NOODZAAK
ook en rondlopend over het terrein be
kroop je een gezellig gevoel.
Maar was het nou wel zo gezellig? Je zou
bijna vergeten dat De Meer, de plek waar
je zoveel hebt beleefd, die zo belangrijk
was in je leven, binnenkort niet meer zal
bestaan. Bij menige handeling ging door je
heen: dit is de laatste keer. De laatste keer
door de straatjes van Betondorp naar het
stadion fietsen, de laatste keer de fiets
vastmaken aan de 'vaste' paal langs de Mid
denweg, de laatste keer over het parkeer
terrein naar het stadion lopen. De laatste
keer die verwachting...Wat zal er gaan ge
beuren? Hoe mooi zal het dit keer wor
den?
Voor een prijs van minimaal vijfenveertig
gulden (inclusief een paar consumpties)
kon de slotavond van het Ajax-stadion be
zocht worden. Boven, in de kantine, heer
ste vooraf bij enkelen een meewarig ge
voel. Hardop werd getwijfeld aan de nood
zaak van de verhuizing en vooral de sfeer
in de Arena: wordt die niet veel te poene
rig? Kijkend door de ramen richting
hoofdveld, viel al snel het oog op een druk
gebarende man. Handen in de zakken - on
getwijfeld rammelend aan wat kleingeld -
en druk pratend: dat kon er maar één zijn:
Johan Cruijff, de beroemdste inwoner van
De Meer. Gelukkig, hij was erbij vanavond.
Wat zou hij gaan doen?
Rond de klok van acht uur klonk uit het
stadion keihard drumwerk. Slagwerkgroep
Slagerij van Kampen trommelde de men
sen op om de tribunes op te gaan zoeken.
Het vleesbedrijf annex muziekgezelschap
zorgde met hun ritmes voor een toene
mende spanning op de tribunes. De zo'n
tienduizend getrouwen voelden dat er wat
te gebeuren stond, dat niet snel zou wor
den vergeten. Er was wel de dreiging van
één spelbreker. Nee, Hannes Pleva, Franz
Wohlfahrt, Bruno Galler of andere hoofd
rolspelers van Ajax-Austria Wien (het
staafincident') uit 1989 waren niet aanwe-
zig.Andere donkere wolken pakten zich
samen boven De Meer: regen. De speciaal
op het veld geplaatste tribune voor geno
digden bleef daardoor leeg, want al snel
barstten de buien los.Wilden de goden
niet dat De Meer zou worden afgebro
ken?. Het was echter te laat om de klok
terug te draaien. De Philipp Bellini-klok
telde de laatste uren af en uit de speakers
klonken historische interviews en wed
strijdfragmenten. Het leek wel alsof Ajax
zelf ten grave werd gedragen, want wat
had een wedstrijdfragment van Ajax-Liver-
pool uit 1966 (gespeeld in het Olympisch
Stadion) met De Meer te maken? Waarom
geen geluidsfragmenten van wedstrijden
uit De Meer? Later op de avond werd dui-