'Als kind moest ik huilen als mijn elftal verloor'
O
■föl.
In Oranje en naar Ajax
Jan Wouters
schaduwen. Wouters: „Ik was enorm zenuwachtig.
Ik hoopte eigenlijk dat ik niet het veld inhoefde.
Dat moest wel en vlak voor tijd maakte Platini de
winnende treffer voor Frankrijk."
Na zijn debuut in Oranje duurde het maar liefst vier
jaar voordat Wouters weer werd opgeroepen.
Verschillende bondscoaches vonden dat Wouters
teveel gele kaarten kreeg. Dat was ook zo, maar zei
Wouters ooit, „zonder mijn onstuimigheid zou ik nooit
zover zijn gekomen. Ik wilde nooit opgeven. Als kind
moest ik huilen als mijn elftal verloor."
Na zijn tweede interland, in maart 1986 tegen Oost-
Duitsland, was Wouters niet meer weg te slaan uit
Oranje. Hij sloeg ook zelf wel eens van zich af, onder
andere op Wembley tegen Paul Gascoigne. Die
elleboogstoot ging de wereld rond, maar de hoofdrol
spelers zelf deden er niet moeilijk over. Wouters:
„Gascoigne had me in een andere interland ook een
elleboog gegeven. Dit was mijn antwoord. Hij begreep
het."
Het hoogtepunt in de Oranje-loopbaan van Wouters
p zijn eerste persconferentie gaf Wouters al aan
dat hij dat wel van plan is, al voegde hij daar wel
aan toe dat hij op dit moment geen enkele
speler uit Ajax-2 goed genoeg vindt voor een basis
plaats. Maar langzaam brengen, uiteraard, want dat
hoort bij Ajax. Wouters was zelf een speler die in zijn
loopbaan ook pas laat op gang kwam. De geboren
Utrechtenaar was als jeugdspeler bij VV Utrecht welis
waar talentvol, maar ook niet zo dat hij veel uitnodigin
gen kreeg voor vertegenwoordigende elftallen. Ook
opmerkelijk was zijn positie op het veld: aanvaller. Hij
had toen wel al die beweging achter het standbeen om,
waarmee hij later zoveel furore zou maken. „Die had ik
van Johan Cruijff. Cruijff deed die beweging altijd bij
de hoekvlag."
In het seizoen 1980-1981 maakte Wouters bij
FC Utrecht zijn debuut in het betaalde voetbal.
Vanwege zijn gedrongen bouw werd hij er Jerommeke
genoemd. Wouters speelde in Utrecht in dienst van
Wim van Hanegem en Leo van Veen. Hij leerde veel
van het fanatisme van Van Hanegem. Ook Wouters
wilde altijd winnen. „Bij Van Hanegem zag ik terug
wat ik ook had: ruzie maken om een ingooi. We zijn alle
bei winnaarstypes."
Na het vertrek van Van Hanegem steeg Wouters in de
hiërachie van het elftal. Men verwachtte van hem dat
hij het spel ging maken. De tactische kwaliteiten en het
vermogen om op de juiste plaats te staan kwamen
meer aan het licht.
Op 10 november 1982 maakte de 22-jarige Wouters zijn
debuut in het Nederlands elftal, tegen Frankrijk. Als
invaller moest hij de Franse vedette Michel Platini
was het Europees Kampioenschap in 1988. Nederland
werd Europees kampioen en Wouters excelleerde op
het middenveld. In de halve finale tegen West-
Duitsland gaf hij de pass waaruit Van Basten de
winnende treffer scoorde. Ironisch genoeg -
Van Basten zag het in 1986 nog niet in Wouters zitten -
gaf Wouters ook de voorzet waaruit Van Basten zijn
beroemde omhaalgoal tegen Den Bosch maakte.
FOTO: LOUIS VAN DE VUURST
Geboren: 17-7-1960, Utrecht
1980-1981 FC Utrecht
19
1
1981-1982 TC Utrecht
33
4
1982-1983 FC Utrecht
27
6
1983-1984 FC Utrecht
31
4
1984-1985 FC Utrecht
25
1
1985-1986 FC Utrecht
33
5
1986-1987 Ajax
32
4
1987-1988 Ajax
28
4
1988-1989 Ajax
22
0
1989-1990 Ajax
28
7
1990-1991 Ajax
30
5
1991-1992 Ajax
10
1
Bayern München
17
1
1992-1993 Bayern München
33
4
1993-1994 Bayern München
16
1
PSV
10
1
1994-1995 PSV
22
1
1995-1996 PSV
20
3
Landskampioen in 1990
Bekerwinnaar in 1987 en 1996
Europacup-2 winnaar in 1987
Interlands: 70,4 doelpunten
Europees kampioen in 1988
