AJAjqjFE
TERUG IN NEDERLAND
9 december J 950: Racing Ciub de Paris -
Ajax, aanvoerder Stoffelen wint de toss.
speeltuin, tegenover de begraafplaats." Ik
wist het. Als de dag van gisteren voel ik
opa's handen in mijn rug. De schommel
ging hoger en steeds hoger. Maar van trai
ningsvelden, wist ik niets. „Ik had een paar
keer mee getraind en kreeg toen een af
schrijving van Ajax: er was geen plaats
voor mij. Een paar dagen later riep Jack
Reynolds tegen Piet Keizer, dat was het
broertje van ouwe Gerrit Keizer, de keep
er, 'were is jouw vrind'. Die mocht niet
meer komen, hij had een brief gekregen
dat er geen plaats voor hem is, zei Piet.
Toen zei Jack Reynolds, 'well gotverdom-
me, laat hem hier kome'. Piet bracht deze
woorden over, maar mijn antwoord was,
'nee ik ga niet meer, ze kunne doodvallen.
Of ik astjeblieft bij Ajax mag spelen, zijn ze
nou belazerd.' Piet haalde me over, 'ga nou
maar mee, het is een vergissing'. Zo ben ik
in Ajax gekomen. Het eerste jaar bij de as
piranten één, daarna naar de junioren en
zo in het eerste team. Ik was zeventien of
Cor v.d. Hurt, joop Stoffelen en Carie v.d.
Hoeven de aanvalslinie van Ajax, maar ook
van het Nederlands team.
achttien en heb er twaalf jaar gespeeld. Op
mijn dertigste speelden we in Parijs tegen
Racing Club de Paris, ik speelde als een
duivel, even een visite kaartje afgeven
dacht ik. Alles ging goed, ik had elke bal op
het middenveld, gaf schitterende pases en
ook nog een goal gemaakt geloof ik. Het
ging zo goed, dat de directeur Sportief na
afloop met me wilde praten, of ik er wat
voor voelde om naar Parijs te komen.Toen
zei ik, 'nou, weet je wat, ik doe het'. Mijn
vrouw bleef thuis, want ik had ook nog
een sigarenzaak ergens, in de Ouwe Doe
lenstraat op de hoek van de Oudezijds
Achterburgwal. Ik heb een jaar in Parijs ge
speeld en twee jaar in Toulouse. Mijn
vrouw is wel mee naar Toulouse gegaan.
Daar hebben we twee jaar lekker vakantie
gehad. Ik heb mij die drie jaar in Frankrijk
erg geamuseerd."
„Ik kwam terug en werd als, ja.... landver
rader wil ik niet zeggen, maar het was hier
amateurisme wat de klok sloeg. Ik moest
een wachttijd in acht nemen van drie jaar,
daarna mocht ik weer bij de amateurs mee
spelen. Ik was besmet. Dat was toender-
tijd.Vooral Karei Lotsy (toemalige voorzit
ter van de KNVB, red.) was dat. Een vol
bloed amateur, dat zei hij tenminste, maar
hij verdiende wel met zijn verzekeringen
afsluiten. Hij verdiende dik zijn geld, als wij
een reis maakte, dan werd de verzekering
bij zijn bedrijf afgesloten. Dat kon dan wel
allemaal, het was niet netjes. Ik heb het
nooit zo gezien, ik heb mijn tijd in Frank
rijk altijd als een goed betaalde vakantie
gezien."
„De wachttijd heb ik ingevuld met trainen
bij DCG en de Spartaan. Drie jaar heb ik
DCG getraind. Enorm gelachen, ik was niet
katholiek en scholt ze allemaal uit. Dat
vonden de jongens prachtig. Er was een
pastoor, voor de geestelijke begeleiding,
die was al jaren bij DCG en ik pas net. De
eerste competitiewedstrijd komt hij bin
nen in de kleedkamer. Ik kijk hem aan en
zei 'wat krijgen we hier'. Ik heb 11 spelers,
3 reserves, één verzorger en mijn per
soontje en meer plaats is er niet. Het spijt
me U moet eruit. De jongens vonden het
prachtig. Het was een sterke club. Ik was
altijd druk met het voetbal bezig, met oud-
Amsterdam, als voorzitter. Daarna de club
voor oud-Internationals, die was opgericht
door jan de Boer en Dokter Tetser. Dat
heb ik min of meer in mijn eentje zo'n 25
jaar voortgezet. Héél héél veel plezier heb
ik daar gehad. Ze hebben nog nooit een
12 november 1949 Volewijcksrs - Ajax 0 -
I.Aanval op het Ajax-doel, maar de gelijk
maker bleef uit.
enkele klacht gehad.Veel brieven gehad
van de andere partijen met 'bedankt het
was schitterend', maar ook van de oud-In
ternationals met 'Joop wat hebben we
toch gelachen en nog bedankt'. Echt, van
grote spelers. Schitterend. Als je zei je
moet komen, van Amsterdam naar Den
Bosch, ik noem maar wat, was er geen één
bij die vroeg 'hoeveel krijg ik'. Ze kwamen
en het was gezellig. Als ik dan honderd gul
den kon geven, gaf ik honderd gulden. Had
den we een keer een massie dan kreeg je
driehonderd gulden. Het is nu anders. Ze
krijgen nu een vast bedrag van tweehon
derdenvijftig gulden. Maar ik kon ze vroe
ger wel eens oproepen voor een liefdadig
heidswedstrijd en dan vroegen we niets,
maar deden iets voor die club, dat doel of
die jongen. Dan kwamen ze voor niets. Een
prachtige tijd.We zijn uitgenodigd door
Turkije,Argentinië, Brazilië en Israël.Je
kreeg bekendheid, je kwam met je team
wel eens hier en daar, het werd gemerkt
en er werd over je geschreven. Dus publi
citeit zat. Echte ambassadeurs waren we.
