Ajacied door dik en dun
door Nico Smith
at als een opwindend
en tamelijk hectisch
jaar van de draak was
aangekondigd, werd werke
lijkheid. Ajax en zijn suppor
tersvereniging deelden in het
begin van het jaar in de
malaise. En toch, er gloorde
van alles aan de horizon.
Er kwam Gramsbergen, met
de finale van het Indoor
Challenge toernooi, het dis-
trictsfeest in Vriezenveen, de
acties tegen de combi-rege
ling en de overwinningen
waardoor Ajax gewoon op de
tweede plaats staat.. Door de
regio's in te gaan ontmoette
ik en ook Michael wederom
de echte supporters. Wist u dat 80 procent van
onze supporters Ajacieden zijn door dik en dun?
Wij wisten het wel, maar waren het even vergeten.
Column
televisiebeelden die werden
getoond van de acties op de
tribune, het voor 150.000
gulden vernielen van koek
en zopietenten bij Willem II -
Feijenoord en de wedstrijden
van Ajax die uit de competitie
werden gehaald. We kwamen
net lekker in ons ritme. Dit
alles mocht niet baten. Waar
zijn wij met z'n allen mee
bezig?
Ik hoorde laatst een schuim
bekkende supporter roepen
'we gaan tweemaal drie
kwartier onafgebroken 'Kales
rot op en Wouter rot op'
schreeuwen'. Ik keek de jon
gen aan, zag hem nog net
twee pillen in z'n mik douwen en antwoordde: „Ik
heb jullie nog nooit tweemaal drie kwartier achter
Ajax zien staan, laat staan toejuichen." Verdwaasd
keek hij mij aan, draaide zich om en liep weg.
Ajax bestaat 18 maart 2000 honderd jaar. Een
eeuw met vallen en opstaan. Afgelopen periode
was er één van de reeds genoemde malaise, maar
je club laten vallen is laf, is weglopen van proble
men, is lekker makkelijk. Supporters die hun rug
afkeren van hun club, doen dat ook in het dagelijks
leven. Deze supporters lopen weg als er proble
men zijn. Gelukkig kan de supportersvereniging
trots zijn op haar leden, die hun Ajax door dik en
dun steunen. Laat die zogenaamde supporters,
hun aangevers en spreekbuizen lekker wegblijven.
Je rug keer je niemand toe. Dat je je moet laten
horen in een situatie zoals we hebben gehad,
is niet meer dan logisch.
Ajax maakt deel uit van ons leven, dus zullen wij
knokken en roepen langs de kant. ledereen voelt
zich wel eens verraden, machteloos en teleurge
steld. Ook dat gevoel is een onderdeel van ons
Ajax-gevoel, van 100 jaar Ajax. We laten ons toch
niet kisten door enkele tegenslagen? Toch?
Ik heb me wederom groen en geel geërgerd aan de
Support, if you love Ajax.
Ik eindig met de woorden en lyriek van David Endt
die ik onderschrijf: ,Laat voetbal nog zoiets zijn als
hartrakende muziek, als een ontroerend schilderij,
als een zinnenprikkelende sculptuur. Iets waarmee
je je verbonden voelt en waarmee je je kunt identi
ficeren." Ajax dus, met of zonder kroon, want
godenzonen zijn immers altijd gelauwerd en
gekroond en daarmee van nature koninklijk.
Zwijgend zwijg ik, niets behoeft hier gezegd te
worden.
