste gewonnen Europa-Cupfinale van
Ajax is me altijd bijgebleven, juist door de aparte wijze
waarop ik deze zege heb beleefd. Wembley'71 zal altijd een
speciale plaats in mijn leven in blijven nemen. Ik vind het
leuk om op 20 december nu eindelijk wel tegen Panathinai
kos te kunnen spelen. En vooral om al mijn teamgenoten
weer eens te ontmoeten. Ik hoop dan ook van harte dat alle
supporters van Ajax voor een volle Arena zullen zorgen.
Want het is voor iedereen de laatste kans om dit uniekeAjax-
elftal nog één maal aan het werk te zien. Ik vind de replay
van Ajax-Panathinaikos een zeer toepasselijke afsluiting
van het hotulerdjarig bestaan van de club en hopelijk zal dit
duel een nieuwe periode van glorie inluiden."
