'Ik zei 'Johan, doe wat aan Ajax, want het
gaat niet goed'
O
CRUIJFF
VERWIJDERING
REVALIDATIETRAININGEN
mijn hart, doe wat aan Ajax, want het gaat niet goed'.
'Ik weet het', antwoordde hij. Sjaak Swart zei het die
zelfde avond ook tegen hem. Ik was blij dat ik het
gezegd had, voor later, voor mijn eigen gemoed, want
ik had tenminste ooit één keer tegen hem gezegd."
In 1981 was er geen plaats meer voor je als assistent-trainer
bij Ajax. Het verhaal is bekend. In 1986 keerde je terug. Je
vrouw Til zei me dat dat gedwongen vertrek zo'n klap was, dat
je sindsdien een andere man bent geworden.
„Dat kan best wel. Het was ook een klap. Ik ben wel heel
blij dat ik me in de pers heb ingehouden. Ik heb nooit
Geen spijt van je vertrek?
„Zeker niet. Ik heb me er goed op voorbereid, had de
tijd om aan het idee te wennen. Tot nu toe was er alleen
maar voetbal, en dan eigenlijk alleen Ajax, in mijn
leven. Misschien kan ik me nu voor andere zaken inte
resseren."
„ledereen moet in de spiegel kijken. Ik deed dat ook en
vroeg me af 'ben jij Bobby Haarms nog wel, geef jij niet
teveel toe'? Ik vond niet dat ik dat deed, maar anderen
misschien wel. Ik voelde me het beste onder het regi
me Michels, Kovacs, Ivic, Leo en Louis. We zeiden altijd
'hardop praten', duidelijk zijn. Op tijd zijn, eten wat de
pot schaft, niet de krant lezen tijdens het eten enzo
voort. Ik heb de Ajax-cultuur helemaal in me, maar ik
kan de huidige club niet veranderen. Dat gevoel had ik
vroeger wel. We zijn te gemakkelijk geworden."
Wat vind je van de harde kritiek van Johan Cruijff?
„Ik vind het jammer dat we niet twee maanden gele
den met z'n allen bij elkaar zijn gaan zitten en dingen
uitspraken."
Heb je nooit met hem over de problemen gesproken?
„Eén keer, in december 1999 bij de Wedstrijd van de
Eeuw. Het was altijd zo met hoofdtrainers, dus ook met
Johan, dat als ik iets heel belangrijks te zeggen had, we
elkaar aankeken en ik dan zei 'één tel'. Dat begreep je
van elkaar. Enfin, hij was zich aan het omkleden en ik
sta in het schoenenhok van Sjakie. Het was 'één tel' en
hup, daar was Johan. Ik zei 'Johan, uit het diepst van
een onvertogen woord gezegd, omdat dat niet goed
voor mijn club zou zijn. Het deed heus verschrikkelijk
pijn, ik heb een half jaar in de ellende gezeten, maar ik
hield mijn mond. En in 1986 kwam ik onder hetzelfde
bestuur weer terug. Tijdens een toespraak bij mijn
40-jarig lidmaatschap zei voorzitter Ton Harmsen dat
het vertrek nooit had mogen gebeuren. Ik was toen erg
trots. En ja, in 1988 werkte ik ook weer met Kurt Linder.
Hij was een reden waarom ik destijds weg moest. Maar
onder Kurt heb ik alleen het tweede en de zaterdag
amateurs getraind. Die kampioen gemaakt, want
Johan vond dat de zaterdag-1 ook zo hoog mogelijk
moest spelen. Dat deed je dan met alle liefde, want dat
was óók Ajax. Met Louis en Gerard van der Lem gingen
we altijd naar de zaterdag kijken. We werden kampioen
en dan was je net zo blij als met het eerste. Omdat het,
zoals gezegd Ajax was. En een jaar later deed je toch
weer een stapje omhoog."
Nu is die warme clubband een stuk minder.
„Ja, er is een te grote verwijdering tussen de Arena en
De Toekomst. Een man als Dick de Groot, die al vijfen
twintig jaar prestatie na prestatie levert met de jeugd,
wordt te weinig gewaardeerd.
Je hebt altijd gezegd, geen kwaad woord over mijn club, maar
als ras-Ajacied ben je kritisch. Had je niet vaker kritischer
moeten zijn, juist ten faveure je club en ook jezelf?
„Dat heb ik gedaan, maar daar wil ik het hier niet ver
der over hebben."
Zie jij heden ten dage nog ergens een tweede Bobby Haarms
rondlopen?
„Ik denk dat de revalidatietrainingen uniek waren. Ik
krijg nog altijd brieven van clubs met het verzoek om
revalidatie-programma's op te sturen. Maar je kunt het
wel op papier zetten, je moet het ook kunnen uitvoe
ren. Je moet geduld hebben, clubliefde, een band met
de speler, en progressie willen zien. Want soms gaat
