AJAJtlFE «root Amsterdam AT 5 THUIS RUGGEGRAAT 31 Boven bleek die 'hemel' tegen te vallen. Het was ijs- en ijskoud op de derde ring en bovendien bleek het overigens mooi ogen de stadion rijkelijk voorzien van tocht- en trekgangen. Tenen, oren, neuzen, en naar wij vernamen ook andere uitstekende li chaamsdelen leken te bevriezen. Verder konden we genieten van uit zich zelf opklappende ijzeren stoeltjes, zodat je onzacht kennismaakte met de wet van de zwaartekracht na even te zijn opgestaan. Geinig als je buurvrouw Miriam heet en zich regelmatig van haar zitplek verheft. De plaatselijke collega van Floor, de stadi onspeaker dus, vond dat we allemaal zijn vrienden waren, en probeerde het spora disch aanwezige publiek (de helft van het stadion zat vol) uit te leggen hoe je een voetbalclub moest aanmoedigen. In het begin leidde dit tot grote hilariteit, maar na de achtste keer riep de man toch ook wel enige irritatie op. Meer en meer beken de en onbekende Aja- cieden kwamen het vak op. Zo ook Gui- do, die zijn eigen ca meraman had meege bracht om ook eens op AT5 in beeld te kunnen komen. Hij deed dan ook ter plekke kond van zijn 'voetbalinzicht'. Een opvolger voor Louis van Gaal? Op ons vak ontstond nog een klein op stootje omdat enkele 'boefjes' fakkels had den meegesmokkeld en ook ontstaken, en dus door de politie werden aangehouden. vervoermiddelen terug. Waar dat wachten dus voor nodig was is ons tot op heden nog niet helemaal duidelijk. Eenmaal in de auto nog een half uurtje wachten tot we met goed fatsoen van de parkeerplaats af konden, en dan, o won der, door Frans met assistentie van Nor- bert in vijf minuten Wenen uit, de Au tobahn op en blazen maar weer: Mike 'rijdt Oostenrijk wel even uit'. Om elf uur 's morgens zijn we weer in Amster dam. Twee weken later volgde de thuiswedstrijd tegen Salburg. Dat betekende weinig rei zen voor Amsterdammers, maar niettemin had ik een vrije dag genomen. Voor mij is het het mooiste om in een rus tig kroegje te luisteren naar de verhalen van echt oude Ajax-supporters. Ik heb het Frans Pertot en vrienden waren er ook in Athene bij. De cameraman wil de dit filmen, andere supporters wilden dat weer niet, kennelijk omdat zij buiten het bereik van AT5 wonen, en zo was er nogal wat afleiding in het begin van de wedstrijd. Jammer, want dit was nergens voor nodig. De wedstrijd werd door Ajax professioneel gespeeld tegen elf voor het doel liggende Salzburgers. Het vak werd er een beetje wanhopig van omdat onze helden er, on danks herhaaldelijk sterk aandringen, maar niet langs konden komen. Toch bleven we lekker onze club aanmoedigen op die mo menten dat het echt nodig was; daarbuiten was het tè koud om echt enthousiast te worden en gescoord werd er ook al niet. Na de wedstrijd mochten we 'voor onze eigen veiligheid' nog even nablijven. Ook niet echt nodig maar ze zullen wel eens ergens gelezen hebben dat dat zo hoort. Na een kwartier mochten we weer naar beneden en tussen de aanwezige Salzburg- supporters naar de auto, bus of andere hier over een generatie waar mijn groot vader zaliger toe behoorde. Andere fans hadden duidelijk meer last van de spanning en moesten zich uiten. Bekende verzamel plaatsen als de Monico op het Rembrandts- plein barstten rond het middaguur al haast uit hun voegen, en ook op andere plekken werd gehost, gejuicht en gebruld. De weerprofeten hadden eindelijk een droge avond voorspeld, en het stadion zou nagenoeg uitverkocht zijn. Op het Stadion plein waren de bekende Ajax-café's al vroeg afgeladen. Helaas sommige suppor ters ook. Die zouden straks geen wed strijd meer zien. Drentelend van groepje naar groepje spreek je alle oude bekenden die je nog niet in de stad zag, en maak je nieuwe Ajax-vrienden. De kansen voor de komen de wedstrijd werden besproken, souvenirs en foto's geruild. Snack-karren en haring stal deden goede zaken. Toen de bussen met supporters van de sup portersvereniging arriveerden werd het ook vlak voor de poorten drukker, zodat we ons naar binnen probeerden te wringen. Hoe drukker het is, des te vroeger moet je binnen zijn wil je een plek hebben waar niet een paal, een hek of ander ongerief voor je kanis staat en je in je blikveld treft. Ook is het niet bijster slim om rond de opgangen te gaan zitten, want daar staan de mensen die te laat kwamen om nog een zitplaats te kunnen vinden in het volle vak. Eenmaal gezeten kwam de echte Europa cup-sfeer er, bij het opkomen der goden zonen voor de warming-up, ook in het sta dion meteen goed in. De stemming werd natuurlijk nog ver hoogd door het, verboden en voor Ajax kostbare (boetes!) maar toch zo ver schrikkelijk sfeervolle, vuurwerk dat altijd voorafgaand aan de wedstrijd wordt ont stoken. Het fantas tisch spektakel van rood licht en zingen de, met Ajax-sjaals en -vlaggen zwaaiende supporters, doet in elk geval deze sup porter altijd weer het kippevel over de rug- gegraat kruipen. On der aanvoering van de staanvakken stond een heel stadion in Ajax-lichterlaaie! Zou er nou niemand zijn die bijvoorbeeld (oplaadbare) electri- sche toortsen die op dit siervuurwerk lij ken, kan produceren voor een interessante prijs, misschien zelfs wel gesponsord? Dan zou dit uiterst sfeer- verhogende schouwspel zonder schade voor Ajax, óók in het nieuwe stadion, be houden kunnen blijven! Een slecht fluitende scheids en een af braakvoetbal spelende tegenstander ver hinderden gedurende de wedstrijd het echte genot van een mooie Ajax-wed- strijd. Van de toch al wat mismoedige sup porters rond mij maakte bijkans wanhoop zich meester toen Salzburg geheel onte recht op voorsprong wist te komen. Gelukkig werd er nog gelijk gemaakt, maar de vraag dringt zich op of er niet meer in had gezeten. De tevredenheid in elk geval niet verloren te hebben haalt het niet bij de ingecalculeerde vreugde over de vooraf verwachte overwinning in deze thuiswed strijd. Dit maakte de stemming wat twee slachtig. Ajax was er dus nog niet, maar wij, wij waren er wéér bij. M.m.v. Norbert, Jeroen, Diana, Boris, Mike en Miriam

AJAX ARCHIEF

Ajax Life (vanaf 1994) | 1994 | | pagina 35