till KAARS
SU
1IFE
SPANDOEK
FEEST
BERGKAMP
Want populair is Frank Rijkaard nog altijd.
Hij kon het al voor de wedstrijd lezen, op
een spandoek van een van de honderden
Milan-fanclubs. Hij merkte het aan het res
pect waarmee hij werd benaderd. Maar hij
voelde het vooral na afloop, toen de der
tigduizend Italianen nog eens massaal hun
bewondering uitten voor de middenvelder.
Ze namen afscheid van Rijkaard. Hun Rijk
aard, die die woensdag in november waar
schijnlijk voor de laatste keer een Itali
aans veld betrad.
Het was mooi, aangrijpend zelfs. Ook
Rijkaard, de nuchtere Rijkaard, had het
er moeilijk mee. Was zelfs blij dat het
decor het Stadio Nereo Rocca was, en
niet zijn vertrouwde San Siro. "In het San
De aftocht van Frank Rijkaard was voor de
ruim tweeduizend meegereisde Ajax-fans
het sein een flink feest te bouwen. En daar
was ook alle aanleiding toe. Ajax had in
het voorafgaande anderhalf uur immers
Europa getoond ver te zijn in de ontwik
keling. Heel ver. Litmanen en een eigen in
zet van Franco Baresi op een voorzet van
Finidi George bezorgden de regerend Eu
ropees kampioen de tweede nederlaag in
spelers van Milan nog regelmatig. Dat is ei
genlijk een erfenis van de vele en lange
trainingskampen bij Milan. Je krijgt auto
matisch veel meer contact met de spelers
en dat houdt ook langer stand. Het zijn
collega's waarmee ik een vriendschappe
lijke band onderhoud."
Siro", zegt hij, "was het
waarschijnlijk allemaal
nog emtioneler geweest.
Rijkaard voelde al dat er
iets moois in de lucht
hing. "Voor de wedstrijd
kreeg ik al cadeau's van
twee supportersverenigingen van Milan. En
tijdens de wedstrijd hoorde ik al hoe fans
van Milan en Ajax mijn naam scandeer
den." Rijkaard, heel opmerkelijk, beant
woordde kort voor het einde zelfs de ova
ties. De handen boven het hoofd, een paar
klapjes. Voor de Ajacieden het gebaar van
de triomfator, voor de Milanisti een uiting
van dank. Die dank bleek een tiental minu
ten later wederzijds toen het volgepakte
Nereo Rocca Frank Rijkaard ontroerde.
"Ik kon niet veel meer doen dan nederig
te proberen de mensen te bedanken voor
die unieke steunbetuiging." Het hoofd
lichtjes gebogen, de rechterhand op de
borst.
evenveel
confronta
ties met de
Amster
dammers.
De manier
waarop dat
in Triëst
gebeurde,
was nog
impone
render dan
de zege in
het Olympisch Stadion. Gefeest werd er
dus, voor de ogen van de verwonderde ca
rabinieri. Door supporters, en later ook
door de steeds weer terugkerende spe
lers. Finidi en Kanu, met ijsmuts, met kol
derieke buigingen, de broertjes De Boer
met bedankjes en Edwin van der Sar, die
prompt zijn handschoenen kwijt was. Alle
maal kwamen ze terug, zelfs een uitgelaten
Louis van Gaal. Allemaal, behalve Frank
Rijkaard. Hij had zijn feestje gehad. Mooier
kon het niet worden. En bovendien had hij
nog wat bij te praten met zijn Italiaanse
ex-collega's. Al gebeurt dat wel vaker.
"Onlangs ben ik zelfs nog naar de bruiloft
van Paolo Maldini geweest. Zo zie ik de
Prominenten waren er die avond ge
noeg in het Nereo Rocco. Maar niet
Dennis Bergkamp en Wim Jonk. Het
Hollandse duo van Internazionale had
andere problemen. En die zijn na een
bezoek aan de stadsderby Milan - In-
ter volkomen begrijpelijk. Een perfec
te sfeer in een bijna vol San Siro (jam
mer toch dat Ajax niet daar speelde),
maar voetbal van een matige kwa
liteit. Bij Inter geen Dennis Bergkamp
en geen Wim Jonk. De eerste is gebles
seerd, Jonk zit op de bank en mag uitein
delijk nog een klein halfuurtje opdraven.
"Zonde voor die jongens", vindt Rijkaard,
die meevoelt met de Amsterdammers, die
net als hijzelf ooit, op zoek zijn naar suc
ces in Milaan. "Ze zijn op het verkeerde
moment op de verkeerde plek terecht ge
komen. Bij Inter lijkt momenteel ieder
voor zich te spelen en daarin sneeuwen
die twee onder."
Voor de televisie zullen Bergkamp en Jonk
zich hebben zitten verbijten bij het zien
van zoveel moois. En misschien dat dat
beeld zich de komende maanden nog her
haald. Want na het verplichte nummer in
het Olympisch Stadion tegen AEK Athene
(2-0 winst) schaarde Ajax zich bij de laat
ste acht van de Champions League. Eerst
Hajduk Split en vervolgens IFK Göteborg
of Bayern München mogen proberen Ajax
af te houden van een finaleplaats. Want
dat is waar de Amsterdammers op jagen.
Onder de bezielende leiding van Frank
Rijkaard. Want die heeft ook een droom:
nog één keer zijn handen op die grote
oren leggen en dan stoppen. Mooier kan
het niet, maar dat lijkt bij Frank Rijkaard
altijd zo te zijn.
